Panie z Cranford
Elizabeth Gaskell

Książka, w zabawny dla nas współczesnych sposób, przedstawia życie pań z małego wiktoriańskiego miasteczka.  Autorka opisuje codzienne życie, mentalność, sposób zachowania, emocje, które towarzyszyły kobietom w Cranford.  Pokazuje, że w świecie zdominowanym przez mężczyzn, panie mają swoje pasje, zainteresowania (czyt: plotki), że aspirują do bycia zapraszanym do "lepszego" towarzystwa. Okazuje się, że mają też dobre serca, że są wrażliwe na krzywdę innych i że w kluczowych momentach potrafią się zjednoczyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka rewelacyjnie ukazuje codzienne życie mieszkanek tytułowego Cranford - ich bolączek i radości. Z dzisiejszej perspektywy ich dylematy mogą nam się wydawać śmieszne, ale w tamtym okresie z pewnością takie nie były. Książkę bardzo dobrze mi się czytało, tak jak się spożywa dobry deser po ciężkim dniu i delektuje się jego smakiem, mimo że nie ma ona rozwiniętej akcji - wszystko w książce toczy się powoli, ale to akurat stanowi jej urok. ps. Opis książki na tym serwisie według mnie bardziej pasuje do serialu, jaki nakręcono na podstawie ,,Pań z Cranford".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Elizabeth Gaskell - nazwisko tej dziewiętnastowiecznej angielskiej pisarki "prześladowało" mnie już od dłuższego czasu. Miałam szczere chęci poznać jej utwory, tyle, że jakoś nie było ich skąd wziąć - w naszej bibliotece ich nie ma, znajomi od których od czasu do czasu coś pożyczam też nie mieli, wydawnictwa z którymi w jakimś stopniu współpracuję nastawione są na zupełnie inną literaturę, a na zakupy nałożyłam sobie w ubiegłym roku całkowite embargo... I pewnie dalej znałabym panią Gaskell tylko i wyłącznie z nazwiska gdyby nie półeczka z książkami w Biedronce ;) Postanowienie niekupowania książek zostało zepchnięte w głąb świadomości a ja stałam się szczęśliwą posiadaczką dwóch książek wzmiankowanej autorki - "Panie z Cranford" oraz "Północ i Południe". Dodam jeszcze, że książki wydane są w serii "Angielski Ogród" (wyd. Świat Książki) i mają śliczne kwiatowe okładki co stanowi dodatkowy bonus. Cranford to niewielkie miasteczko w zachodniej Anglii w hrabstwie Cheshire. Zamieszkują go głównie kobiety - niezamożne stare panny i wdowy. Prowadzą one oszczędny i raczej nudny tryb życia i hołdują nieco już niemodnym zasadom i formom towarzyskim, które wyniosły ze swoich rodzinnych domów. Panuje wśród nich dosyć sztywna hierarchia, a każda nowa obywatelka Cranford musi się jej poddać jeśli chce być przyjmowana w domach innych pań. "Panie z Cranford" nie są powieścią w ścisłym tego słowa znaczeniu. To raczej zbiór historii powiązanych osobami bohaterek i miejscem akcji. Jakie są mieszkanki Cranford? Różne, bardzo różne. Najsympatyczniejsza jest moim zdaniem córka byłego pastora panna Matty Jenkyns: serdeczna, nieco nieśmiała, zahukana przez swoją siostrę kostyczną i zasadniczą Deborę. Sympatię budzi również panna Pole, której głównym życiowym celem jest rozprowadzanie wiadomości (żeby nie powiedzieć plotkowanie), jednak należy dodać, że nie kieruje nią złośliwość, a jedynie chęć zaistnienia w towarzystwie. Najmniej sympatyczna postacią jest niejaka pani Jamieson - nudna, pompatyczna, snobująca się na arystokratyczne (mocno naciągane) koneksje, a przez to uważająca się za naturalną przywódczynię cranfordzkiej wspólnoty. "Panie z Cranford" to ciepła, nostalgiczna, ale i pełna humoru książka, trochę w stylu powieści Jane Austen. Autorka jest świetną obserwatorką, potrafi barwnie i ciekawie opowiadać, jej bohaterki dają się lubić, chociaż nie brakuje im (oprócz niezaprzeczalnych zalet) rozmaitych wad i śmiesznostek. Całość aż skrzy się od anegdotek i rozmaitych "złotych myśli" tytułowych pań - swoją drogą niektóre z nich nadają się do wyszycia złotą nitką i powieszenia w widocznym miejscu...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kilka starszych pań w miasteczku, nie licząc psa (bo zdechł) czyli angielska prowincja w pełnej (jako że niemal pozbawionej uchodzącego za mniej urodziwy męskiego pierwiastka) krasie. Humorystycznie o codziennych problemach z czepkami, kotami rozsmakowanymi w koronkach, proszonymi herbatkami, szczypcami do niemożliwie drogiego cukru i dziedziczonymi w spadku przepisami na krzepiącą galaretkę. Dla czytelników łaknących wiktoriańskiego dreszczyku emocji dodatek w postaci widma Dickensa i żelaznej kolei krążących nad Cranford w towarzystwie bezgłowej damy z Alei Mroków. Lekko i zarazem niegłupio.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyk epoki wiktoriańskiej. Uwielbiam takie klimaty, ale jednak tym razem coś nie zagrało i zachwytów nie będzie. Zdecydowanie nie jest to poziom "Północy i Południa" tej samej autorki. W tej książce nic się nie działo. Opowiadała o małym miasteczku, w którym mieszkają głównie panie, najczęściej samotne i niezbyt majętne, którym czas upływał głównie na wzajemnych wizytach. Pomimo tego, że ta powieść jest dosyć krótka to ledwo przez nią przebrnęłam i nie wzbudziła mojego najmniejszego zainteresowania. 

Zamiast sięgać po tę lekturę zdecydowanie lepiej obejrzeć serial BBC "Panie z Cranford", który jest rozbudowaną wersją książki, jest od niej o wiele ciekawszy i świetnie zagrany.

Książkę polecam natomiast przed snem jako usypiacz. Kilka razy z nią zasnęłam, więc działa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniały zbiór opowiadań rozgrywających się w małym miasteczku Cranford, opisywanych z dużą dozą humoru i satyry. Może nie przypaść do gustu tym z was, którzy lubią wartką akcję, ale mi się to akurat podobało i sądzę, że wolno płynąca akcja podkreślała atmosferę miasteczka. Bohaterowie byli uroczy, a ich codzienne troski i małe przygody wywoływały uśmiech na twarzy w trakcie czytania :) Była to moja pierwsza książka Elizabeth Gaskell, ale na pewno nie ostatnia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, którą bardzo dobrze się czyta. Opis życia kobiet w małym miasteczku. Ich codzienność, drobne sprawy ale także wspaniale ukazane otwarcie na innych w niesieniu im pomocy bez zbędnego narzucania się.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)