Mam na imię Maryte
Slepikas Alvydas

Im więcej czytam o pierwszych latach po II wojnie, tym bardziej widzę, że koniec wojny nie kończy cierpienia. Dla wielu był to dopiero początek. Podobnie jak w przypadku bohaterów tej wyjątkowej historii o tzw. wilczych dzieciach. Ale również dla niemieckich kobiet, a właściwie dla wszystkich kobiet (w tym tych w Polsce i innych krajach), które miały kontakt z radzieckimi "wyzwolicielami", a także dla żołnierzy Armii Krajowej i innych grup społecznych nie wpisujących się w nowy ład. Jednak czytając o losach niewinnych dzieci, ich ból, strach i cierpienie odczuwany jest szczególnie intensywnie. Bo dzieci nie ponoszą odpowiedzialności za winy rodziców. A wojny to te tragiczne wydarzenia w historii ludzkości, podczas których role ofiar i sprawców często ulegają szybkiemu odwróceniu. Czy można to nazwać "sprawiedliwością dziejową"? Nie. To oznacza utratę człowieczeństwa przez wszystkich uczestników takich wydarzeń. Ta krótka książka pełna jest emocji wrogości, przemocy i okrucieństwa. Ale są też promyki nadziei, są ludzie, którzy zachowali empatię, współczucie i dobro mimo wszechobecnej niegodziwości. Opowieść jest wyjątkowa ze względu na swoją konstrukcję, ekspresyjność języka oraz plastyczność obrazów przedstawianych słowem. Nie sposób pozostać obojętnym wobec tak przedstawionej opowieści.