Otto Skorzeny. Pierwszy komandos Trzeciej Rzeszy
Przemysław Słowiński

Człowiek z blizną. Ulubieniec Adolfa Hitlera. Komandos, o którego niesamowitych czynach mówiła cała Europa. Przed państwem Otto Skorzeny. Jego posstać do dziś rozpala ludzką wyobraźnię. Spektakularne akcje uwolnienia Mussolniego czy porwanie syna Miklósa Horthy'ego przeszły do historii wojskowości. Skorzeny odpowiedzialny za szkolenie niemieckich komandosów, wprowadził sporo zamieszania w szeregach Aliantów w czasie niemieckiej ofensywy w Ardenach. Do końca życia pozostał fanatycznym nazistą. Do jego biura w Madrycie zgłaszały się różne osoby powiązane mniej lub bardziej z wojskowym wywiadem. Skorzeny zmarł w 1975 roku, pozostawiając po sobie nie tylko ciekawe pamiętniki pt. ,,Nieznana wojna", ale również wiele tajemnic, które do dziś pozostały nierozwiązane. Z arcyciekawą biografią komandosa Hitlera, postanowił zmierzyć się pan Przemysław Słowiński, którego życiorys jest równie ciekawy jak postaci, która opisuję. Zostawmy jednak na boku postać samego autora i skupmy się na jego książce. Czytelnik dostaję do rąk prace, która liczy ponad 600 stron tekstu, podzielonego na 12 rozdziałów. Swoją narrację Słowiński rozpoczyna niczym Bogusław Wołoszański, ciekawym prologiem, w którym opisuje najsłynniejsza akcję komandosa - operację ,,Eiche", czyli uwolnienie Duce. Stopniowe budowanie napięcia, umieszczenie w tekście fragmentów wspomnień Skorzenego oraz innych osób zaangażowane w akcję oraz ładny styl autora, powodują, że rozdział czyta się jednym tchem i nie można się doczekać co będzie dalej. To co następuję później można przyrównać do biegacza, który bierze udział w maratonie. Po świetnym starcie i wyprzedzeniu rywali, zawodnik w dalszej części biegu traci swoje siły, aby na końcu je odzyskać i próbuje dogonić swoich konkurentów. Niestety okazuję się wtedy, że o miejscu na podium nie ma już co marzyć. Największy problem z pracą pana Słowińskiego jest taki, że nie trzyma się ona postaci bohatera biografii, który w przypadku takiego rodzaju publikacji, powinien być na pierwszym miejscu. Przykładowo w pierwszych rozdziale, który liczy ponad 60 stron, autor poświęca swojemu bohaterowi łącznie z około 5 stron/ Resztę rozdziału zajmuje historia epoki, w której żył Otto Skorzeny. Czego tutaj nie mamy! Dowiadujemy się o młodości Adolfa Hitlera, Wiedniu, zamachu w Sarajewie, przebiegu I wojny światowej. Wszystkie te informacje są naprawdę ciekawe, ale czemu autor skupia się na historii powszechnej, zamiast opisywać życie bohatera? Momentami wydaję się, że dla autora ważniejszy jest opis epoki, a życie Skorzenego to jedynie dodatek do książki. Taka sama historia powtarza się przy każdym rozdziale. Podajmy inny przykład. W rozdziale zatytułowanym ,,Teheran" autor wspomina zaledwie parę stron o niezrealizowanym zamachu na Wielką Trójkę w Teheranie, a przez następne 30 stron pisze o samej konferencji i jej skutkach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)