Jako dwudziestoletnia poetka, usłyszałam od starszego poety, mężczyzny, że jako poetka nigdy niczego nie osiągnę, jeśli nie będę wcześniej kierowcą ciężarówki, a tym samym nie przekonam się na własnej skórze, jak wygląda życie prawdziwych ludzi. Nie uważam, by między życiem a sztuką zachodziły jakiekolwiek korelacje przyczynowo-skutkowe sprawdzające się w każdych warunkach, a już na pewno nie takie, które objaśniają jakość dzieła; by działały mechaniczne recepty typu ,,połóż surowiec na fotel kierowcy ciężarówki, a po pewnym czasie otwórz drzwi od strony pasażera i wyjmij znakomitego artystę wysokiej klasy".
Błyskotliwe, dowcipne i bardzo osobiste teksty, które pierwotnie miały formę wykładów, jakie autorka wygłosiła na uniwersytecie w Cambridge w 2000 roku. Znajdziemy tu m.in. ,,Dłoń jekyllową i dłoń hyde'ową", czyli tekst o dwoistości pisarza, refleksje o pisaniu i finansach, o mitologiach dotyczących pisarza i pisarki, o pisarskich powinnościach, o tym, dla kogo pisarz pisze i jak pisanie ma się do uprawiania innych dziedzin sztuki, a także, jaki to wszystko ma związek ze śmiercią. Anegdoty, cytaty, literackie odniesienia - mnóstwo dobra dla każdego, kto kocha Atwood i czytanie.
Wydawnictwo: Karakter
Data wydania: 2021 (data przybliżona)
Kategoria: Publicystyka
ISBN:
Liczba stron: 300
Tytuł oryginału: On Writers and Writing
Język oryginału: Angielski
Tłumaczenie: Agnieszka Pokojska
I TOM TRYLOGII MADDADDAM "Oryks i Derkacz" to poruszająca historia miłosna, a zarazem fascynująca wizja przyszłości. Śmiercionośna zaraza zgładziła ludzkość...
Kolejna książka bodajże najbardziej znanej na świecie współczesnej pisarki kanadyjskiej. Bohaterkami tej powieści są dziewczęta, które pragną żyć pełniej...
Przeczytane:2023-08-17, Ocena: 4, Przeczytałam, Mam, 52 książki 2023, Wyzwanie - wybrana przez siebie liczba książek w 2023 roku, Insta challenge. Wyzwanie dla bookstagramerów 2023, Przeczytaj tyle, ile masz wzrostu – edycja 2023, z półki, czytam regularnie, 26 książek 2023,
Co daje człowiekowi pewność, że nie jest jedynie osobą piszącą, ale ma prawo o sobie powiedzieć, że jest pisarzem? Prawdopodobnie nic, może poza rozbuchanym ego, ale możemy szukać przesłanek ku temu na wielu polach. Lubię rozważania dotyczące pisania oraz roli pisarza - pozwalają mi lepiej zrozumieć, z czym borykają się twórcy, z jakimi poświęceniami muszą się liczyć itd. Eseje o literaturze i jej pisaniu dają możliwość wejścia bardziej w głąb, myślenia o tekście na poziomie meta. Zapis wykładów empsonowskich Margaret Atwood może być natomiast dobrym wejściem w czytanie o pisaniu.
Autorka dotyka w swoich tekstach najbardziej klasycznych tematów związanych z pisaniem; w sześciu tekstach Atwood odnosi się choćby do dwoistości osoby piszącej, wyboru pomiędzy pieniędzmi a sztuką, wyobrażenia swojego czytelnika czy metaforycznego przejścia przez krainę umarłych. Pod tym względem zbiór esejów stanowi dobry wstęp do dalszego poszerzania różnych terytoriów tekstowej twórczości. Dużym plusem jest przystępny język i styl, dzięki którym przyjemnie się czyta te rozważania. Do tego Atwood ma lekkie i inteligentne poczucie humoru, co także pomaga w pozytywnym odbiorze.
"O pisaniu" mimo wszystko nie trafi do grona moich ulubionych lektur, bo zabrakło mi w tych tekstach błysku. Przez dobór tematów autorka zaprezentowała stosunkowo mało nowych, oryginalnych myśli - spora część wykładów przypominała mi już czytane artykuły i eseje. Niemniej bardzo podobał mi się ostatni tekst dotyczący relacji pisarza ze światem zmarłych - kilka ładnych myśli udało się Atwood przemycić. Będę jednak na pewno sięgał jeszcze po ten zbiór z uwagi na świetny dobór cytatów do kolejnych rozdziałów. I jeszcze ogromny ukłon w stronę Agnieszki Pokojskiej za wspaniały i na pewno niezwykle pracochłonny przekład.