Nakarmić kamień
Bronka Nowicka

Nie jest to jakoś szczególnie zła książka, choć brak jej świeżości, a Autorce niejeden raz zdarzyło się zabełkotać czy opakować w poetyckie sreberko nieświeży frazes, sądząc, że gdy ukryje datę ważności, nikogo od tego brzuch nie rozboli. Dało się wyłuskać z tego tomiku kilka bardziej udanych zdań i spostrzeżeń, ale trzeba było grzebać głęboko pośród sztywnych i nie zawsze lotnych fraz. Jeśli książka miała pełnić funkcję terapeutyczną i Autorka chciała w ten sposób przepracować dziecięce traumy, miała do tego święte prawo, ale nagrodzenie tej książki to fatalna decyzja, zwłaszcza, że konkurencja prezentowała bardzo wysoki poziom, a niektóre znakomite pozycje, jak choćby "Mała zagłada" nie dotarły nawet do finału. To był jeden z tych werdyktów, po których człowiek wątpi w sens przyznawania nagród oraz w ich wartość i z przygnębieniem spoglądając w okno zastanawia się czy z jego inteligencją i wrażliwością, jest coś nie tak, czy może to świat bywa niepoczytalny. Dla niewprawnego pióra proza poetycka to pułapka, bo łatwo popaść w śmieszność, coelhizmy i pustosłowie. Bronka balansuje na granicy grafomaństwa i choć ostatecznie w nie nie popada, uparcie trzyma się konwencji zbudowanej na niedopowiedzeniu i tajemnicy, a czyni to z widocznym wysiłkiem, przez co czytelnik (miast poddać się tej z mozołem budowanej aurze) zastanawia się, czy Autorce czasem nie brakowało pomysłu i czy nie wyczerpała już siebie w tych paru zdawkowych i spiętych tekstach, za którymi czai się... NIC? Utwory Bronki, choć poprawne, na "wyższej" półce leżeć nie powinny, bo tylko rozczarują i zirytują tych, którzy najczęściej sięgają tam ręką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Podobno ten krótki tomik wierszy/opowiadań Bronki Nowickiej albo się kocha, albo nienawidzi. 

Ja bezwątpienia należę do tych, których ta cieniutka książeczka oczarowała. Bo oto mamy kilkanaście krótkich utworów-dziwnych, niezrozumiałych, specyficznych, które nie dają wyboru. „Czytelniku, zastanów się" - krzyczą i nie pozwalają gnać przez tę książkę. Wymagają, aby się zatrzymać. 

Bronka Nowicka mnie zafascynowała i sprawiła, że otworzyłam oczy ze zdumienia. Niejednokrotnie musiałam czytać pojedyncze „rozdziały" kilkakrotnie, aby ułożyć sobie to wszystko w głowie. Mimo że książka jest cieniutka, ja czytałam ją powoli, delektując się. 

To na pewno nie jest utwór dla wszystkich. Być może bardziej zaciekawi tych, którzy uwielbiają metafory, ukryte znaczenia i specyficzne podejście do tematu. Być może bardziej poruszy tych, którzy nie stąpają twardo po ziemi. 

Mówię „być może", bo niczego nie mogę być pewna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)