Niewierność
Charles Dubow

Trafiła w sam środek świata, który nigdy nie był jej przeznaczony. Stała się oczkiem w głowie wyższych sfer. Jej codzienność została naznaczona ich pieniędzmi i wpływami. Zwabiła ich młodością i powiewem świeżości. A potem, za to wszystko, co od nich dostała, odpłaciła się najgorzej jak mogła- dopuściła się zdrady.

„Łatwo jest kusić, ale tylko prawdziwie silni są w stanie oprzeć się pokusie”.

Mogłoby się wydawać, że niewierność nie jest tematem, który można by jeszcze pokazać w inny, interesujący sposób. Można by powiedzieć, że literatura zna setki takich historii, a motyw ten dawno się przejadł. Ale… Ja się zupełnie z tym nie zgadzam. Tym, co wyróżnia tę książkę na tle innych jest przede wszystkim sposób realizacji tematu, który wyjątkowo przypadł mi do gustu.

Historię poznajemy bowiem za sprawą dobrego przyjaciela rodziny. Mężczyzna stopniowo i niespiesznie zaprasza nas za kulisy, przedstawiając kolejno każdego z bohaterów tej tragicznej opowieści. Narracja od początku przypadła mi do gustu, choć nieco ciężko było mi się do niej od razu przyzwyczaić. Mimo wszystko dla mnie pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę, to wielki plus dla autora powieści i element sprawiający, że książka wyróżnia się wśród innych.

O zdradzie mówi się często i gęsto. Z pewnością każdy z nas zetknął się z nią w którejś z powieści. Trochę się obawiałam, że Dubow, decydując się na wykorzystanie tego tematu u siebie, jedynie powieli znane już historie i rozwiązania. Muszę jednak przyznać, że nie do końca tak się stało. Bardzo podoba mi się osadzenie akcji w klimacie bogactwa i pewnej próżności oraz kontrast pojawiający się między zwyczajną i prostą dziewczyną, a towarzystwem ludzi majętnych i poniekąd próżnych.

„Szczęście to mrzonka. Pytanie brzmi, czy dobrego jest więcej niż złego”.

Myślę, że nie może być zdrady tam, gdzie na ma miłości. Te dwa pojęcia przeplatają się w tej książce, budząc u czytelników pytania i mnożąc refleksje. Z zapartym tchem podążałam za narratorem, wierząc, że autor wybierając taki sposób przedstawienia tej opowieści, skrywa jeszcze kilka asów w rękawie. I nie rozczarowałam się, bowiem jednym z takich asów okazało się zakończenie historii, przywołujące na myśl oczywisty w tym przypadku motyw zbrodni i kary.

„Jego zdrada była jak choroba, jak rak, który cicho toczy ciało i ujawnia się znienacka, dopiero wtedy, gdy nie da się już go powstrzymać”.

Grzechem byłoby nie wspomnieć w tym miejscu o bohaterach. Każdy z nich jest charakterystyczny, na swój sposób intrygujący i magnetyzujący. Ciężko ich zaszufladkować, choć podczas czytania nasuwają nam się pewne skojarzenia i skłonność do oceny. Nie jestem tylko pewna, czy mamy do niej prawo. Mam wrażenie, że czasami decydują za nas okoliczności oraz los lubiący zaskakiwać.

Trafiłam na tę powieść zupełnie przypadkiem, a zdecydowałam się ją przeczytać zainteresowana  nietypową narracją. Podoba mi się spojrzenie autora na pojęcia zdrady i miłości. Ciężko powiedzieć, by były to tematy wykorzystywane rzadko czy okazjonalnie. Z drugiej jednak strony dla mnie reprezentują samo życie- jego nieprzewidywalność, tajemniczość, emocjonalność. I tą życiowością Dubow mnie kupił.

„Zachłannie i egoistycznie chcieli więcej, niż było dla nich dobre i czerpali z tego garściami. Czy można ich winić”?