Pewnego lata
Irene Hannon

Na początku narrator przedstawia głównych bohaterów w krótkich rozdziałach: Karen, zapracowana rozwódka, która ma pod opieką nastoletnią córkę z nogą po udo w gipsie oraz apodyktyczną matkę po zawale; Val, młodszą siostrę Karen, która pracuje w szkole średniej, czasami dorabia jako modelka, ale przede wszystkim trzyma się z daleka od domu rodzinnego; rehabilitanta Davida, który wraz z 5-letnią córką Victorią przeprowadzają się do Waszyngtonu; jazzmana Scotta, który tuż u progu sławy po udanym koncercie i podpisanym kontrakcie jako jedyny z zespołu przeżył wypadek samochodowy. Są jeszcze inni bohaterowie. Ważna jest postać Margaret, matki Karen i Val, której apodyktyczność, oschłość, manipulacja ludźmi doprowadziła do różnych nieszczęść. Jest też nastoletnia Kristen, która ma swoje humory i za wszelką cenę chce, aby rodzice się zeszli. Val przyjeżdża na całe lato do Waszyngtonu, małego miasteczka koło St. Louis, aby odciążyć siostrę i zająć się matką. A zajmuje się rodzicielką na różnych frontach. Także zmienia jej dietę na zdrową (zabrakło mi przepisów). Wozi matkę na rehabilitację i tam poznaje Davida. W soboty przy okazji wspólnych zakupów spotyka się też z siostrą na kawie. Ich szczere rozmowy wyjaśniają wiele spraw z przeszłości, dzięki czemu teraźniejszość staje się o niebo lepsza. Siostry stają się przyjaciółkami. Z kolei Karen chodzi w środy na próby chóru kościelnego. Dotychczasowa dyrygentka przeprowadziła się i jej etat zaproponowano Scottowi, który na czas rekonwalescencji zamieszkał u matki. Losy bohaterów splatają się i przenikają, a oni sami wpływają na zmiany, które dzieją się w nich i w innych. Kompleksy, ból, żal, gorycz, poczucie winy, rozpacz przytłaczająca bohaterów od wielu lat, przyczyny oschłości i apodyktyczności tkwią w nich od lat, ponieważ w ich przeszłości miały miejsca tragiczne wydarzenia. Jednak i w ich życiu zachodzą pozytywne zmiany. Stopniowo do głosu dochodzą pozytywne emocje - pojawia się zrozumienie, wybaczenie, radość, a nawet miłość. Ale i łzy się pojawią, gdy przeczytacie List do nienarodzonego dziecka. Bardzo emocjonalny, wstrząsający do głębi, poruszający najczulsze struny w człowieku. Ważną rolę w życiu mieszkańców odgrywa pastor, który jest swoistym terapeutą. Rozmowy wiernych z nim to jak seanse psychoterapeutyczne. Pastor jest mądry życiowo i doświadczony. Może dlatego, że późno przyjął święcenia i się ożenił, bo wcześniej pochłaniało go życie korporacyjne. Czego się obawiałam w trakcie czytania? Że przytłoczy mnie "religijność" w tej powieści. Na szczęście autorka umiejętnie wplotła wątek Boga i nie czuć przytłoczenia. Część bohaterów wierzy w Boga, uczęszcza regularnie na msze, angażuje się w działalność okołokościelną, zaś druga część pogubiła się, przestała wierzyć, odwróciła się od Boga i w Niego zwątpiła. To pastor swoimi szczerymi rozmowami zachęca ludzi do rozmowy z Bogiem, a przy tym podkreśla, iż Bóg często posługuje się ludźmi czyniąc cuda, bo ludzie też mogą być źródłem wielkiego dobra. Być może dzięki temu religijnemu wątkowi niektórzy czytelnicy odnajdą drogę do Boga, a wiara innych się wzmocni. A książka... początkowo wydała mi się trochę nijaka, ale im bardziej się w nią wczytywałam, tym bardziej mnie ona wciągała. Nie ma tu dynamicznej akcji czy też nieplanowanych jej zwrotów. Życie w małym amerykańskim miasteczku w czasie lata toczy się normalnym, lekko leniwym rytmem, jednak problemy osobiste niektórych mieszkańców i ich przemiany zewnętrzne oraz wewnętrzne sprawiły, że powieść przeczytałam bardzo szybko. Każdy z nas może taką przemianę przejść, wystarczy chcieć, wystarczy posłuchać innych, wystarczy zdać sobie sprawę z własnych błędów. Opisy wraz z przemyśleniami bohaterów są zrównoważone z dialogami. Sami bohaterowie to zwykli ludzie, którzy niczym nie wyróżniają się spośród innych, ale są bardzo naturalnie i realistycznie nakreśleni. Fabuła jest umiejętnie skonstruowana, dzięki czemu czytelnik nie gubi się w jej wielowątkowości. Tu wszystko jest spójne i logiczne. Niektórych rzeczy można się domyśleć, ale to nie jest jakimś minusem dla tej książki. Wielkim plusem jest mądrość życiowa przemycona w dialogach... niby niechcąco. Pewnego lata to zwyczajnie niezwyczajna książka, bardzo ciepła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)