Miłość dobrej kobiety
Alice Munro

Moja pierwsza książka Munro. Zaiskrzyło:-). Potem przeczytałam ich więcej. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Głównym motywem poruszonym w książce są kobiety. Kobiety kochające, matki, żony, córki oraz te które doświadczyły samotności. Wszystkie są do siebie podobne, a tak na prawdę całkiem inne. Każda z nich ma inne spojrzenie na otaczający je świat. Bardzo ważnym tematem, który został w niej opisany jest macierzyństwo. Jak wiadomo każda kobieta marzy o dziecku. Dziecko jest darem od Boga. Ale niestety zdarzają się sytuacje odwrotne i takie również pojawiają się w książce. Ciąża traktowana jest jako wypadek przy pracy, coś co jest zbyteczne i w łatwy sposób można się tego ciężaru pozbyć. Dziecko jest zwykłym intruzem, nie potrzebnym, niechcianym...w jednej chwili przestaje istnieć. Niektóre z nich przekazywane są do adopcji lub trafiają prosto do sierocińca. Matka, która nosiła swoje dziecko pod sercem boi się teraz na nie spojrzeć, na małą niewinną istotkę, która nie jest niczego winna...a może jest ? Stała się przeszkodą w spełnianiu marzeń. Książka przepełniona jest emocjami. Autorka fantastycznie przekazała czytelnikowi swój zamysł książki. Każde z opowiadań jest napisane krótko, ale zwięźle. Cudowny warsztat pisarki podkreślają użyte w nich słowa, każde jest fantastycznie dobrane. Tworzą piękną plecionkę. Jeśli zdecydujesz się na "Miłość dobrej kobiety" możesz być pewna wciągającej lektury, która na długo zostanie w pamięci...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowiadania to nie jest forma literacka, którą bardzo lubię. Postanowiłam przeczytać opowiadania Alice Munro. Od pierwszego słowa pierwszego opowiadania wsiąkłam, utonęłam w niespiesznych opowieściach o kobietach. Nie ma tu fajerwerków, wartkiej akcji. Są za to kobiety, które znamy, nasze koleżanki, sąsiadki, siostry. Mają problemy rodzinne, towarzyskie, społeczne. Każde opowiadanie to osobna i wcale nie krótka historia. Pokochałam Munro miłością bezgraniczną i mam nadzieję, że kolejne książki nie zawiodą mnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Miłość w ośmiu odsłonach Proza Munro jest niespieszna i nie ma na celu dostarczenia czytelnikowi prostej rozrywki. Jej opowiadania są niczym album ze zdjęciami, w którym uchwycono chwile z życia bohaterów. Można wnikliwie przyjrzeć się ich codzienności, motywacji lub ukrytym pragnieniom. Obyczajowe studium przeplata się tu z poważniejszymi w wymowie retrospekcjami. Właściwie trudno opisać ich treść generalizując. Każdemu z osobna można by poświęcić osobną recenzję. Ja skupię się na pierwszym, najdłuższym opowiadaniu. Tytułowa "Miłość dobrej kobiety", to dwie opowieści w jednym opowiadaniu. W pierwszej części kilkunastoletni chłopcy odnajdują w rzece zatopiony samochód, a w nim ciało miejscowego lekarza. Munro zagłębia się w historię chłopców, poznajemy ich rodziny i środowisko, w którym wzrastali. Autorka drobiazgowo opisuje przyjaźń i relacje, które ich łączą. Druga część to opowieść o pielęgniarce Enid, która złożyła ojcu leżącemu na łożu śmierci obietnicę. Obietnicę, która zdeterminowała jej całe życie. Nie mogąc wykonywać wymarzonego zawodu idzie na kompromis i poświęca się, aby nieść pomoc obłożnie chorym. Opiekując się chorą, Enid zajmuje się również jej dziećmi i domem, zdaje relacje ze stanu kobiety jej mężowi. Tuż przed śmiercią podopieczna wyznaje pielęgniarce swój sekret. Enid staje przed wyborem, co z powierzoną tajemnicą zrobić. Można odnieść wrażenie, że dopiero druga część jest tą właściwą. Pierwsza natomiast jest zupełnie niepotrzebna i niezwiązana z drugą. Losy chłopców i ich przyjaźń nie mają bowiem żadnego wpływu na życie i wybory dokonywane przez Enid. Munro przerywa opowieść nieoczekiwanie, pozostawiając mnie z pytaniami. Bohaterkami ośmiu opowiadań Alice Munro są kobiety. Matki, przyjaciółki, córki, żony, kobiety samotne. Wszystkie są inne, a jednak podobne. Autorka otwiera cały katalog ich postaw i zachowań. Do czego są zdolne dla miłości? Jakie sekrety skrywa ich życie? Czego oczekują od innych? Czy są szczęśliwe? Przez liczne dygresje, które Munro stosuje, odnoszę wrażenie, że w opowiadaniach brak ciągłości. Jeden przedmiot lub zdanie kieruje myśli narratora w inne miejsce lub czasy. Przez to opowiadania są wielowarstwowe. Tu ważne jest każde słowo. Wszystkie historie są odrębnymi opowieściami, a jednak układają się w całość. W każdym opowiadaniu znalazłam coś innego. Każde skłoniło mnie do refleksji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)