Mondo Cane
Jerzy Jarniewicz

Książka otrzymała nagrodę Nike, więc kupiłam e-book i przeczytałam w ciągu dwóch godzin (żaden to wyczyn, bo jest to tomik poezji). Nie zachwyciły mnie jakoś wyjątkowo te wiersze, ale też - nie znudziły. Nie było we mnie myślenia typu: "Za co ta nagroda?". To utwory pełne emocji, świadczące o próbie znalezienia własnego miejsca w świecie, mówiace o rozstaniu, o byciu razem, analizujące rzeczywistość, sięgajace też ku wspomnieniom z dzieciństwa. Pełne erotyzmu, cielesności, rozedrgane i niespokojne. Kilka zrobiło na mnie duże wrażenie i dłużej się nad nimi pochyliłam, pewnie też za jakiś czas do nich wrócę. 

Poezja dla mnie jest czymś, co albo mnie zaangażuje, coś we mnie poruszy i otworzy, albo pozostawi obojętną. Tak zero-jedynkowo do niej podchodzę i jestem całkowitym laikiem. Mondo Cane spełniło ten pierwszy warunek, bo poczułam - samotność, jednorazowość relacji, ciągłe rozstania, szarość tego wszystkiego - zdarzeń i kontaktów. Smutek. 

Takim wyjaśniającym tytuł zbioru jest dla mnie wiersz Niektóre sceny mogą budzić niesmak - jako niespełnienie i takie "zadanie niedokończone", które tkwi w nas czasami przez całe życie. I cały ten tom jest w moim poczuciu ciągle nie zobaczeniem jeszcze Mondo Cane i nie znalezieniem tego świata, związku, którego obraz powstał gdzieś tam, kiedyś, bardzo dawno temu. 

Podoba mi się wiersz Wenn kommt das schone: Nun! - chyba taki najcieplejszy.