Najwyższa góra
Mieczysława Buczkówna

Ależ wyobraźnię ma ten Piotruś! Prawie każde dziecko miało w dzieciństwie wymyślonego przyjaciela lub ozywialo w wyobraźni jakaś zabawkę, ale taka masa ozywionych przedmiotów to już nie lada wyczyn!  I co najciekawsze, przygody mają swoją kontynuację.

Jedna z najukochańszych książek mojego dzieciństwa. Po latach wydaje się dziwaczna, ale doskonale wiem, czym kiedyś mnie tak ujęła. Piotruś przyjaźnił się z jelonkiem, który mieszkał w lesie w przedpokoju, ja miałam swoją wiewiórkę, która "mieszkała" w kuchni u babci. Byłam taka jak Piotruś, nie za często spotykałam się z rówieśnikami, ale wcale z tego powodu nie cierpiałam, bo pajacyk, maskotka, a nawet stołek kuchenny mogły być dobrym towarzystwem. Troszkę się męczyłam, czytając ją teraz, ale jednak sentyment pozostał.