Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góry do wyzwolenia
Piotr Tomza

Interesujaca ksiązka, przenosi nas do bazy a w sumie to nawet do baz pod ośmiotysięcznik długo niezdobyty zimą - Nanga Parbat. Ekipy próbujące jako pierwsi zdobyć szczyt, różne sposoby, mentalność a jednak współny cel. 

Co tak naprawdę pcha wspinaczy na szczyt Nanga Parbat? “Ego wielkie jak ta góra”.  

Próba wniknięcia do hermetycznego świata wspinaczy powiodła się połowicznie. Autorzy starali się uchwycić ulotność chwil w górach, przekraczanie własnych barier, ucieczkę od codzienności i wreszcie zawoalowaną rywalizację. Poznajemy różne aspiracje wspinaczy ich marzenia i nadzieje. Książce jednak brakuje wyważenia między reporterską zdawkością, a przesadną egzaltacją światkiem himalaistów.

To właśnie tam wielki Reinhold Messner stracił brata. Pierwszy zdobywca zdobył ją na amfetaminowym speedzie. A pierwszemu człowiekowi, który ją opisał ucięto głowę.
„Nanga Parbat”. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia” ma dwóch autorów. Dominik Szczepański i Piotr Tomza są dziennikarzami, którzy wybrali się pod Nangę w celu obserwowania zespołów, które wyruszyły tam zimą 2016 roku. Spotykamy więc Simone Moro, Muhammada Ali, Eli Revol, Czapkinsa, Kudłatego czy Adama Bieleckiego.
Zmagania obserwujemy z dwóch stron góry – Rupal i Diamir. 
Rupal zdominowało „Nanga Dream – Justice for All”, a po drugiej stronie spotkały się aż cztery zespoły. Piotr Tomza spędził czas z pierwszym zespołem. Opisywał ich jako grupę wyluzowanych idealistów, którzy nie mają zbyt wielkiego górskiego doświadczenia i tak w sumie to nawet nie są sportowcami. Nanga jest ich marzeniem. I według mnie tę część czyta się szybko, ale jest po prostu niezbyt ciekawa. Z kolei Diamir (poza Tomkiem Mackiewiczem) to strona sportowców i górskich profesjonalistów. Szczere rozmowy z himalaistami „na gorąco”, które wieńczy historyczny sukces, czyli zimowe zdobycie Nangi. Sam Simone Moro powiedział, że jest szczęśliwy, że zwyciężył sport, zasady i trening, a nie picie, palenie i narkotyki. 
Były jednak momenty, które czytało mi się co najmniej dziwnie. Spora część reportażu poświęcona jest Tomkowi Mackiewiczowi. Mówił, że sezon 2016 jest jego ostatnim na Nandze. W wielu wypowiedziach pojawiała się myśl, że nie uwolni się od góry, która przyciąga go jak magnes. W tym roku spróbował ponownie. Tym razem po raz ostatni.
Jest to nietypowa książka z kanonu literatury górskiej. Jest napisana przez dziennikarzy, czyta się ją bardzo dobrze i szybko (szczególnie Diamir!), ale nie jest to książka podróżnicza. Nie jest też typową relacją himalaisty o przejściu z bazy do bazy, aklimatyzacji czy sprzęcie. Książkę polecam dla każdego, kto zadaje sobie pytanie: po co oni to robią? Po co narażają swoje życie dla tych kilku minut na szczycie?