Mali tułacze
Wojciech Lada

Mali tułacze to poruszająca powieść ,o uchodzcach wywiezionych w głąb Rosji ,były to dzieci ,które zmierzyły się z problemem dorastania w drastycznych warunkach ,głód, epidemie tyfusu ,warunki mieszkaniowe i bytowe poniżej ludzkiej wytrzymałości ,ale jednak właśnie te dzieci solidaryzowały się z sobą w walce o przetrwanie ,w walce o zdobywanie pokarmu , a często wręcz w walce o przeżycie .
Na pewno nie było to szczęsliwe, idealne sielankowe dzieciństwo lecz walka o byt ,przetrwanie rodzin , w czasach , gdy Polska u boku generała Andersa odzyskiwala wolność .
Książka jest dobrą literaturą faktu i dziś po latach czytelnik może zrekonstruować sobie tamte, dawne , trudne czasy ,serdecznie polecam .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wojciech Lada w reportażu "Mali tułacze" zabiera nas w podróż wraz z dziećmi, którym udało się uciec z Rosji. Podróż ta rozpoczęła się już w 1940 roku i trwała wiele lat. To dzięki Generałowi Władysławowi Andersowi w ogóle udało się rozpocząć ucieczkę i trwająca wiele lat tułaczkę po odległych zakątkach kraju poprzez Persję, Afrykę, Nową Zelandię, Indie i wiele innych krajów. Kilka tysięcy dzieci dostało możliwość wydostania się z Rosji i szansę na ponowne rozpoczęcie życia. Nie wszystkie jednak dzieci chciały wrócić do Polski i niekoniecznie ona właśnie była celem ich podróży.

"Mali tułacze" to reportaż jednak napisany w taki sposób, że czyta się go z zaciekawieniem. Właśnie po takie reportaże uwielbiam sięgać, które przybliżają nam historię z opowieści dzieci, które same, na własnej skórze doświadczyły okrucieństwa tej tułaczki. Książka napisana została głównie ze wspomnień dzieci, które same doświadczyły tej wyprawy. Wiele z nich wyparło z pamięci pewne zdarzenie, tak jakby w ogóle nie miały miejsca. Głód, choroby, ale i wzajemne wsparcie, którego podczas podróży doświadczyły dzieci jest poruszający. Wielu z nich traciło w trakcie trwania tej wyprawy, swoich bliskich. To miało ogromny wpływ na ich dalsze wybory.

Dzieci, które nigdy nie powinny doświadczać takiego okrucieństwa, znalazły się w jego samym centrum. zdane tylko i wyłącznie na siebie samych musimy sobie radzić.

"Mali tułacze" jest poruszającym, ale wciągającym reportażem. To właśnie takie historie powinny być przybliżane i poznawane przez nas w szkole. Myślę, że książka jest genialną propozycją do tego, aby dzieci, choćby na lekcjach historii mogły się z nią zapoznać. Przybliżyła by ona losy naszych przodków, to z czym musiały się one mierzyć i jak sobie radzić.

W książce autor zawarł również wiele ciekawostek z różnych kultur, w których znaleźli się uciekające dzieci. Wiele faktów, o których czytelnicy z pewnością nie mają pojęcia, a poczują się zaciekawieni.

Ja ze swojej strony serdecznie polecam sięgnąć po ten wyjątkowy reportaż.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pozycja z pewością warta uwagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna opowieść o polskich dzieciach wywiezionych na Syberię, a następnie przez Persję, część z nich trafiła do Indii, Afryki, Meksyku, Nowej Zelandii...

 

Dzieci przeszły bardzo wiele, niejednokrotnie straciły oboje rodziców, rodzeństwo. Przeżyły ogromny głód, brud, zimno. 

 

"Przeżyłam straszną katorgę, ale widziałam rzeczy piękne" tak stwierdziła jedna z dziewczynek, która przeżyła całą tułaczkę. Dzieci podziwiały między innymi białe noce i zorzę polarną, szalone burany, fatamorganę w Zatoce Perskiej, wiecznie ośnieżony masyw Kilimandżaro, piękną i dziką sawannę itp.

 

Niewielka część tych dzieci wróciła po tych wszystkich tułaczkach do jakże szarej Polski, do komuny.

 

W książce są fragmenty wspomnień m.in. generała Władysława Andersa, Hanki Ordonówny, czy księdza Łucjana Królikowskiego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".

 

Niektóre ledwo się urodziły, inne miały po kilka lub kilkanaście lat. Były też i takie, które przychodziły na świat w wagonach wiozących je gdzieś w głąb Rosji.

Tułacze dzieci.

Razem z armią generała Władysława Andersa przemierzą tysiące kilometrów, by uciec z mroźnej Syberii.

Po drodze będą chorować, umierać z głodu i wreszcie dorastać, bo ta tułacza podróż przez azjatyckie stepy, Persję, Afrykę, Indie, Nową Zelandię i Meksyk będzie trwała osiem lat.

Dla niektórych zakończy się w Polsce.

Niechcianej i dalekiej.

Bohaterowie opowiadając o swojej podróży wielokrotnie mają łzy w oczach.

Mówią, że pomimo wszystko, to były najpiękniejsze lata ich życia. Zwłaszcza dzika Afryka, Persja- baśniowa kraina z tysiąca i jednej nocy, mieniąca się egzotyką i kolorami oraz otwarta Nowa Zelandia. Żadne z dzieci nie chciało wracać do kraju swych przodków, ale nie miały zbyt wiele do powiedzenia.

 

Dlaczego wracały?

Odpowiedź znajdziecie w książce.

Jest w niej również mowa o roli w tym przedsięwzięciu pewnej polskiej, znanej aktorki, która kompletnie mnie zaskoczyła.

 

Więcej Wam nie powiem, za to gorąco zachęcam do czytania.

Zapraszam ja i mali wędrowcy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nic tak nie porusza drugiego człowieka, jak cierpienie dziecka. Uwielbiam książki związane z drugą wojną światową, dlatego postanowiłam przeczytać najnowszy reportaż Wojciecha Lada "Mali tułacze". Zastanawiam się, co by się stało z dziećmi, gdyby nie armia generała Władysława Andersa? To pytanie oczywiście pozostanie bez odpowiedzi. Bohaterami książki "Mali tułacze" są dzieci, które przez 8 lat tułały się po świecie, uciekając przed okrutnymi czasami. Część z nich urodziła się w czasie wędrówki. Część z nich pamiętała Polskę jak przez mgłę. Jesteście ciekawi, jak potoczyły się ich losy? Wszystko zaczęło się w roku 1940. Kilkadziesiąt tysięcy polskich dzieci przeszło tułaczkę życia. Na swojej drodze spotkali dużo dobrych i złych ludzi. Poznali mnóstwo odmiennych kultur. Przemieszczali się różnymi środkami transportu. Poznali mnóstwo egzotycznych potraw. Przemierzyli Syberię, Azję, Persję dotarli do Afryki potem Indii i Nowej Zelandii. Nie ominęli też Meksyku. Myślicie, że chętnie wracali do odbudowującej się Polski? Czy byłoby grzechem, gdyby nie chciały wracać? Oprócz tego, że mieli okazję poznać obcy świat, cierpieli również na różne egzotyczne choroby. Część z tych dzieci umarła z głodu, z powodu epidemii, a nawet przez dzikie zwierzęta. Dzieci pierwszy raz miały okazję zobaczyć różne dzikie zwierzęta, o których do tej pory czytały w książkach. To musiał być fantastyczny widok. Większość dzieci straciła swoich rodziców w czasie tej tułaczki. Dzięki książce "Mali tułacze" miałam okazję poznać drogę najmłodszych do wolności. Mało jest tego typu reportaży, a szkoda. Czy chcielibyście przejść trasę, którą przeszły dzieci, wyzwolone przez armię generała Andersa? Nie wiem, jak poradziłabym sobie w lodowej krainie Syberii lub w gorącej Afryce. Podziwiam heroiczną walkę dzieci o przetrwanie. W reportażu "Mali tułacze" poczytacie relację dzieci na każdym etapie trasy. Czy wszystkim dzieciom udało się przetrwać? Pomimo trudnego tematu książka wciągnęła mnie od samego początku. Byłam bardzo ciekawa, czy nasi mali bohaterowie przeżyli i dotarli do upragnionego celu. Było mi bardzo przykro, czytając, jak małe iskierki cierpiały. Nigdy nie powinno do tego dojść. " [...] PO UTRACIE DOMU RODZINNEGO, PO WSTRZĄSAJĄCYCH PRZEŻYCIACH W ROSJI TEHERAN WYDAŁ NAM SIĘ RAJEM NA ZIEMI. [...]" - pisała jedna z bohaterek tej książki. Dzięki autorowi miałam możliwość głębszego poznania Hanki Ordonówny. Ona jest jedną z głównych bohaterek tej książki. Zajmowała się osieroconymi dziećmi polskich wygnańców. Poczytajcie, jak tę znaną piosenkarkę wspominają dzieci. Jeżeli interesujecie się drugą wojną światową, to koniecznie powinniście poznać tę pozycję. Ps. Pamiętajcie o chusteczkach. Przydadzą się. Ten reportaż porusza serca. Z całego serca polecam "Małych tułaczy"- mommy_and_books.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)