Najpiękniejsza dziewczyna w mieście
Charles Bukowski

Obrazoburcza, rozerotyzowana, wulgarna i przez to piekielnie prawdziwa - taka jest proza Charlesa Bukowskiego, pisarza, który w każdym swoim opowiadaniu pozostawił cząstkę własnej biografii. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom polskich czytelników, Oficyna Wydawnicza Noir sur Blanc postarała się o wznowienie najsłynniejszych dzieł "Henry`ego". Tak oto do naszych księgarń ponownie trafił zbiór pt.: "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście", z tytułowym opowiadaniem, którego nie powstydziłby się żaden twórca prozy egzystencjalnej. Pijaństwo, stosunki homo- i heteroseksualne, załatwianie potrzeb fizjologicznych oraz masturbacja to stałe fragmenty pojawiające się niemal w każdym opowiadaniu tego zbioru. Ich bohaterem jest najczęściej bezrobotny, cierpiący na niemoc twórczą mężczyzna, którego jedynymi rozrywkami są alkohol i kobiety. Henry, alter ego samego autora, nie od razu (jeśli w ogóle) wzbudza sympatię u czytelnika. Jego specyficzny sposób bycia, stosunek do kobiet i literatury z jednej strony irytuje, z drugiej zaś budzi niemałe zaskoczenie. Bohater niejednokrotnie drwi z własnego wyglądu, krytykuje swój wątpliwy talent literacki i chyba właśnie tym zaskarbia sobie naszą uwagę. A kiedy jest już pewien, że jesteśmy zainteresowani tym, co ma nam do powiedzenia, nie boi się sięgać po tematy, od których stronią niemal wszyscy szanujący się prozaicy. Najlepsze opowiadanie tego zbioru pojawia się w nim jako pierwsze i wysoko ustawia poprzeczkę utworom zamieszczonym na kolejnych stronach. Żadna bohaterka nie ma jednak szans z Cass, tytułową "Najpiękniejszą dziewczyną w mieście", bo to ona, jako jedna z nielicznych została przez narratora wyróżniona wyjątkowo czułą i pełną ciepła kreacją. I choć koleje jej losu nie zdziwią znawców prozy Bukowskiego, to nie da się ukryć, że autor był w stanie wznieść się na pisarskie wyżyny, pod warunkiem, że właśnie miał na to ochotę. Mój pierwszy kontakt z prozą słynnego Charlesa Bukowskiego był wyjątkowo ciekawym doświadczeniem. Po pierwszym opowiadaniu byłam gotowa nazwać autora literackim geniuszem. Kolejne utwory nieco ostudziły mój entuzjazm, nie zniechęcając przy tym do dalszej lektury zbioru, wręcz przeciwnie! W tej prostocie przekazu Bukowskiego jest coś magnetyzującego, co zniewala odbiorcę i prowokuje go, by poświęcił swój czas na przeczytanie kolejnych kilkudziesięciu stron wyuzdanej prozy "Henry`ego". Bukowski kpi sobie z zasad interpunkcji, poprawności gramatycznej i logicznej. Swoimi opowiadaniami udowadnia, że z beznadziei życia i degrengolady moralnej można stworzyć "kawał" niezłej prozy. Być może utwory wchodzące w skład zbioru pt.: "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście" nie wszystkim przypadną do gustu. Jestem jednak przekonana, że miłośnicy twórczości Marka Hłaski i dzieł przedstawicieli słynnego pokolenia Beat Generation będą oczarowani przesłaniem płynącym niemal z każdego opowiadania tego amerykańskiego pisarza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bukowski został uznany za jednego z pisarzy "Beat Generation". Przez niektórych nazywany płodnym, pijanym mizoginem. Przez innych uwielbiany. Jednak nie można przemilczeć faktu, że był pisarzem, który pozostawił tysiące wierszy, sześć powieści i wiele zbiorów opowiadań. "Najpiękniejsza dziewczyna w mieście" jest jednym z nich. Tom ten został pierwotnie nazwany opowieściami o szaleństwie. Historie są odrobinę mroczne, pokręcone ale jednocześnie chorobliwie... uzależniające. Nie sposób ich zignorować, pozostać wobec nich obojętnym.

Przyznam się, że nie wiedziałam czego spodziewać się po prozie Bukowskiego. Wcześniej tak wiele słyszałam na temat jego twórczości i osoby. Gdy tylko ujrzałam w zapowiedziach wydawniczych nowe wydanie "Najpiękniejszej dziewczyny w mieście" nie mogłam się już powstrzymać. Zatem zdobyłam ją i poznałam. I muszę Wam się zwierzyć, że jestem bardzo zadowolona z lektury tej książki. To moje pierwsze spotkanie z tym twórcą i już jestem pewna, że z pewnością nie ostatnie.

Charles Bukowski napisał tu o życiu. Zbiór zawiera wiele fragmentów autobiograficznych z ciekawymi wątkami fantastycznymi i surrealistycznymi. Opisał tu mroczne, brudne, "brzydkie" bytowanie. Przepełnione alkoholizmem, hazardem, seksem, przemocą. Historie tu zebrane oferują wgląd w jego poglądy na temat życia i społeczeństwa. Nie wszystkie opowiadania skupiają się na tematach, którymi się interesuję, ale w każdym z nich było to "coś" co przykuło moją uwagę. Mimo tej "brzydoty" odnalazłam tu piękno, a nawet uduchowienie.

Historie są cyniczne, smutne, perwersyjne, bezpośrednie, dowcipne, ironiczne a czasami głęboko niepokojące. Opowieści wydają się szczere i nieco szorstkie. Pełne suchych komentarzy. To zbiór zatrważająco realnych i jednocześnie zniewalających historii. Ukazujących autodestrukcyjne postawy. Czytając je odczuwałam smutek, zakłopotanie, ale także zadowolenie. Byłam jednocześnie nimi przerażona i zafascynowana. Są swoistym odbiciem złamanej i pokręconej duszy Bukowskiego. Dzięki nim autor pozwala zastanowić się nam nad rzeczywistością świata.

Narrator często utożsamiany jest z autorem. Ukazuje swoją depresję wewnętrzną za pomocą sprytnych technik. Podkreśla kontrasty, postawę wycofania społecznego, brak aktywności i zobojętnienie. Eufemistycznie i niedbale przedstawia sytuacje, które są dość krwawe. Wyraża uprzedmiotowienie, brak emocji, izolację.

Pragnę podkreślić, że jego styl jest jednocześnie wciągający i zabawny. Pozornie prosty, ale wieloznaczny. Krótkie zdania tworzą rytm, który dodaje historiom silniejszego wydźwięku niż można by się spodziewać. Brak tu bzdur, banałów. Mimo, że niektórzy mogą poczuć się lekko zdegustowani ja nie boję się stwierdzić, że to pisarz genialny w swojej prostocie i poczuciu humoru. Wyróżniający się brakiem zahamowań, nie ulegający konwenansom. Jego częste lekceważenie pewnych podstawowych zasad gramatyki i interpunkcji jest momentami tak "drażniące" jak sam realizm jego historii.

Bukowski był jednym z tych, którzy nie zaliczali się do społeczeństwa "idealnego człowieka". Nie był przystojny, bogaty ani pracowity. Do końca swego życia pozostał wyrzutkiem z charakterystycznym, apatycznym stosunkiem do otoczenia. Nie ukrywał swojej depresji. Wyrażał ją poprzez twórczość. Nie mogę się już doczekać, aby poznać jego pozostałe utwory...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)