Niezłomni czy realiści? Polskie podziemie antykomunistyczne bez patosu
Sławomir Poleszak, Rafał Wnuk

Przez wiele lat żołnierze walczący z narzuconym przez komunistów systemem byli nazywani ,,bandytami''.  Po zmianach ustrojowych zmieniono narrację i stali się niezłomnymi. Jednak niewiele osób zdaje sobie, że historia antykomunistycznego podziemia to jeden z najbardziej zmitologizowanych wątków z historii powojennej Polski. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że politycy chętnie grają kartami antykomunistycznego podziemia... Tymczasem autorzy niniejszej książki starają się ocenić na chłodno konspirację antykomunistyczną i prześwietlić kilka sylwetek znanych dowódców oddziałów walczących z komunistami.
Świat nie jest czarno-biały, dlatego nie możemy mówić, że wszyscy żołnierze, którzy należeli do konspiracji antykomunistycznej byli tacy sami. Nie wszyscy zachowywali się po rycersku. Nie wszyscy kierowali się takimi samymi wartościami. Na tyle tysięcy ludzi jest niemożliwe by wszyscy cieszyli się nieposzkalowaną opinią. Prawda? Proszę nie zrozumieć mnie źle, nie neguję poświęcenia ogółu, ale nie chce mi się wierzyć, że wszystkie antykomunistyczne organizacje działały na tych samych zasadach a poszczególni żołnierze kierowali się tymi samymi pobudkami. To po prostu niemożliwe...
Autorzy Niezłomni czy realiści. Polskie podziemie antykomunistyczne bez patosu pokazują w środku niniejszej publikacji skomplikowaną sytuację, jaka powstała, gdy władze w kraju przejęli komuniści w wyniku, czego antykomunistyczne konspiracja została zmuszona walczyć o swoją przyszłość i wolny kraj. Pokazali różnorakie próby dostosowania się do nowej rzeczywistości. Starali się przedstawić jasne strony antykomunistycznej konspiracji, ale nie unikali odkrywania także tych ciemnych.  W moim przekonaniu Niezłomni czy realiści. Polskie podziemie antykomunistyczne to książka, po którą z pewnością nie sięgnie każdy czytelnik. Niektórych z pewnością odstraszy objętość. Innych tematyka... Jednak ja nie żałuję, że sięgnęłam po tę lekturę. Książka pozwoliła mi lepiej zrozumieć pierwsze powojenne lata i zgłębić losy tych, którzy postanowili walczyć z narzuconą władzą. Wiele się z niej nauczyłam. Pewnie ktoś powie, że autorzy kalają mit antykomunistycznej konspiracji, ale jeszcze raz należy powtórzyć, że żołnierze byli przecież tylko ludźmi. I z pewnością znalazła się czarna owca... bohater... straceniec... Tak. Postawy były różne i nie ma, co się oszukiwać, że było inaczej. Ta książka pozwala to sobie uświadomić dobitnie.