Na początku był negatyw
Agnieszka Osiecka

Odkryłem Agnieszkę Osiecką na nowo. Nie jako poetkę, tekściarkę a jako prozaika. Zdjęcia prezentowane przez nią może nie najlepszej jakości ale opisy do nich są swoistymi perełkami. To poezja zawarta w słowie i obrazie. Widać tu wyraźnie wpływ STS-u......

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakoś tak się dziwnie ostatnio składa, że najciekawsze książki trafiają do mnie przypadkiem. Tak było i z najnowszym nabytkiem - ,,Na początku był negatyw" Agnieszki Osieckiej. Przez przypadek włączyłam radio, przez przypadek wybrałam taką a nie inną stację, przez przypadek trafiłam na konkurs, bez większej nadziei na zwycięstwo wysłałam maila, a tu taka niespodzianka - wygrałam! Książka jest moja. Hura! ,,Na początku był negatyw" to ostatnia przygotowana osobiście przez Agnieszkę Osiecką publikacja. Nigdy nie podejrzewałam, że Osiecka, znana mi przede wszystkim jako poetka, była także namiętną miłośniczką fotografii. ,,Na początku był negatyw" to rzecz niezwykła, inna niż wszystkie. Urzekająca i wciągająca. Taka, co to ją można czytać w dowolnej kolejności - od początku do końca, od końca do początku, albo otwierając w dowolnym miejscu. Można czytać, można przeglądać, można wnikliwie studiować albo przerzucać kartki - jak kto woli, gdyż nie jest to ani powieść, ani podręcznik, lecz zbiór impresji na temat fotografii. Pogrupowano je co prawda tematycznie, ale co z tego! Jeśli ktoś ma ochotę niech przegląda rozdziały w dowolnej kolejności. A mamy w czym wybierać. Jeden rozdział opowiada o fotografowaniu dzieci, inny o czapkach i nakryciach głowy, jeszcze inny o kolorze niebieskim w fotografii. Ba!, jest nawet fragment poświęcony poezji zdjęć rentgenowskich. I tak oto doszliśmy do sedna. Odkryliśmy w czym tkwi urok książki. Agnieszka Osiecka nie opowiada o tym jak zrobić zdjęcie, jak dobierać parametry techniczne, ustawiać oświetlenie, czy przygotowywać modela. Nic z tych rzeczy! Robi rzecz znacznie ciekawszą, opowiada o poezji ukrytej w fotografiach - tych starych i tych nowych. I to nie tylko w tych ,,artystycznych" aspirujących do miana sztuki przez duże ,,S", ale w tych ,,zwykłych", pstrykanych dla upamiętnienia chwili lub miejsca. Proste, czasami wręcz pospolite zdjęcia stają się dla Osieckiej pretekstem do snucia opowieści lub wtrącenia zabawnej anegdotki - czasami wesołej, czasami nieco rzewnej, ale zawsze ciekawej. W tych rozważaniach talent poetycki Osieckiej widoczny jest nie mniej niż w jej tekstach. Bo przecież w tym tkwi istota poezji - w niecodziennym spojrzeniu na codzienne rzeczy. Z książki Osieckiej nie nauczysz się robić zdjęć, ale dowiesz się jak na nie patrzeć. Już nigdy fotografie nie będą takie jak przedtem. Polecam! Opinia pochodzi z bloga:http://polekturze.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

Z dala widać już Ararat,

Mandryl wypiął swój aparat,

Wykręcając się na pięcie,

Robi momentalnie zdjęcie

"Alles was da liegt und Kriecht.

Bitte, freundliches Gesicht*"

 

*"Czy to w górach, czy na plaży - baczność!

Miły Wyraz twarzy"

Z Arki Noego Pawlikowskich i Wolskich

 

 

Dziś będzie inaczej, słowa, których zazwyczaj nadużywam, zastąpię zdjęciami. Będzie inaczej, bo i książka inna. Książka jak autorka - jedyna w swoim rodzaju, urocza, piękna i zabawna - Agnieszka Osiecka. Przedstawiam więc ksiażkę genialną w swej prostocie i pięknie wydaną:

 

Na początku był negatyw

 

To w zasadzie prywatny album autorki - wspomnienia zaklęte w zdjęciach i pełnych ciepła, uroku i poczucia humoru opowieściach, którymi są opatrzone. Kiedy pierwszy raz otworzyłam jej strony, pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi do głowy był... zapach! Farba drukarska w tej książce przywodzi na myśl same przyjemne wspomnienia, które przynajmniej dla mnie, zawsze były zapachami. Z każdą stroną i każdym wspomnieniem Na początku był negatyw pochłaniał mnie bez reszty. Czytałam trzy dni, choć wystarczyły dwie godziny. Ale takie przyjemności koniecznie trzeba dawkować.

 

Ale jak tu nie pokochać dywagacji na temat zdjęć portfelowych, fotek przebieranych, przedstawień magicznych miast, napisów na murach, kolorów, zdjęć rentgenowskich, fotografii dzieci i... przyrządów! No bo jak tu nie pokochać Pana Stefana frunącego?

 

 

 

Jak się nie wzruszyć przepisem na zdjęcie z kotem i efektem "podduszania" rzeczonego:

 

 

 

Jak się nie zaśmiać z różnic pomiędzy płciami w przedstawianiu siebie z... kwieciem:

 

 

 

Jak się nie zastanowić nad swoimi albumami, jeśli dostajemy taką klasyfikację zdjęć wakacyjnych:

 

 

 

Jak ze śmiechu nie złapać się za trzewia, kiedy okazuje się, że w dwunastu punktach da się wyłożyć zasady NIEpokazywania zdjęć w towarzystwie, a w jednym - jak odmowy ich oglądania:

 

 

 

I jak tu się nie zastanowić nad tym, czego fotografia nie miała pokazywać, a jednak pokazuje:

 

 

Wreszcie, jak tu nie zwariować, kiedy dowiadujemy się o tym, że główną zaletą posiadania starych fotografii jest możliwość fałszowania dziejów rodzinnych (głównie po to, by połechtać ego adoratora-snoba). Potem, można też... wymieniać się wujkami:

 

(koniecznie przeczytajcie wszystkie podpisy i teksty - są warte wszystkich pieniędzy!)

 

 

I nie w jakości czy artyzmie fotografii leży piękno tej książki, ale we wspomnieniach i słowie pisanym. I w poczuciu humoru, które powodowało u mnie salwy śmiechu - ku uciesze domowników i przerażeniu kota. Piękno leży też w historii (historiach?) i sposobie patrzenia na nią (na nie?) - od zachwytów i uśmiechów, po nostalgię, pustkę i oddech końca.

  

Można też wzruszyć ramionami i rzec: na końcu będzie negatyw. Też.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)