Moja dzika Syberia
Karolina Kozioł

Karolina Kozioł – autorka serii książek "Poszukiwacz Marzeń", w tym jednej szczególnie mi bliskiej, czyli "Z kamerą wśród kobiet Iranu" mieszkająca w Londynie (o czym rozmawiałyśmy całkiem niedawno) tym razem zabiera czytelników w miejsce niedostępne dla zwykłych ludzi, a mianowicie na mroźną Syberię, przez którą podróżuje najdłuższą na świecie koleją transsyberyjską. Jednak nie jest to taka zwykła podróż, ponieważ Karolina na swojej drodze spotyka niezwykłych pasażerów podobnie jak ona przemierzających odległe zakątki Rosji. 

Każdy z rozdziałów reportażu to osobna historia osoby znajdującej się na krawędzi życia. Są to więc niezwykłe rozmowy z niezwykłymi ludźmi, przy których autorka na nowo odkrywa siebie oraz coraz bardziej zaczyna rozumieć, dlaczego w ogóle zaczęła nie tylko podróż w sensie fizycznym. Dla niej jest to również podróż sentymentalna w głąb siebie skłaniająca do refleksji nad istotą odkrywania życia na nowo oraz konieczności poznawania świata.

Dzięki Karolinie czytelnik ma szansę poznać blaski i cienie kolei transsyberyjskiej. Dziewczyna nic nie ukrywa, nie koloryzuje. Mówi, jak jest, a dzięki umiejętnie prowadzonej narracji w 1 osobie możemy poczuć jakbyśmy byli z nią w tych samych miejscach oraz rozmawiali z tymi samymi ludźmi, co ona. 

"Moja dzika Syberia" to reportaż pełen refleksji nie tylko o podróżowaniu po świecie. Zawiera wiedzę o życiu i jego trudach. Niemal każde wypowiedziane w książce słowo może więc stanowić dla czytelnika tzw. złotą myśl towarzyszącą mu w codziennych zmaganiach się z rzeczywistością. Na kartach reportażu znajdziecie wzruszenie, nieraz zatrzymacie się moment, aby pomyśleć nad właśnie przeczytanym zdaniem. Tu nic nie dzieje się przypadkiem, a wszystko to opakowane w lekki język autorki, której młody wiek nie jest przeszkodą w tworzeniu dojrzałych i pełnych emocji historii. 

Po tej książce zmieni się nie tylko pogląd na podróż koleją, ale też sposób patrzenia na życie.  

Jest to króciutka książka reportażowa, gdzie autorka pokonuje kolejne etapy podróży koleją Transsyberyjską. Przygoda zaczyna się w Sankt Petersburgu, a kończy w Władywostoku. Książka zdecydowanie dla osób, które kochają przygody i podróże! Autorka nie raz podkreśla jak ważne są one i jak duży wpływ mają one na nas i na nasz charakter. Poza pięknymi widokami i miejscami, poznamy również wartościowych ludzi. Odpowiemy sobie nie raz na pytanie czym dla kogoś jest szczęście. Ta książka poza podróżą wgłąb Syberii, to również podróż wgłąb ludzkiej psychiki i postępowania. 
Książka jest na godzinę czytania, mamy tutaj zaledwie 103 strony i mnóstwo zdjęć. Mi brakowało tego, że fotografie w niej nie są kolorowe! Autorka mówi o pięknie przyrody, o krwistoczerwonym niebie i zdecydowanie chciałabym to również zobaczyć w jej barwach, a nie szaro-białe jak jest tutaj. Zdecydowanie książka była dla mnie ciekawą przygodą! Jeśli lubicie książki reportażowo podróżnicze, to i Wam się ona spodoba.

"Mieszanka wszystkiego co najlepsze i najbardziej przerażające. Za to właśnie pokochałam podróże."

Dwa lata temu objęłam patronatem książkę Karoliny Kozioł "Poszukiwacz marzeń", reportaż o kręceniu filmu dokumentalnego poświęconego brazylijskim fawelom, życiu w dzielnicach zubożenia, nędzy i przestępczości. Autorka w młodzieńczy i pełen entuzjazmu sposób dowiadywała się, czym w odczuciu Carioca jest szczęście, jak można je zdefiniować, z jakiej perspektywy na nie spojrzeć, jak odnieść do uwarunkowań środowiska, w którym przyszło im żyć. W "Mojej dzikiej Syberii" również wyraziście wybrzmiewają nuty nawiązujące do istoty ludzkiego życia, realizowania się i odczuwania satysfakcji.

Sympatyczne zapiski z podróży Koleją Transsyberyjską, ale również wędrówki w głąb siebie. Każdy z nas, na różnych etapach życia, odkrywa to, co w nim najlepsze, co daje mu spełnienie, prowadzi do dni wypełnionych intensywnością i szczęściem. Odwagę do życia według własnych zasad zbiera się stopniowo, rok po roku, latami marzy się i pragnie, albo wypełnia nią duszę nagle, przy wewnętrznym przymusie pokonywania obaw, barier i limitów, granic na mapie i kresów własnej świadomości. Przyjemne przesłania wybijają z tekstu, nie należą do odkrywczych, ale bliskie są sercu, odświeżają wspomnienia z młodości, kształtowania ufności we własne siły i możliwości. Podtrzymują przeświadczenie, że jakość prowadzonego życia, czas spędzony w teraźniejszości, a będący bazą przyszłości, zostaje spożytkowany w najlepszy z możliwych sposobów, w zgodzie z własną hierarchią wartości i wytyczonymi celami w życiu.

Fascynacja poznawania świata, przeżywania przygód, podnoszenia adrenaliny, odczuwania wolności i dzikości. Podróże pozwalają smakować życie, odkrywać kultury, wyznaczać nowe horyzonty, a nade wszystko odwoływać się do prawdziwego ja i własnej tożsamości. Czasem pomagają przełamać monotonię i nudę, kiedy indziej mają uzdrawiające właściwości, dają nową perspektywę na problemy codzienności, a także są inicjatorem pozytywnych zmian. Podoba mi się podejście autorki do spełniania marzeń, ich roli w życiu każdego człowieka, swoistego dialogu ze sobą i kształtowania własnych potrzeb. Widać formowanie się filozofii życia, fundamenty postrzegania świata, wartości poszukiwane podczas podróży i spotkań z ludźmi, ich historiami, tęsknotami i ambicjami.

"Podróż pociągiem jako metafora życia", sporo prawdy w tym stwierdzeniu, za oknem zmieniające się obrazy krajobrazu, upływ czasu mierzony w przebytych kilometrach, płynność napotykanych osób i ich losów, a także przystanki w wyprawie po nowe doznania. Sankt Petersburg, Moskwa, Krasnojarsk, Irkuck, Władywostok. A tam refleksje między innymi o szamańskich przeżyciach, pierwszej przejażdżce na nartach, głębi jeziora Bajkał, obozach śmierci. "Lekcja skromności i pokory, gdyż zdajesz sobie sprawę, jak niewiele miejsca zajmujesz w świecie". Sto stron nasyconych esencją życia i podróżowania. Ciekawie było się z nimi zapoznawać, i choć miałam wrażenie, że niekiedy urywały się myśli, kwestia często używanego wielokropka, to jednak pozostawiały przestrzeń do zapełnienia przez czytelnika, jego wspomnieniami, odczuciami i spostrzeżeniami, sfery, do których sama autorka będzie jeszcze podążać i rozwijać ich brzmienie.

bookendorfina.pl

Zdecydowanie za mało Syberii w tej książce. Opis był szumny, wiele obiecywał, a w środku raczej rozczarowanie. Książeczka jest bardzo cieniutka, dodatkowo skrócona o zdjęcia znajdujące się w tekście. Większość to przeżycia aurtorki, Karoliny Kozioł, opowiadające o spotkaniach z innymi ludźmi i mądrościach, jakie od nich usłyszała. O samej Syberii raczej niewiele - czuję z tego powodu ogromny niedosyt, bo chciałam dowiedzieć się dużo, dużo więcej.

Karolina Kozioł to młoda kobieta kochająca podróże, obywatelka świata. Ma dzikie serce pragnące podróży, przygód, adrenaliny. Dzięki jej reportażom miałam okazję poznać kobiety z Iranu i dowiedzieć się o wojnie w Brazylii. Tym razem wsiadłam z nią do pociągu i przemierzałam Syberię, Moją dziką Syberię.

Tak, podróż Koleją Transsyberyjską. (s. 9)

Karolina po skończeniu studiów podjęła pracę w brytyjskiej telewizji, lecz monotonia ją dobija. Nosi ją. Postanawia rzucić wszystko i ruszyć w podróż, najpierw z Londyny do Rygi, potem Sankt Petersburga, by razem z Lizą udać się pociągiem do Moskwy. Razem z przyjaciółką postanowiły zwiedzić Syberię ot tak, bez większego planu i dużych funduszy, za to z marzeniami. W podróż Koleją Transsyberyjską zabierają ze sobą czytelnika. Każą mu zapiąć pasy, by razem odkryli historię (nie)zwykłych ludzi, poczuć przypływ energii syberyjskiego szamana, zatrzymać się przy najgłębszym jeziorze świata, odkryć, dlaczego nie należy pić wódki z Rosjanami.

Prawdziwa podróż odkrywcza nie polega na poszukiwaniu nowych lądów, lecz na nowym spojrzeniu… (s. 11)

Kolei Transsyberyjska powstała w latach 1891-1916 za sprawą herbaty. Jej długość liczy 9288,8 km – od Moskwy do Władywostoku przez Niżny Nowogród, Omsk, Krasnojarsk, Irkuck. Podróż w wagonie klasy Plackarta, wagonie trzeciej klasy, to najtańszy i najpopularniejszy sposób podróżowania. Reporterka zdradza szczegóły techniczne. Nadmienię tylko, że są pewne udogodnienia typu samowar z wrzątkiem i gniazdka elektryczne, lecz nie ma łazienki, dlatego też w pociągu trochę śmierdzi. Po kilku dniach podróży każdy pasażer „wonieje”.

Ta podróż to prawdziwa metafora życia. (s. 40)

Co robić przez tyle dni? Poznawać ludzi. Karolina Kozioł łatwo nawiązuje kontakty, od razu zaprzyjaźnia się z Dashą, pomocnicą konduktorki. Na całej trasie poznała wielu ludzi, lecz w reportażu czytelnik poznaje tych szczególnych: nastoletniego skrzypka, syryjskiego lwa, akordeonistę Georga. Rozmowy z nimi to nie tylko poznanie historii pasażerów, także dysputy filozoficzne o życiu i refleksje. Każdemu zadaje „swoje” obowiązkowe pytania: czy jesteś szczęśliwy?, czego żałujesz w życiu?, o czym marzysz? Odpowiedzi mogą zaskoczyć i skłonić czytelnika do zadumy. Reporterka odkrywa samą siebie, swe możliwości, mocne i słabe strony.

Natura syberyjska zachwyca i przeraża. Jest nieprzewidywalna. (s. 73)

Podziwianie przyrody w jej surowej odsłonie, kiedy mróz sięga nawet -50C, a lodowaty wiatr hula, może grozić odmrożeniem. Podróżniczka zachwyca się przyrodą i wolnością. Surowość syberyjskiego klimatu oddają jej czarno-białe zdjęcia. Jest ona głodna wrażeń, choć w pewnym momencie po prostu straciła rozum moim zdaniem. Na każdym postoju na trasie pociągu Karolina wraz z Lizą zatrzymują się i korzystają z taniej opcji podróżowania – couchsurfingu. Tak poznają nowe osoby i zwiedzają miasta. W ten sposób reporterka trafia do gułagu za Irkuckiem i do… „bramy piekieł”, czyli nad jezioro Bajkał. To tu spotyka syberyjskiego szamana. Opis tego, co przeżyła i czego doświadczyła w trakcie spotkania z nim, wydaje się wręcz niewiarygodny, a mało kto wie, że szamanizm jest fundamentalną częścią wierzeń i tradycji na Syberii.

Wierzenie w przesądy jest głęboko zakorzenione w kulturze słowiańskiej Rosjan. (s. 52-53)

Myślałam, że Polacy są przesądni, lecz teraz uważam, iż to Rosjanie biją nas w tym na głowę. Niektóre są znane i u nas: nie wolno się witać przez próg, panna nie siada na rogu stołu, przed podróżą należy usiąść. Jednak pierwszy raz słyszałam m.in. o tym, że spotkanie kobiety z wiadrami przynosi niepowodzenie, w metrze trzeba głaskać posągi, nie wolno stawiać pustej butelki na stół i w żadnym razie nie siadać na stół. Nie pytajcie dlaczego, to najgorszy zabobon. Ten wątek skłonił mnie do zadumy… Niby mamy XXI wiek, a wiara w zabobony wciąż istnieje. Dlaczego? Nie wiem. Jedno wiem na pewno – reportaż o Syberii jest zdecydowanie za krótki.

Tak to już chyba jest w podróży – wyjeżdża się po to, by docenić miejsce, z którego się pochodzi. (s. 80)

Moja dzika Syberia przenosi czytelnika w odległą i mroźną krainę, spowitą śniegiem, skutą lodem, owianą mroźnym wiatrem. Surowość klimatu ociepla życzliwość ludzka, łagodzi widok zza okna turkoczącego pociągu Kolei Transsyberyjskiej. Nabrałam ochoty na taką podróż na koniec świata, ale latem. Karolina Kozioł pięknie pisze o podróżowaniu jako wyzwaniu i pewnej filozofii życiowej, odkrywaniu samego siebie, zdobywaniu doświadczeń, poznawaniu ludzi. Dla niej podróż to lekcja życia, a ona uzależniona od podróżowania wciąż przesuwa swój horyzont.