Ostatni legion
Manfredi Valerio Massimo

"Ostatni legion" trudno jest nazwać powieścią historyczną, chociaż książka niby osnuta jest na autentycznych wydarzeniach i napisana w oparciu o teksty źródłowe i kroniki. Pisarz ma jednak prawo do własnej wizji i Valerio Massimo Manfredi po swojemu przedstawił losy ostatniego rzymskiego cesarza. Rzym chyli się ku upadkowi. Dawna świetność Cesarstwa jest tylko pięknym wspomnieniem. Nastał czas barbarzyńców, ludów, z którymi walczono od zawsze. Na rzymskim tronie zasiadł Odoaker, strącając z niego swojego poprzednika - kilkunastoletniego chłopca Romulusa Augusta. Romulus był od dziecka przygotowywany do objęcia cesarskiego tronu. Mimo dobrego wykształcenia, o które dbał tajemniczy Ambrozynus, chłopiec nie posiadał wojska, które pomogłoby utrzymać władzę. Barbarzyńskiej nawale uległ nawet wskrzeszony w oparciu o dawne wartości elitarny legion. Ocalało tylko kilkoro żołnierzy m.in. Aureliusz, który przysiągł bronić cesarza do końca swojego życia. Pokonany cesarz, decyzją Odoakera, miał dożyc końca swoich dni na Capri - jako więzień nowego władcy, jako marionetka w jego rękach. Aureliusz wraz z kilkoma towarzyszami, których uratował z niewoli i piękną wojowniczką Liwią, decyduje się na odbicie cesarza. Po brawurowej ucieczce z wyspy, w grupie ratowników rodzi się jednak dylemat, czy mogą pozwolić, by chłopiec trafił do kolejnej niewoli. Konstantynopol odmówił swojej pomocy, ex-cesarz rzymski teraz nie był mu potrzebny. Grupa osób, których początkowo łączyła, prócz chęci pomocy Romulusowi, także perspektywa zarobku, staje się jakby rodziną. Przyjaciele zaczynają rozumieć, że zdetronizowany cesarz gdziekolwiek się uda, będzie traktowany jako karta przetargowa, marionetka w świecie prawdziwej władzy i polityki.Zaczynają dostrzegać, że pozbawiony cesarskiej purpury władca jest tylko kilkunastoletnim chłopcem tęskniącym za zamordowanymi rodzicami. Jego marzeniem jest spokojne życie, z dala od zakulisowych działań polityków. Jest chłopcem, którego przeraża niepewna przyszłość. Zdradzeni przez tych, którym mieli ufać i, którzy obiecywali pomoc, ścigani przez okrutnego Wulfila( zausznika Odoakera, strażnika Romulusa z Capri), decydują się uciekać do Brytanii - tajemniczej wyspy osnutej mgłą, z której pochodzi Ambrozynus. Ma tam stacjonować Legion Smoka, ostatni oddział wierny cesarzowi. Ambrozynus ma także własne plany wobec chłopca. Uważa,że to on jest tajemniczym wybawcą dla jego kraju, o którym mówi przepowiednia i, którego wyruszył szukać przed wielu laty. Po wielu przygodach docierają na wyspę, ale i tutaj przeżywają rozczarowanie. Dawny rzymski legion uległ asymilacji z miejscowa ludnością. Nie ma już dawnych dumnych i walecznych Rzymian- są tylko wieśniacy, drobni rolnicy, którzy drżą przed okrutnym władcą Wortigernem, który pustoszy te ziemie. Pokona go i przybierze jego tożsamość Wulfila - przez cały czas podążający za Romulusem, pożądający przy okazji legendarnego miecza Juliusza Cezara, który chłopiec odnalazł jeszcze na Capri. W końcu dochodzi do bitwy, w której zwycięża Romulus.Udało się to tylko dlatego,że w decydującym momencie do jego grupy dołączyli dawni legioniści, przekonani, że warto walczyć o swoją nową ojczyznę. Powieść zdecydowanie dla młodzieży. Przypomina, jak bardzo ważne dla młodego człowieka jest posiadanie rodziny i bezpiecznego miejsca na ziemi ( wątek osieroconego Romulusa, który obdarza swoją sympatią Liwię i Aureliusza). Książka zdecydowanie lepsza niż film, chociażby dlatego, że jest o wiele bardziej rozbudowana ( np.oblężenie Akwilei i wątek Aureliusza -żołnierza, który na skutek wymuszonej zdrady, wyparł z pamięci swoje życie przed wstąpieniem do legionów). Nawet słabo rozwinięty wątek miłosny niesie ze sobą ulgę wybaczenia ( Liwia pomaga Aureliuszowi uporządkować przeszłość). Jak wspomniałam na początku, pisarz ma prawo do własnej wizji. Autor w tym utworze nawiązuje również do celtyckich legend i mitów. Postaci z tej książki okazują się tymi, które znamy z arturiańskich legend. Książkę czyta się dobrze, akcja wciąga, ciekawią przygody bohaterów. Zabrakło mi może tego, że słabo podkreśla fakt, że do przeszłości odchodzi cywilizacja, która rządziła antycznym światem przez kilka stuleci, a wraz z nią dawne wartości. Jednak trzeba pamiętać, że jest to powieść skierowana do młodych ludzi, nastawiona na przygodę, a nie rozprawa historyczna. Mimo to warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwszy raz i pewnie nie ostatni odniosłam wrażenie, że film (dzięki któremu przeczytałam książkę) był po stokroć lepszy od jego źródła pisanego. Co prawda uwielbiam legendy w arturiańskie a połączenie ich z czasami ostatniego cesarstwa rzymskiego było majstersztykiem to jednak sam język - dosyć ciężki, toporne opisy - zbyt długie i brak romantyczności tam, gdzie powinna ona być zdecydowanie mi przeszkadzały.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)