Mózg-tajemniczy kosmos
Ernst Poppel

Porównanie mózgu do wszechświata jest co najmniej adekwatne. Choć od czasu napisania tej książki (rok 1994) do teraz wiele się zmieniło w kwestii neurobiologii (na przykład okazało się, że komórki glejowe, które uważane były za odżywcze dla komórek nerwowych, wcale nie mają tak drugorzędnej roli), to nadal daleko nam do posiadania całkowitej wiedzy o naszym jakże pięknym organie, w którym tkwi nasza osobowość.

Neurobiologia to ten rodzaj nauki, który ma przed sobą ogromną przyszłość, a który nie jest jeszcze w pełni doceniony. Na książkę „Mózg – tajemnicy kosmos” trafiłam przy okazji uczęszczania na ogólnouniwersytecki przedmiot o wdzięcznej nazwie brzmiącej dokładnie tak samo jak ta pozycja. Z racji mojego zainteresowania wszystkim co związane z mózgiem, od razu przypadła mi do gustu.

Co możecie w niej znaleźć? Jak wpływają na naszą osobowość uszkodzenia różnych części ciała (o tym także w recenzji książki Olivera Sacksa już niedługo) – przykładowo uszkodzona część czołowa nie pozwala nam na dokonywanie wyborów – i choć może wydawać się to trywialne, dla osób z tą przypadłością i ich bliskich, będzie tragiczne w skutkach (i prawodopobnie skończy się długotrwałą depresją, jeśli nie będzie leczone). Znajdziecie tu również sporo informacji o chorobie Alzheimera czy Parkinsona – przede wszystkim to jak wpływa ona na nasz mózg. Często wszystkie przykłady ułomności naszego organu są uzupełnione przykładami z życia – co tylko umacnia nasze narastające przekonanie, o tym, że to naprawdę wyjątkowe miejsce w naszym ciele.

W innych rozdziałach przeczytacie o tym, dlaczego słynne dotykanie nosa jest istotnym badaniem lekarskim, czy świadomość faktycznie istnieje, czy tylko chcemy by istniała? Co się dzieje, gdy uszkodzimy części mózgu odpowiedzialne za poszczególne zmysły? Czy jedna półkula może zrekompensować uszkodzenia drugiej? Jak i kiedy oszukują nas nasze własne oczy?

Przeczytałam wiele książek o neurobiologii i każda z nich uświadamia mi, jak wielkim narzędziem jest nasz mózg. Jak wiele dzięki niemu potrafimy i jak wiele tracimy, gdy niewłaściwe o niego dbamy, bądź wręcz nie dbamy wcale. Uwierzcie mi, warto. To jest centrum naszej osobowości, które uszkodzone choć minimalnie sprawi, że nigdy nie będziemy już sobą w stu procentach. Fascynujące i zarazem przerażające jest nie tylko to, jak można utracić wiele najróżniejszych funkcji mózgowych, ale także to ile można zyskać, gdy trenuje się nasz cenny mózg. Zachęcam do zagłębienia się w tematykę – choćby pobieżnie, ale z wiarygodnych źródeł – nawet kilka podstawowych tricków zapewni Waszemu mózgowi masę atrakcji i możliwość długiego, satysfakcjonującego życia.