O tym się nie mówi
Kaja Platowska

Otworzyłam książkę i z każdym jej zdaniem zaczęłam nasiąkać jej wątkiem - bliskim mojemu sercu.
Moja głowa weszła w kolejny oddział psychiatryczny, gdzie Izabela i Hania to dwa przeciwieństwa, dwie różne postacie, piszące podobną kartkę historii walki ze swoimi przeciwnościami, lękami, zaburzeniami.
Iza walczy z alkoholizmem i bałaganem tworzącym się nie tylko w jej głowie, ale i na zewnątrz siebie - na szafce, łóżku, podłodze.
Ja niewidzialnie wkradam się do czteroosobowej sali, by poznać świat liczb i lęków Hani - drugiej bohaterki, która nie może przeżyć faktu, że coś nie równa się liczbie 5 lub jej wielokrotności.
5 ją koi, tak jak Izę koją papierosy.
Przerzucam kolejne rozdziały i poznaję coraz więcej innych pacjentów - w tym młodego chłopaka, który trafił dwa razy w to samo miejsce, zawsze z tego samego powodu - próby samobójczej.
Przysłuchuję się ich rozmowom i towarzyszę w palarni, gdzie Iza znajduje swój sposób na odreagowanie trudnych sesji z terapeutą.
Iza i Hania, mimo początkowych napięć, zaczynają siebie akceptować, rozumieć i szanować i, gdy jedna z nich opuszcza oddział, tej drugiej jest strasznie trudno znieść nieobecność tej pierwszej.
Nie dziwi mnie, więc fakt, że gdy obie znajdują się w zewnętrznym życiu, spotykają się i zawiązują swoją znajomość na supeł przyjaźni.
Książka "O tym się nie mówi" jest dla mnie jedną z ważniejszych i piękniejszych lektur, jakie kiedykolwiek wpadły mi w ręce i dziękuję za to, z całego mojego serca, cudownej autorce - Kai Platowskiej.

Tak ze strony osobistej, przyznam się, że czytając wyżej wymienioną pozycję, czytałam też trochę o samej sobie i o moich znajomych z grupy terapeutycznej, oddziału dziennego i stacjonarnego.
Dziś tę książkę pożyczyłam mojej koleżance, która jest ze mną w grupie i powiedziałam jej, że MUSI tę pozycję przeczytać koniecznie!
I Wy też przeczytajcie - KONIECZNIE!
Polecam!

Codzienność szpitala psychiatrycznego, to temat jaki obrała sobie młoda, dobrze zapowiadająca się autorka, Kaja Platowska, pisząc książkę O tym się nie mówi. Co prawda nie jest to literacki debiut, jednak z uwagi na fakt, że autorka jeszcze, podkreślam jeszcze, nie wypłynęła na literackie szerokie wody, pozwoliłam sobie na określenie młoda, obiecująca. Dlaczego o tym piszę? Bo Kaja Platowska, to moim zdaniem już doskonale ukształtowana literatka, czego wyraz dała pisząc wzmiankowaną powieść.

                Bohaterami książki Kaja Platowska uczyniła pacjentów szpitala psychiatrycznego, przyglądając się szczególnie dwóm kobietom – Hannie i Izabeli.

Pierwsza, to uporządkowana i systematyczna pedantka. Jej życie zdominowała obsesja na punkcie liczb. Każdą czynność którą wykonuje, musi powtarzać odpowiednią ilość razy. Jest wycofana i zamknięta w sobie. Drugą z kobiet jest Izabela, która wydaje się być przeciwieństwem Hani. Swobodna, otwarta, lubiąca ludzi. Uzależniona od alkoholu.

To, co wspólne jest dla obu kobiet, to olbrzymia samotność i brak zrozumienia. Nie ze strony terapeutów, ci wykazują duże zaangażowanie i chęć niesienia pomocy. Jest to niezrozumienie samych siebie, ucieczka od życia, od własnych problemów, które kobiety rozwiązują na swój sposób, prowadzący je do autodestrukcji.

Cichymi bohaterami tak naprawdę są tu wszyscy. Zarówno pacjenci, jak i personel medyczny. To szereg osób, które znalazły się w szpitalu psychiatrycznym z różnych przyczyn. Często osób dobrze wykształconych, dobrze sytuowanych, o dobrej pozycji i statusie społecznym, osiągających w życiu sukcesy. To pokazuje, że choroba nie wybiera i nie ma litości wobec nikogo.

W książce O tym się nie mówi autorka opisała przygnębiającą codzienność pacjentów. Ich wzloty, upadki, leczenie, powroty do normalnego życia, powroty do szpitala. Dzięki temu, mamy okazję, być może jedyny raz w życiu obserwować, a może raczej wręcz uczestniczyć w tym, jak chorzy nerwowo i psychicznie muszą borykać się z własną chorobą, lękami, obawami, strachem przed rzeczywistością, strachem przed samymi sobą i codziennie stawiać czoła swoim problemom.

To książka, która uwrażliwia, wyzwala pokłady empatii. Autorka ciepło pisze o swoich bohaterach, z dużą sympatią , zrozumieniem i wyczuciem. I co warte podkreślenia, to książka ku pokrzepieniu serc, bo z pozytywnym przesłaniem. Dająca nadzieję na zmiany, lepszy los i lepsze jutro. Pokazuje, że wszyscy musimy stawiać czoła życiu.

Gorąco polecam!