Opowieści miłosne, śmiertelne i tajemnicze
Edgar Allan Poe

Otoczony cieniem grozy i tajemnicy, zanurkowałem w świat Edgara Allana Poe, odkrywając arcydzieło "Opowieści miłosne, śmiertelne i tajemnicze". ? Poe, mistrz mrocznej prozy, ponownie udowadnia, dlaczego jego nazwisko stało się synonimem niepokoju i fascynującej opowieści. To dzieło to prawdziwe kompendium tego, co najlepsze w twórczości tego mistrza grozy. A każde z opowiadań jest warte uwagi.

Ta książka to podróż przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, gdzie miłość splata się ze śmiercią, a tajemnice ukazują się w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. Dla miłośników klasyki i tajemnicy ta książka to prawdziwa uczta, a dla tych, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać twórczości Poe, jest to doskonałe wejście w świat jednego z najwybitniejszych mistrzów literatury gotyckiej. ?

Warto także zaznaczyć, że jedno z opowiadań, "Morderstwo przy Rue Morgue", to pionierska opowieść Edgara Allana Poe, która zainaugurowała gatunek kryminału. Pisarz w tym opowiadaniu stworzył postać detektywa - C. Auguste Dupina, który stał się później pierwowzorem słynnej postaci Sherlocka Holmesa. ???

Wspaniałe ilustracje, starannie przygotowane wydanie i doskonałe tłumaczenie dodają jeszcze jednego wymiaru do tej już świetnej książki. Każda strona staje się dziełem sztuki, a ilustracje, jakby ożywione z głębin wyobraźni Poe, wplatają się w tekst, tworząc niepowtarzalny klimat. ??

Edgar Allan Poe to jeden z najważniejszych twórców literatury gotyckiej. Jego pełne mroku i tajemnicy opowiadania były inspiracją dla wielu twórców. Jednak nie tylko z horrorów słynie ów pisarz, zapoczątkował on mi.in. literaturę detektywistyczną. Można dopatrzeć się w jego twórczości romansu, przygody, satyry, a nawet science fiction.

Piękne wydanie w twardej oprawie ,,Opowieści miłosne śmiertelne i tajemnicze", które opracował Maciej Płaza, a zilustrował Harry Clarke, zgodnie z tytułem mieści w sobie różnorodność gatunkową pisarskiego artysty, jakim niezaprzeczalnie był Poe.

Dużym plusem tego wydania jest podział opowiadań na kategorie. Autor wybrał dzieła, które coś łączy i umieścił je obok siebie. Dostaliśmy zatem:

I Śmiertelny uścisk miłości - Na sam początek cztery bardzo krótkie opowiadania. Każde z nich w tytule nosi imię kobiety. Są to damy piękne i inteligentne. Bohaterki opowieści miłosnych jednak miłość ta ma bardzo mroczne oblicze. Każda z nich postawiona w obliczu śmierci w tajemniczych i szalonych motywach. Gotycka atmosfera panuje w każdym tytule.

II Tortura sumienia, rozkosz zemsty - Nadal pozostajemy w horrorach jednak w nieco innym klimacie. Poe skupia się tu bardziej na psychice człowieka. Ciekawe opowiadania o przewrotności i wyrzutach sumienia, o tym dlaczego nawet najlepsi zbrodniarze przyznają się czasem do winy. Pojawiają się także motywy zemsty, brutalniejsze opisy, maskara i okrucieństwo. Opowiadanie o czarnym kocie pozostawiło mi szczególny niesmak. Wrażliwym miłośnikom kotów nie polecam.

III Po tamtej stronie śmierci - śmierć u Poego odgrywa ważną rolę. W tej kategorii opowiadań wychodzi zupełnie na piedestał. Mamy ludzi stojących w obliczu śmierci. "Studnia i wahadło" trzyma w nieustannym napięciu. Spotkamy się tez z zarazą, która zbiera swoje plony, a wreszcie nawet, z bohaterami, których śmierć już dopadła. Mamy tu mroczne opowiadania, ale nie zabraknie też momentami szczypty czarnego humoru.

IV Zagadki i tajemnice realności - Opuszczamy świat horroru, którego namiastkę mamy jeszcze w pierwszym opowiadaniu, o tym jak to umysł potrafi nas oszukać. Przechodzimy w świat zagadek detektywistycznych w bardziej realnym świecie. Będzie ciekawie i zabawnie zarazem na początku, by później przejść w początki kryminału z tajemniczymi morderstwami. Znajdziemy tu także cykl opowiadań z tym samy bohaterem. C.A. Dupin jest pierwszym w historii literatury detektywem, do którego można porównywać później Sherlocka Holmesa.

V Dalej niż koniec świata - Znów zmieniamy gatunek, by dać się wciągnąć w wir przygody i dosłowny wir na oceanie. Morskie opowieści, nieodkryte lądy, a nawet lot balonem na księżyc. W tym zbiorze znajdziemy też jedyną powieść Edgara Allana Poe. Jednak moim zdaniem momentami była zbyt nużąca i znacznie bardziej wciągały mnie krótsze formy. Ciekawa była kontynuacja "Opowieści z tysiąca i jednej nocy" pełna nadzwyczajnych przyrodniczo-geograficznych ciekawostek.

VI Czy pisanie to zajęcie dla dżentelmena - Artykuł prasowy o locie balonem przez Atlantyk, który można podciągnąć po fantastykę naukową, wojna dziennikarzy i piękna satyra pokazująca nieco prawdy o pisarskim świecie. Tymi trzema opowiadaniami kończy się cały zbiór.

Język autora jest miejscami piękny, poetycki, innym razem lekki, satyryczny, przygodowy, a czasem znów przybiera formę naukowej publikacji. Poe bawi się gatunkiem i czytelnikiem. Kilka opowiadań było wręcz żartem. Napisane tak, by ludzie uwierzyli, że przedstawione historie zdarzyły się naprawdę. Dużo motywów się powtarza problem alkoholizmu, uzależnień, śmierci w różnych jej aspektach. Autor był człowiekiem o niezwykłej inteligencji, co czuje się, czytając jego dzieła. Wyłuskałam z nich mądrości, które są aktualne nawet po tylu latach i otwierają oczy na życie.

Ten zbiór opowiadań Edgara Allana Poego jest idealną propozycją dla każdego kto rozpoczyna przygodę z jego twórczością. Wydanie to ma szeroki wachlarz tematyczny opowiadań, każdy znajdzie tu coś dla siebie.
Mroczne historie miłosne, klasyczne opowieści grozy, opowieści kryminalno detektywistyczne, dziwne zjawiska, awanturniczo podróżnicze, z czarnym humorem.

Trafił do mojego serducha dzięki opowiadaniom grozy. Zauroczył mnie jego niezwykły język oraz mroczny i upiorny klimat. Ogrom poruszanych w nich motywów tylko pokazuje jaką miał wyjątkową wyobraźnię (granice między życiem a śmiercią, groza pochowania na żywca, sztuczne podtrzymywanie życia, groza śmierci, gnijące ciało, pycha doprowadzająca do upadku zbrodniarza, demaskujące krzyczące sumienie, okrutna zemsta, miłość doprowadzająca do obłędu, mrok ludzkiej duszy, ludzkie lęki i obsesje).

Poziom opowiadań jest nierówny, te typowo grozowe budzą zachwyt i szacunek dla geniuszu autora. Natomiast detektywistyczne i podróżnicze przyznam się, że mnie nużyły, miałam wrażenie, że są przegadane. To jednak jest klasyka, którą warto znać i jest wciąż inspiracją dla wielu. Już wiem, że do niektórych opowiadań wrócę. To trzeba po prostu znać. Polecam!