Niebo w kruszonce
Monika Oleksa

Bardzo dobra książka obyczajowa poruszająca wiele dotyczących nas zagadnień: miłości, zdradzie, sile przyjaźnie, przemocy, samotności, samotnemu rodzicielstwu, emigracji zarobkowej, zmienności nastolatków, A wszystko dzieje się w moim ukochanym Lublinie i okolicznym Nałęczowie. Świetnie się czyta i ma się wrażenie , że to wszystko dotyczy nas lub kogoś kogo znamy. Świetna narracja. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzy kobiety, każda w innym wieku i każda z innym bagażem doświadczeń. Lecz każda z nich ma jeden cel w życiu- być szczęśliwą i posiadać obok siebie kochającego mężczyznę. Każda w końcu znajduje swoje miejsce w życiu i czuje się kochana przez wybranego faceta :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Proza Pani Moniki ma w sobie to coś, co pomimo spokojnego tempa i pozornego braku akcji, nie pozwala się od niej oderwać i każe napawać się słowami. Bowiem ta autorka maluje słowami, czaruje językiem i totalnie wycisza. Przynajmniej na mnie tak to działa. Staję się rozluźniona, zamyślona i oczarowana. "Niebo w kruszonce" to opowieść o trzech kobietach, w różnym wieku, pracujących w osiedlowym sklepie oraz o jednej z ich klientek. Każda z nich ma swoje marzenia. Każda boryka się z problemami dnia codziennego. Opisani tu ludzie są zwyczajnymi, szarymi ludźmi, mogącymi być każdym z nas. Problemy, które porusza autorka również dotykają spraw, z którymi wielu się boryka: samotne rodzicielstwo, przemoc w rodzinie, alkoholizm, emigracja, samotność, poszukiwanie własnego miejsca w świecie, problemy z nastoletnim dzieckiem. A przy tym ukazuje również piękno otaczającego nas świata, drobne przyjemności, jakie można czerpać z życia, ulotne chwile dające siłę do walki o siebie. Pani Oleksa poprzez swoją powieść mówi: zatrzymaj się na chwilę, doceń moment, chwyć marzenie, walcz o siebie i swoich bliskich. Nasze życie składa się zarówno z momentów złych, jak i dobrych. Ludzie mają jednak tendencję do pamiętania głównie tych złych. Autorka próbuje zwrócić nam uwagę właśnie na te dobre, krótkie chwile, które giną nam w natłoku zdarzeń, których nie doceniamy, nie potrafimy w sobie zatrzymać. Ile z nas irytowało się na swoje dziecko, które swoją paplaniną nie pozwalało się nawet na moment skupić? Ile z nas nie potrafi cieszyć się otaczającymi nas cudami? Nie ma czasu, by przystanąć i cieszyć się zapachem, widokiem czy dźwiękiem? Ile z nas nie potrafi docenić małych gestów, w przychylnych słowach dopatrując się podstępu? Zatracamy się w codzienności, coraz rzadziej pochylając się nad tym, co naprawdę ważne w życiu. Sama się wielokrotnie na tym łapię, choć staram się odnajdywać takie chwile radości, głównie za sprawą syna. "Niebo w kruszonce" to powieść prosta, życiowa i nieskomplikowana a pomimo to dająca do myślenia. Wycisza, raduje słowami i aż się prosi, by czytać ją pod kocykiem przy kubku ciepłego napoju.Ciepła, mądra opowieść o każdej z nas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z czym kojarzy się Wam dom pachnący świeżym, drożdżowym ciastem? Mnie z ciepłem i bezpieczeństwem. Ale czy wszystko w tym domu jest idealne? Jak wiemy nie ma ideałów, czasem potrzebna jest ta kruszonka, która pokruszy się to tu, to tam. I to w tym wszystkim jest najpiękniejsze. Bo prostota jest najpiękniejsza. 

Monika Oleksa zabiera nas do Lublina oraz Nałęczowa, gdzie przedstawia nam losy zwyczajnych czterech kobiet, które ma się wrażenie że można spotkać tuż obok, na ulicy, po sąsiedzku, z rożnych domów, które zmagają się z różnymi problemami i troskami. Problemy z córką, emigracja zarobkowa, przemoc w rodzinie, alkoholizm, utrata pracy to tylko przedsmak tego, czego możecie spodziewać po tej lekturze. Jednak pomimo tych codziennych kłopotów autorka pokazuje jak ważne jest, aby potrafić dostrzec pojawiające się najmniejsze radości naszego życia oraz to, jak ważni są ludzie, którzy nas otaczają oraz jak wielki wpływ mają na nasze życie. Obala przy tym wiele stereotypów.

Autorka wykazała się niezwykłą znajomością kobiecej duszy. Obnaża nasze najczulsze struny w sposób, który daje do myślenia. 

"Nie ma sensu dążyć do ideału, bo po drodze tylko sam siebie człowiek rozczarowuje. Nie warto też stawiać sobie zbyt wysoko poprzeczek, bo zamartwiając się, jak je przeskoczyć, traci się to, co w życiu naprawdę cenne."

Pojawia się ciekawy wątek miłości dojrzałej, w której bohaterowie próbują odnaleźć się na nowo. 

"Czasami w życiu człowieka zdarza się taka miłość, której nie jesteś w stanie do końca wyrzucić ze swojego serca. Czasami jedno uczucie powoduje, że nigdy już nie potrafisz odnaleźć siebie przy boku kogoś innego."

Akcja toczy się niespiesznie, ale wciąga, porywa w swój w świat bohaterów, który w pewnym momencie traktujemy, jak nasz własny. Dzieje się to za sprawą emocji i wspomnianych wcześniej przeze mnie problemów, jakie wypływają z powieści. 

Każde wydarzenie dopracowane jest w najdrobniejszym szczególe. Pełno tu detali, a każde zdanie przepełnione jest poezją, ale poezją nie nachalną, bez zbędnego patosu, która nie nudzi, a daje powieści innego, wyjątkowego wymiaru. Po prostu zostałam oczarowana pięknem języka pani Moniki.

Ciepła, mądra i życiowa opowieść o kobiecości, sile przyjaźni, miłości dojrzałej i determinacji. To również powieść, która zmusza nad do zastanowienia się nad tym, co jest w naszym życiu ważne, nad tym jak wyglądają nasze relacje z najbliższymi. Oraz o tym, by nie zastanawiać się nad tym "co by było gdyby". Polecam każdej kobiecie poszukującej iskierki nadziei w swojej szarej codzienności.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

" ... całe życie składa się z takich nocy i dni, wypelnionych zabieganiem i szarpaniną o rzeczy zupełnie nieistotne, a przecież tak naprawdę  są w tych, zdawałoby się, szarych i monotonnych dniach szczegóły i drobiazgi, dzięki którym ta cała wędrówka tutaj ma sens."

"...prawdziwe bogactwo dają człowiekowi nie gromadzone rzeczy i to, co posiada, ale właśnie ludzie, których spotyka na swojej drodze i przy których potrafi się zatrzymać."

Piękna książka o przyjaźni, pragnieniu miłości, zrozumieniu, rozstaniach. 

Na pewno sięgnę jeszcze po inne ksiązki tej autorki

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Renata pracuje w sklepie, jest ekspedientką, lubi swoją pracę. Pewnego dnia jej mąż Staszek oznajmia, że planuje wyjechać za granicę, aby zarobić większe pieniądze. Renata jest zrozpaczona, nie wyobraża sobie tej rozłąki, nigdy nie została sama na tak długo, związek na odległość wydaje jej się straszny. Staszek postanowił zarobić na remont domu, zdaje sobie sprawę, że dorastające córki mają coraz większe potrzeby, których teraz nie może sprostać.

Koleżanka z pracy Renaty - Kasia, młoda, samotna matka, małej Marlenki, musi liczyć każdy grosz, marzy o studiach, jednak nie stać ją na taki wydatek, dodatkowo zmaga się z chorobą alkoholową matki. Problemem staje się również ojciec Marlenki, który wychodzi na przepustkę z więzienia i postanawia utrzymywać kontakt z córką.

Autorka porusza całą paletę emocji zawartych w miłości do bliskich ludzi, a także zwierząt, niezastąpionej przyjaźni, zdradzie, samotnemu rodzicielstwu, czy emigracji zarobkowej. 

(...) Jesteśmy na tym świecie nie po to, aby zatrzymać wszystko dla siebie i na sobie tylko skupić uwagę, ale aby sprawić, by czyjeś życie wzbogaciło się właśnie dzięki nam. Dzięki temu, co jest w człowieku i co może pomnażać - dzieląc, zachować - oddając i dostrzec - słuchając serca, w którym jest dość miejsca, aby gromadzić te wszystkie skarby, jakie przynosił każdy dzień, wszyscy napotkani ludzie i zdarzenia, które nieustannie urozmaicają zwykłe-niezwykłe życie. Życie człowieka."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)