Miłość to wybór. O terapii współuzależnień
Robert Hemfelt, Paul Meier, Frank Minirth

Współuzależnienie to temat rzeka. Trudny, nie do końca nazwany, często skrywany przed sobą samym.

Kilka tygodni temu trafiła do mnie ta książka i była dla mnie niebywale trudną, długą i żmudną wędrówką.

Zaczęłam czytać ją jeszcze przed Wielkim Postem. Później, gdy w Polsce wprowadzono kwarantannę, stała się dla mnie zbyt trudna. Wróciłam do niej kilka dni temu, w pełni gotowa na podjęcie rękawicy temu, co mnie w niej najmocniej dotykało.

Nie jest to lektura łatwa, choć napisana jest w bardzo przystępny sposób. Mnie dotykała bardzo osobiście, dlatego „mielenie” we mnie treści trwało długo. Nie żałuję!

Trzech autorów: Robert Hemfelt, Paul Meier, Frank Minirth to psycholog, psychiatrzy, absolwenci teologii. Łączą wszystkie doświadczenia wraz z opisem przypadków na jakie trafili na zawodowej drodze. Prowadzą czytelnika za rękę przez cały proces dochodzenia od prawdy o własnych współuzależnieniu do procesu uzdrawiania.

Ilość zaznaczonych fragmentów w moim egzemplarzu mówi sama za siebie. Ta książka porusza i uczy. Nawet jeśli temat współuzależnienia nie dotyczy cię bezpośrednio, z pewnością wiele wyjaśni i pomoże zrozumieć tych, których to cierpienie dotyka.

Autorzy zaczynają od zdefiniowania czym jest współuzależnienie i jakie mechanizmy nim kierują. Pokazują jakie są jej przyczyny (choćby stracone dzieciństwo – temat, który mnie dotknął do żywego!). Pokazują jakie są czynniki podtrzymujące wzajemne uzależnienie (np. wyparcie, gniew). Uczą jak nawiązywać zdrowe, dobre i budujące relacje z innymi.

Wiele fragmentów tej publikacji sprawiało, że patrzyłam szeroko otwartymi oczyma. Mocno poruszały mnie historie ludzi, którzy wypierali pewne oczywiste rzeczy ze świadomości (np. kobieta wmawiała sobie, że umiera na raka, choć w rzeczywistości chorowała na cukrzycę – nie leczyła jej, nie wierząc w tak „prostą” diagnozę i…zmarła z powodu nieleczonej cukrzycy).

Jak prawdziwie opuścić dom, mówiąc szczere „do widzenia”? Jak przeżyć żal po utraconym dzieciństwie? Dlaczego warto szukać „rodziców zastępczych” – czyli prawdziwych i mądrych przyjaciół czy grupy wsparcia? Jak nie wtłaczać w siebie poczucia winy z powodu czyjejś choroby, uzależnienia, śmierci?

Ta książka prowadzi krok po kroku, jakby za rękę. Jednak to, co mnie bardzo mocno do niej przekonało, to stanowisko autorów, że książka owszem – może wspomóc wychodzenie ze współuzależnienia, zwiększenie samoświadomości, ale nie zastąpi terapii, rozmowy z przyjacielem. Pokazuje życie osoby współuzależnionej na wielu różnych płaszczyznach, ale nie daje gotowych recept. Pokazuje historie prawdziwych ludzi, ale nie daje antidotum na wszystkie bolączki świata.

Polecam tę lekturę tym, którzy w jakikolwiek sposób czują się niekochani. Również tym, którzy wychowali się w dysfunkcyjnej rodzinie lub sami tworzyli/tworzą takie związki.
Na koniec polecam również tym, których interesuje zawiłość ludzkiej psychiki. Ta książka odkrywa przed czytelnikiem całe spektrum ludzkich ran.

Trudny, ale potrzebny temat. Dla każdego, kto kiedykolwiek zastanawiał się, co otrzymal w spadku po rodzicach.