Odważni
Randy Alcorn

Opowieść o roli ojca - tego ziemskiego i tego w niebiosach - w życiu każdego człowieka. Dla osób głęboko wierzących lub poszukujących Boga. Adam, David, Nathan i Shane to czterej policjanci pełniący służbę w amerykańskim miasteczku Albany. Choć w pracy dają z siebie wszystko, w życiu prywatnym nie potrafią stawić czoła wielu problemom. Adam musi pogodzić się z tragiczną śmiercią swej ukochanej córki Emily i wyciągnąć rękę do starszego syna Dylana, którego do tej pory zaniedbywał poświęcając całą swą uwagę dziewczynce. David chce nawiązać kontakt ze swą byłą dziewczyną Amandą oraz ich czteroletnią córeczką Olivią, której wcześniej nie chciał nawet poznać. Nathan musi strzec swej piętnastoletniej córki Jade przed nieodpowiednimi wyborami sercowymi. Z kolei Shane trafia do więzienia z powodu handlu narkotykami. Każdy z tych mężczyzn wierzy, że udźwignie dany mu los dzięki opiece Boga. Trudno określić przynależność gatunkową tej książki. Niby jest to powieść, lecz swą treścią przypomina bardziej obszerną przypowieść lub kazanie. Pełno w niej cytatów z Pisma Świętego i wykładni teologicznych, przybliżonych na szczęście w przystępny sposób. Poruszony jest w niej przede wszystkim problem braku ojca w życiu dziecka, ale także szeroko pojętej roli mężczyzny w życiu rodziny, aborcji, zapłodnienia pozaustrojowego oraz ciąż nieletnich. Czytając "Odważnych" miałam mieszane uczucia. Początkowo powieść w ogóle mi się nie podobała, co stronę akcja przeskakiwała od perypetii jednego do drugiego bohatera, co sprawiało że postacie i ich losy wciąż mi się myliły. Do tego irytował mnie moralizatorski, charakterystyczny dla księży ton wypowiedzi policjantów, czyli jakby na to nie patrzeć - osób świeckich, a także p5rzewijające się między wierszami przekonanie bohaterów (a pewnie i samego autora), że dobrym człowiekiem może być jedynie chrześcijanin (jestem żoną Muzułmanina na którego nie narzekam i takie sądy po prostu wytrącają mnie z równowagi). Głębsze przesłanie tej książki dotarło do mnie dopiero po przekroczeniu jej punktu zwrotnego, którym dla bohaterów jest śmierć małej Emily. Wówczas to wszystkie postacie "Odważnych" (a wraz z nimi czytelnicy) zaczynają zastanawiać się nad dość filozoficznym pytaniem, w jakim stopniu na nasze losy wpływa Bóg, a na ile my sami? Czy wszystko na świecie dzieje się po coś? Dlaczego jedni umierają w dzieciństwie, inni zaś doczekawszy sędziwego wieku? I czy Bóg zawsze jest sprawiedliwy? Te pytania zmuszają także do refleksji nad swoim własnym życiem. Czy mój mąż był mi przeznaczony, czy wybrałam go bo od zawsze pociągali mnie ciemnoskórzy faceci? Czy wylizałam się z dwóch poważnych chorób bo jestem lub będę potrzebna do czegoś tu, na ziemi, czy po prostu miałam szczęście? Dlaczego - choć moim marzeniem była kariera naukowa i/lub literacka, a rodziny nie miałam w planach zakładać - niespodziewanie pojawiła się w moim życiu córeczka z którą już od roku siedzę w domu, zaś plany zawodowe z najróżniejszych powodów wzięły w łeb? Dla opornych, którym własne pytania do życia i do Boga nie przychodzą do głowy autor na końcu książki zamieścił ściągę w postaci dwunastu zagadnień do przemyślenia. Osobiście radzę podchodzić do "Odważnych" nie jak do powieści - bo akcja jest tu znikoma i bardzo chaotyczna - lecz jak do współczesnej przypowieści o ludziach głęboko wierzących, nie wyrzekających się Boga nawet w chwilach największych życiowych tragedii. I nie polecam tej książki ludziom niewierzącym czy też nie potrafiącym choć trochę zastanowić się nad rolą Boga w swoim życiu, bo podczas czytania będą się jedynie denerwować i pewnie wyśmieją tę powieść (jak zrobiła to moja kuzynka ateistka), a z pewnością zasługuje ona na uznanie. Może nie ze względu na walory literackie, lecz za duchowe na pewno.   Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

mega moc:) świetna książka:) dziękuję :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)