Neron
Aleksander Krawczuk

"Człowiek mądry stroni od polityki, nie da się zwieść urokom władzy!" Sekstius Niger

Propozycja czytelnicza, którą miłośnicy historii starożytnego Rzymu będą zachwyceni, wiele reprezentantów starszego pokolenia zna ją już doskonale, zaś młodzi mają wyborną okazję do jej niewątpliwie fascynującego odkrywania. Płynie i swobodnie przemieszczamy się po książce, wyjątkowo szybko wciąga i interesująco porywa, na kilka godzin przyjemnie zajmuje czas nietuzinkową postacią historyczną i towarzyszącą jej oprawą.

Wszystkie elementy publikacji doskonale ze sobą współgrają, jednolicie brzmią, wyraziście kształtują obraz, ale też potrafią zaskoczyć informacją i rzucić nową perspektywę na dotychczas zdobytą wiedzę. Żałuję, że podczas edukacji szkolnej nie miałam okazji trafić na nauczycieli, którzy by w tak ciekawy, barwny i entuzjastyczny sposób prowadzili narrację o największej potędze starożytności, jej znanym i kontrowersyjnym przedstawicielu. Wiele przywołanych faktów i szczegółów, ale też pozostawiona przestrzeń dla czytelnika, którą może wypełnić własnymi interpretacjami i osądami. Wczuwamy się w sytuację przedstawianych postaci, znakomicie odbieramy ich wady i przywary, zalety i przymioty, wahania i rozterki, determinację i bezwzględność. Jesteśmy świadomi, że tak naprawdę niczym się od nas nie różnią w pogoni za szczęściem, władzą, sławą, bogactwem, pragnieniem pozostawienia po sobie czegoś niezwykłego i niepodważalnego. Neron i Imperium Rzymskie, ale nie tylko, poświęcamy uwagę jego poprzednikom na cesarskim tronie, osobom towarzyszącym w zmiennych kolejach losu, wpływowym poplecznikom lub wrogom, istotnym zdarzeniom i pozornie błahym decyzjom, oraz społecznym realiom. "Nerona" zdecydowanie warto uwzględnić w planach czytelniczych, z pewnością nie będziecie zawiedzeni spotkaniem z nim. 

bookendorfina.pl

„Pradawna opowieść mówiła, że kiedy zakładano Rzym, Romulus zabił swego brata Remusa. Ta legenda symbolizowała w rozumieniu Rzymian twardą prawdę: gdzie chodzi o jedność i dobro państwa, muszą ustąpić na bok wszelkie uczucia rodzinne i zwykłe zasady moralne.”[Aleksander Krawczuk „Neron”str. 149]
Opowieść o Neronie i jego poprzednikach, szalonym cezarze Kaliguli i jego następcy, niemalże marionetkowym cezarze Klaudiuszu zdaje się w pełni potwierdzać ten pogląd.
„Neron” pióra Aleksandra Krawczuka to pasjonująca opowieść o historii Rzymu w okresie panowania cezara Tyberiusza, Kaliguli, Klaudiusza, a następnie jego przysposobionego syna Nerona, aż do jego samobójczej śmierci w roku 68 n.e.
Wydaje Wam się, że George RR Martin w Grze o Tron uśmierca bohaterów na prawo i na lewo, to co powiedzie na prawdziwą grę o tron w wykonaniu Cezarów i dostojników Rzymu?
Juliusz Cezar został zasztyletowany m.in. przez swojego najlepszego przyjaciela Brutusa. Na życie jego następcy Oktawiana Augusta zorganizowano cztery zamachy, z których wychodził obronną ręką (ale zamachowcy niekoniecznie). Następca Oktawiana Augusta, Tyberiusz wyciągnął wnioski z dziejów poprzedników, doprowadzając do powszechnego donosicielstwa. Nie ustrzegło go to przed śmiercią z rąk pretorianów. Początki panowania Kaliguli zapowiadały pozytywne zmiany w Cesarstwie, kazał umorzyć wszystkie procesy polityczne, odwołał osoby zesłane z przyczyn politycznych, spalił publicznie akta procesu matki i braci oraz rozkazał opublikować dzieła dawnych historyków opozycyjnych. Niestety były to krótki okres względnego spokoju. Ciężka choroba zmieniła styl jego panowania, znacząc je rozlewem krwi konkurentów (prawdziwych i urojonych), hucznymi zabawami i igrzyskami finansowanymi z majątków obieranych przeciwnikom politycznym. Był niezwykle „kochliwym” władcą, niedyskryminującym żadnej z płci, a legenda głosi, że kochał swoje siostry nie tylko bratnią miłością. Z każdym dniem jego szaleństwo się pogłębiało, co wzmacniało tylko determinację spiskowców przeciwko niemu, został zabity przez swych pretorianów, wraz z żoną i córką. Następcą szalonego Kaliguli został, zdawałoby się poczciwy Klaudiusz, z powodu ułomności fizycznej trzymający się z dala od życia publicznego, poświęcając się studiom, zwłaszcza historycznym. Klaudiusz został Cezarem, niejako przypadkiem, legenda głosi, iż po śmierci Kaliguli ukrył się za kotarą, za którą został odnaleziony przez pretorianów, wbrew swej woli zaniesiony do ich obozu i tam obwołany imperatorem. Lata jego panowania to wzrastająca władza wyzwoleńców, uprawiających swoją własną politykę. Klaudiusz pozostawał pod wpływem nie tylko zgrabnej polityki uprawianej przez wyzwoleńców, ale i swoich żon. Za cudzołóstwo skazał na śmierć swoją żonę Messalinę (która jeśli wierzyć przekazom historycznym był nimfomankom, rozkazującą mordować byłych kochanków). Na swoją zgubę ożenił się z Agrypiną, kobietą niezwykle ambitną. Agrypina dążyła do przejęcia władzy, najpierw działając zakulisowo, a następnie coraz śmielej. Za jej namową Klaudiusz przysposobił jej syna z poprzedniego małżeństwa — Luciusa Domitiusa Ahenobarbusa, który po objęciu władzy cesarskiej otrzymał tytularne imię Nero Claudius Caesar Drusus Germanicus. Agrypina sprytnie kierowała nie tylko swoim mężem, ale i karierą Narona. Neron od najmłodszych lat był faworyzowany przez matkę i przybranego ojca, nawet nad prawowitym następcą tronu — Brytannikiem, synem Klaudiusza i Messaliny. Po zapewnieniu władzy Neronowi Agrypina usunęła z drogi ostatnią przeszkodę do władzy — swojego męża Klaudiusza. Jak głosi plotka, został przez nią otruty, a informacja o jego śmierci była utrzymywana w tajemnicy, aby Neron mógł objąć władzę. Neron, bojąc się, że dorastający przyrodni brata Brytannik, mógłby rościć sobie prawa do tronu, zlecił jego zabójstwo. Brytannik podzielił los swojego ojca — został otruty w czasie uczty. Przez pewien czas Neron niemalże współrządził ze swoją matką, z czasem jednak jej ambicje zaczęły mu przeszkadzać i również na Agrypinę został wydany wyrok śmierci. Neron wydał również wyrok śmierci na swoją pierwszą żonę Oktawię (córkę cezara Klaudiusza), potem drugą żonę Poppeę. Jeśli jeszcze Wam mało krwi, to pomyślcie o chrześcijanach, oskarżonych przez Nerona o spowodowanie pożaru, który strawił sporą część Rzymu.
A to tylko część dotycząca rozlewu krwi, smaczku historii dodają wewnętrzne starcia stronnictw, wystawne uczty, miłości i zdrady.
W tej historycznej powieści każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie: intrygi, zbrodnie, romanse, a najbardziej wymagający nawet fragmenty dzieł starożytnych filozofów.
Pióro autora jest lekkie, pozwalające z łatwością przenieść się w czasy kolejnych władców Rzymu i poznać epokę „od środka”. Wewnątrz wydania znajdziemy również fotografie popiersi poszczególnych cezarów, dzięki czemu łatwiej jest ich sobie wyobrazić.
„Neron” Aleksandra Krawczuka to lektura obowiązkowa dla miłośników historii, ale nie tylko dla nich.