Niewidzialne życie Iwana Isajenki
Scott Stambach

Iwan mieszka w Szpitalu dla Ciężko Chorych Dzieci. Ma powody, aby nienawidzić swojego życia. Nie ma ojca, nie ma matki, jego ciało jest zdeformowane - nie ma nóg, twarz ma tak brzydką, że praktycznie od siedemnastu lat unika widoku wszelkich luster. Jedyną osobą w jego życiu, z którą może porozmawiać jest siostra Natalia, która pracuje w szpitalu. Jest ona dla niego wybawicielką, gdyż zaopatruje go w literaturę ze szpitalnej biblioteki. Czytając książki Iwan rozwija swój umysł i pracuje nad swoim ciętym językiem, który jest utrapieniem dla wszystkich znajdujących się w tej placówce w Mozyrzu. Pewnego dnia jego życie zaczyna się zmieniać, a on nie jest z tego faktu zadowolony, gdyż porządek dni codziennych, który sam planował zostaje całkowicie zaburzony. Iwan stara się żyć w sposób normalny na tyle, na ile jest to możliwe. Opisuje nam sytuacje panującą w szpitalu, o jego pacjentach i o swoim smutnym życiu. Chęć życia narodziła się w nim dopiero po śmierci Poliny, która uwielbiała zagraniczną muzykę rockową i często podkradała mu książki. Autor książki nie skupia się tu przede wszystkim na wątku miłosnym między Iwanem a Poliną. Oddaje bezpośrednio głos Iwanowi, który jest narratorem całej historii. Dzięki temu dowiadujemy się o Maksie będącym pacjentem Szoitala dla Dzieci Chorych w Mozyrzu, a jego ciało jest wygięte w łuk, chłopiec jest zdany na łaskę niespecjalnie czułych pielęgniarek; o rudych bliźniaczkach, które cały czas milczą, ale ma się wrażenie jakby komunikowały się ze sobą cały czas. Dowiadujemy się także, że dyrektor szpitala przychodzi nocami do swojego gabinetu, w którym "zajmuje się" jedną ze swoich pielęgniarek. Opowiada także o jedzeniu, które nie zmienia się odkąd pamięta, o widoku butelek, które walają się po każdym rogu. Opowieści Iwana pozwalają czytelnikowi posiąść wizję otaczającego go świata i postawić się w pewien sposób na jego miejscu. Literatura zajmuje istotne miejsce w życiu Iwana. Czyta Bułhakowa, Sołżenicyna, Czechowa, Gogola i innych. Interesuje się także psychologią. Swoje teorie wykorzystuje na przychodzących do szpitala psychologach. W książce Stambacha mamy wiele tropów, np. wybuch reaktora jądrowego w Czarnobylu, którego konsekwencją jest choroba Iwana. Utwór jakby skupia się na problemach jednostki i społeczeństwa, więc nie jest to książka typowo młodzieżowa, z czego jestem zadowolony. "Niewidzialne życie Iwana Isajenki" jest debiutem udanym, książka interesuje czytelnika. Ciekawe czy Scott Stambach zaskoczy nas jeszcze jakaś książką w przyszłości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)