Milczenie śniegu
Ragnar Jónasson;

Asta wraca do miejsca, w którym się wychowała. Kalfsharmarsvik zostało jednak naznaczone wielką tragedią. Matka Asty skoczyła tam z klifu odbierając sobie życie. Niedługo potem, z tego samego klifu spadła młodsza siostrzyczka Asty. Po tak traumatycznych przeżyciach, nikt nie chciałby wracać w to miejsce. A jednak Asta wróciła. I krótko później jej ciało zostaje znalezione pod tym samym klifem. Czy wróciła w to szczególne miejsce, bo skończyć ze sobą? I co naprawdę wydarzyło się w przeszłości? Na te pytania musi odpowiedzieć  Ari Thór, który został poproszony przez Thómasa o pomoc w śledztwie. Muszą się pospieszyć, bo zbliżają się święta, a wiadomo, że każdy święta chce spędzić w domu.

„Milczenie śniegu” ma wyjątkowo mroźny klimat. Kalfsharmarsvik, gdzie tylko nieliczni mieszkańcy pozostali, przytłacza swoją mrocznością. A klimat ten potęgują tragedie sprzed lat. Miejsce wydaje się być przeklęte, dotknięte jakąś mroczną siłą.

I tym razem autor nie stroni od równie ciężkiego tematu, co życie na Kalfsharmarsvik: pedofilia. Temat aktualny i bolesny. Jednak konieczne jest pokazanie krzywy, jaką może wyrządzić…

Druga książka Jónassona, jaką czytałam. Co do kolejnych... to mam mieszane uczucia. 

Znacznie lepsza niż np. cześć trzecia cyklu ('Zaćmienie'), to mogę powiedzieć na pewno.

Zagadka intrygująca, akcja się nie wlecze jak poprzednio. A jednak nie mogę się oprzec wrażeniu, że nie udało się odpowiednio oddać dusznej atmosfery latarni na odludziu i grona osób, które udają przyjaciół a jednocześnie są ze sobą powiązani na różne sposoby. Agatha Christie poradziłaby sobie o wiele lepiej. Ale ona umie rozpisywać symfonię na postaci; Jónasson nie.

Kuleje także styl - albo/i tłumaczenie. W niektórych miejscach nie miałam pojęcia, o co chodzi w tekście (jak np. może 'narastać' woda po goleniu? Chyba jej zapach... =.=). Dochodzę do wniosku, że Jónasson po prostu nie jest dobrym pisarzem. Ma pomysły, dość umiejętnie operuje schematem 'skandynawów' (tj. wiadomo obce nazwy, trudne warunki natury a najlepiej śnieg i wieczna noc, zamknięte społeczności, i to charakterystyczne rozpisywanie się o trywialnej przeszłości i przeżyciach wszystkich postaci co tak sztucznie tuczy książkę, itp.) ale wirtuozem to on nie jest. 

I może nie musi być, bo byłam lekturą dosyć zadowolona. Tak zabawnie wyszło, że czytałam ją w Wigilię - a w książce akurat wspomniano islandzki zwyczaj obdarowywania się książkami na Boże Narodzenie - i czytania ich wieczorem. Ha!