Piękno, które pozostanie
Ashley Woodfolk

Powiem tak, z tego co wiem, jest to debiut tej autorki i jestem po prostu w szoku. Dawno nie czytałam tak dobrego debiutu! To książka, która złapała mnie za serce, zgniotła, zmiażdżyła, a potem posklejała. To powieść, która na długo pozostanie w pamięci czytelnika!

Głównymi bohaterami jak wspomniałam w opisie trójka nastolatków. Prowadzą normalne życie, dopóki nie dotyka ich tragedia. Każde z nich traci bliską dla siebie osobę i w bardzo różny sposób przechodzą żałobę. Część z nich obwinia się o przyczynienie się do śmierci inni po części byli na to jako tako przygotowani. Jednak dopóki tego nie doświadczymy, to nigdy nie będziemy wiedzieli jak sobie z tym poradzić.

Jeżeli chodzi właśnie o bohaterów to są oni bardzo różnorodni. Autumn to bardzo wrażliwa dziewczyna. Bardzo przeżywa utratę przyjaciółki i kompletnie się załamuje. Potrafi siedzieć całe dnia w pokoju zmarłem i wszystko wspominać. Do tego podejrzewa, że zakochała się w jej bracie. To wszystko jej utrudnia. Zbawieniem jest dla niej muzyka i sztuka. Shay zaś zawsze miała szalone życie. Ciągle uczestniczyła na koncertach i razem  siostrą i znajomymi pomagali zespołom pisząc o nich recenzje i udostępniając fotorelacje. Gdy odeszła grupa trochę podupadła i teraz musi na nowo się pozbierać. Dziewczyna nie potrafi teraz funkcjonować jak wcześniej. Nie potrafi przejąć funkcji siostry. Przeżywa tą stratę mocniej ponieważ utraciła bliźniaczkę. No i na koniec pozostał Logan. To chłopak, który ma wiele tajemnic, utracił swoją miłość, mimo że przed śmiercią nie byli parą. Teraz chłopak popada w alkoholizm, ponieważ "chce się znieczulić". Czuje się winny i nie potrafi już normalnie funkcjonować w miejscach i osobami, które mu się kojarzyły ze zmarłą osobą.

To historia, która nie raz wywoła u Was łzy. To nie jest lekka powieść, którą skończycie i szybko zapomnicie. Ta książka będzie siedziała Wam jeszcze długo w głowie i zmusi do refleksji. Pokaże jak ważna jest rozmowa, przyjaciele i szczerość. 

Podsumowując wcale się nie dziwię, że ta książka stała się fenomenem i zbierała tak wiele pozytywnych opinii. Sama się pod tym podpisuje, ponieważ zakochałam się w tej historii i na pewno będę chciała kiedyś do niej wrócić. Powieści o śmierci nigdy nie są proste i przyjemne, ale czasami musimy po takie sięgać, by doceniać bliskie nam osoby i nie uważać błahych problemów jako tragedie, ponieważ niektórzy mają o wiele gorzej...

Trzej nastolatkowie. Na pozór różni. Wewnętrznie bardzo podobni. Mogłoby wydawać się, że żyją swoim życiem i nie są do nikogo podobni. Okazuje się jednak, że w życiu ogromne znaczenie ma dla nich muzyka, ale również serce każdego z nich zostało złamane przez stratę. 

Bohaterowie stracili bliskie osoby i muszą poradzić sobie z rozpaczą. Nikt nigdy nie jest gotowy na śmierć i rozstanie z drugim człowiekiem. 

"Piękno, które pozostanie" to nie jest lekka książka, dzięki której będziemy mogli odprężyć się. Autorka porusza ważne tematy i lawiruje uczuciami czytelnika. Niestety dominuje tutaj smutek, jednak nie jest to powód, aby przekreślać tę pozycję. Wykreowana fabuła obrazuje, że życie nie jest tylko kolorowe, ale bywa okrutne dla osób w każdym wieku. 

Jeżeli szukacie książki młodzieżowej, ale jednocześnie nie boicie się trudnego tematu, to ta pozycja będzie dla Was świetnym rozwiązaniem. Myślę, że może ona mieć najlepszy odbiór u osób, które kogoś straciły. Ale z drugiej strony, czy każdy z nas nie pożegnał w swoim życiu ważnej osoby?

Bardzo długo zwlekałam z napisaniem czegokolwiek o tej książce, ponieważ jej lektura pozostawiła po sobie mieszane uczucia, przez co do końca nie wiedziałam co mam o niej myśleć. Sięgając po „Piękno, które pozostanie” liczyłam, że przeczytam porywającą historię, która ze względu na poruszany temat wyciśnie ze mnie potok łez i na długo pozostanie w pamięci, jednak wbrew moim oczekiwaniom nic takiego się nie stało. W zasadzie czym dalej brnęłam w tą opowieść tym bardziej się nudziłam i męczyłam z tą lekturą. A wszystko przez to, że autorka w „Piękno, które pozostanie” skupiła się tylko i wyłącznie na ukazaniu wszystkich etapów żałoby. Przez niemal czterysta stron czytamy jak bohaterowie krok po kroku zmagają się ze stratą bliskiej osoby, zupełnie pozbawieni wsparcia ze strony rodziny i tak właściwie tylko o tym. Co prawda nie brakuje tutaj emocji oraz wzruszających momentów, a towarzysząca temu wszystkiemu muzyka nadaje magicznego i odrobinę specyficznego klimatu. Jednak skupienie się przez autorkę tylko na jednym temacie pozbawiło tą książkę całkowicie akcji, będącej spoiwem tej historii i sprawiającej, że „Piękno, które pozostanie” czytałoby się jednym tchem. 
Największym plusem tej książki są bohaterowie. Autumn, Shay i Logan nie mogli chyba bardziej różnić się od siebie. Każde z nich na swój sposób radzi sobie z żałobą i w różny sposób wyzwalają z siebie negatywne emocje. Autumn w ogóle nie płacze, Shay cały czas ucieka, a Logan popada w coraz bardziej destrukcyjne nawyki. A jednak w końcu wszyscy znajdują pociesze i siłę w muzyce.

„Życie i śmierć są przypadkowe, że nie mamy kontroli nad niczym, tylko nad tym jak sobie z tym wszystkim poradzimy.”

Najnowsza książka Ashley Woodfolk to całkiem nieźle skonstruowany debiut literacki, który porusza niezwykle ważny i trudny temat, jakim jest strata bliskiej osoby. W tej książce nie brakuje emocji, przyjaźni, miłości ani cierpienia, ale również muzyki, która daję siłę oraz nadzieję na lepsze jutro i pomaga bohaterom przetrwać próbę najcięższą z możliwych. Jeśli lubicie takie historie to koniecznie musicie sięgnąć po „Piękno, które pozostanie”, bo może akurat Autumn, Logan oraz Shay swoją opowieścią wzruszą Was do łez. Lecz jeśli szukacie dynamicznej i pełnej akcji książki to tutaj jej nie znajdziecie.

Aleksandra
Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Piękno, które pozostanie” autorstwa Ashley Woodfolk.

Więcej na :

Książka opowiada o trudnym temacie jakim jest poradzeniem sobie ze śmiercią bliskiej osoby. Jednak fabuła jest tak dobrze dobrana, że czyta się lekko, choć nie bez zastanowienia. Historie bohaterów przeplatają się tworząc spójną całość. Język w książce jest współczesny ale nie wulgarny. Polecam leturę każdemu, który chciałby przeczytać coś literatury młodzieżowej ale nie koniecznie z reprezentatywnych książek ;)

Troje nastalotków, pozornie nieznajomych i każde z nich straciło niedawno bardzo bliską osobę. Żałoba przeżywana na różne sposoby, próba normalnego życia często kończąca się porażką i coraz głębszym zapadaniem się w sobie. W trakcie fabuły okazuje się, że głównych bohaterów łączy znajomość i miłość do muzyki. Łączy ich też poczucie straty ale wszyscy troje w końcu przyjmują pomocną dłoń rodziców, przyjaciół, terapetów. Bardzo wzruszająca książka o stracie i tym, jak się z nią uporać. 

Nie macie pojęcia, co ta książka ze mną zrobiła. Dochodziłam po niej do siebie przez tydzień i nadal tkwi w mojej głowie. Przepiękna, niezwykła, wspaniała. Dawno nie czytałam czegoś tak poruszającego. Tu aż kipi od emocji!

Książka opowiada trzy różne i z pozoru nie powiązane ze sobą historie. Bohaterami powieści są Autumn, Shay i Logan. Wszyscy troje są bardzo młodzi, a mimo to doświadczeni przez los. Każde z nich dotknęła tragedia, każde utraciło kogoś ważnego. Oprócz straty tę trójkę połączyła muzyka. Czy muzyka pomoże im w tym trudnym czasie? Czy znajdą siłę, aby żyć dalej?

 „Piękno, które pozostanie” to pozycja o miłości i przyjaźni, o cierpieniu, o stracie, o przeżywaniu żałoby i sile, jaką w trudnych chwilach potrafi dać muzyka i jak potrafi zjednoczyć. To pozycja, o której wyjątkowo trudno jest pisać, bo cokolwiek by nie napisać, będzie za mało. Dla każdego ta książka będzie czymś innym. Mnie przyniosła ukojenie i spokój w chwili, kiedy najbardziej tego potrzebowałam. Jeśli spodziewacie się dynamiki, zwrotów akcji czy przepięknych opisów świata przedstawionego, ta książka nie jest dla Was. To pozycja statyczna, dzieje się dużo, ale najwięcej w głowach bohaterów.

Autumn, Logan i Shay opowiadają swoją historię, każdy ze swojej perspektywy. Każda z tych młodych osób przeżywa żałobę na swój własny sposób, każda próbuje jakoś się pozbierać i potrzebuje do tego odpowiednio dużo czasu. Tęsknią za tymi, których utracili. Tęsknią za tym, czego nie zdążyli zrobić i powiedzieć, wyrzucają sobie te słowa, których powiedzieli za dużo. Szukają wsparcia, wołają o pomoc. Każdy radzi sobie inaczej, ale w życiu każdego z nich obecna jest muzyka. To ona daje im siłę, kiedy wszystko inne zawodzi.

Każda z opowiedzianych historii to mnóstwo wspomnień, przemyśleń i cała masa różnorodnych emocji. Każda historia to różne etapy żałoby i różne możliwości radzenia sobie z cierpieniem, poczuciem winy, gniewem, żalem i smutkiem. Autumn wysyła wiadomości do przyjaciółki, chociaż ta już na nie nie odpowie, Logan wciąż ogląda vloga swojego zmarłego chłopaka, Shay dużo imprezuje. Przepełnia ich żal i to właśnie muzyka staje się dla nich terapią, drogą do odzyskania spokoju. Te trzy historie są wyjątkowe, każda jest inna, oryginalna, tak jak nieszablonowi są ich bohaterowie. Każdy jest inny, nie tylko z powodu koloru skóry czy orientacji seksualnej, lecz także z powodu momentu w życiu, w jakim go zastajemy. Oprócz głównych bohaterów są w książce obecne też inne postaci, jak na przykład rodzice nastolatków, którzy, moim zdaniem, zostali przedstawieni zbyt pobieżnie. Są, również przeżywają stratę i właściwie tyle. Jedno trzeba autorce przyznać, kreacja Autumn, Shay i Logana to mistrzostwo. Główni bohaterowie są wielowymiarowi, wyraziści, skomplikowani, nieprzewidywalni i przede wszystkim wiarygodni. Aż trudno uwierzyć, że to debiut.

Strata to nie jest jedyny trudny wątek poruszany w tej pozycji. Jest to książka, która w sposób subtelny dotyka wątku homoseksualnego. Są osoby, które takie wątki w książkach lubią, są też takie, które ich nie tolerują. Wydaje mi się jednak, że nawet tej drugiej grupie nie będzie ten temat przeszkadzać, bo wątek ten dotyczy Logana, a chłopak naprawdę daje się lubić. Dzięki umieszczeniu w opowieści Azjatki, osoby ciemnoskórej, geja, a także osób innych narodowości autorka próbuje dać czytelnikowi lekcję tolerancji i wzajemnej akceptacji. Zwraca uwagę na fakt, że wszyscy jesteśmy równi, nie tylko w obliczu śmierci.
Trudna to książka i pełna emocji, mądra, wzruszająca, smutna, ale dająca nadzieję. Zostawiła we mnie trwały ślad i na pewno do niej wrócę. Z całego serca zachęcam do jej przeczytania. Naprawdę warto. To jedna z tych pozycji, które dzięki swojej prawdziwości, wzbogacają czytelnika wewnętrznie. Nie jesteście na nią za starzy ani za młodzi. Na każdym etapie życia jesteście w sam raz.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu We Need YA.

Ciężko ocenić mi tę książkę. Zdaję sobie sprawę, że jest to młodzieżówka, więc może dlatego autorka zdecydowała się na takie rozwiązania. Po pierwsze perspektywa 3 osób. Z jednej strony świetnie, bo pokazuję jak różnie można przeżywać śmierć bliskiej osoby, ale z drugiej strony przez to każdy bohater miał mniej czasu i u każdego czegoś mi brakowało. Po drugie łącznik muzyki. Ciekawy aspekt, chociaż uważam, że można było ją głębiej wprowadzić w życie bohaterów. Lepiej pokazać jak ona na nich działa, opisać te emocje, opisać muzykę. No i po trzecie samo przedstawienie przeżywania żałoby. Nie wiem czy wynika to z moich własnych doświadczeń, ale dla mnie to było za mało, bo ja to wszystko sama w swoim życiu przerobiłam. Myślałam, że książka będzie kipieć od emocji, a ja razem z nią, no niestety. Plus ode mnie za pokazanie czytelnikom otoczenia bohaterów, tego, że ludzie wokół nich również to przeżywają, chociaż sami bohaterzy początkowo tego mogą nie dostrzegać.