Marcowo
Piotr Sowiński

Książki oparte na faktach sprawiają, że inaczej patrzymy na daną historię, ponieważ wyobrażamy sobie, jak czuli się bohaterowie podczas tych wydarzeń oraz trudniejsze fragmenty wywołują w nas większe emocje. Jeżeli chodzi o tę książkę, to czytałam ją na spokojnie i dopiero po wszystkim natknęłam się na wpis, że ta historia wydarzyła się naprawdę i dopiero wtedy to wszystko, dotarło do mnie ze zdwojoną siłą.
Kapitan Banasik prowadzi śledztwo samobójstwa nastolatki, która powiesiła się na drzewie, stojącym na ziemi należącej do pobliskiej parafii, chociaż na początku nie ma żadnych poszlak, to z czasem różni świadkowie zaczynają składać niewygodne dla pewnego księdza zeznania. Równocześnie z prowadzeniem śledztwa Banasik sprawdza się w nowej roli taty, niestety długo wyczekiwany syn okazuje się bardzo chory, a ratunek jest dla niego tylko za granicą kraju, więc mężczyzna postanawia zrobić wszystko, żeby go uratować.
Jeżeli chodzi o tę książkę, to zdecydowanie nie mogłam się w nią wgryźć, to były dawne czasy, trochę inny język, mniej możliwości dobrego przeprowadzenia śledztwa oraz skomplikowane relacje między państwem a kościołem. Do tego wydaje mi się, że bardziej niż o dokładne wyjaśnienie sprawy chodziło rączej o zamknięcie kogokolwiek w więzieniu i uznania go za winnego, tak jakby nikomu nie zależało na sprawiedliwości tylko na wynikach, które mogły doprowadzić do awansu.
Ta historia wydarzyła się naprawdę i to mnie właśnie przeraża w tym najbardziej, nikt nie widział problemów nastoletniej dziewczyny, a nawet jak mówiła o tym swojej babci, to ta ją zbywała i kazała się tylko modlić, a gdyby jej wysłuchała i pomogła, ona nadal by żyła.
Jeżeli ktoś jest fanem historii opartych na faktach, to zdecydowanie jest to książka warta poznania, ja lubię takie przeczytać, niestety potem za długo o nich myślę, więc jednak staram się ich unikać.

Mało kryminału,dużo opisów.I choć książka napisana na podstawie prawdziwych wydarzeń (śmierć nastolatki) ,to nie porwała mnie.

Według mnie więcej tu było opisów życia w PRLu niż kryminału. Przeciętna