Luizjańskie gumbo
Artur Owczarski

Artur Owczarski, podróżnik przez duże „P”, rok 2022 pożegnał premierą swojej trzeciej książki. Po raz kolejny kierunek wyznacza na ukochane Stany Zjednoczone, ale tym razem zabiera czytelników w podróż do stanu, o którym mówi się, że liczebność aligatorów jest równa liczbie mieszkańców. Dzika, pełna muzyki, smaków i kolorów, Luizjana. Dzięki legitymacji dziennikarskiej udało mu się ominąć obostrzenia wynikające z pandemii, a wynikiem tej podróży jest książka Luizjańskie gumbo. Jako że mi również marzy się podróż w ten zakątek świata, nie mogłam przejść obojętnie obok tej pozycji.

Książka podzielona jest na siedem rozdziałów, w których autor zgrabnie pogrupował najważniejsze elementy życia tego stanu: oryginalną na skalę światową kuchnię, życie na bagnach, problemy rasowe i liczne grupy etniczne, budzące grozę voodoo, i na koniec, wisienka na torcie – wielki karnawał, który wcale nie odstaje od tego w Rio de Janeiro. A całość uzupełniona wieloma fotografiami, które swoją zwyczajnością, czyli brakiem ulepszaczy rodem z broszur reklamowych, idealnie oddają charakter miejsca. I co najważniejsze, naprowadzają wyobraźnię, i ewentualne oczekiwania, na właściwe tory.

Luizjańskie gumbo niczym bagna wciągnęło mnie od pierwszej strony. Styl autora jest bardzo płynny, przyjacielski i lekki w odbiorze. Arturowi Owczarskiemu udało się odczarować moją szkolną niechęć do lekcji historii. Jego opisy nie były nużącym ciągiem dat, faktów i nazwisk. To było jak opowieść, która na tyle pobudziła mój apetyt, że sama doszukiwałam się kolejnych ciekawostek.

Czytaj więcej: 

Luizjana, z jednej strony dzika i niedostępna, z drugiej otwarta, zróżnicowana, kolorowa przepełniona różnorodnością. Straszy i zachwyca. Nikt chyba nie ma problemu ze skojarzeniem Luizjany z byciem kolebką narodzin muzyki jazzowej i aligatorów, które można spotkać na swojej drodze, a Voodoo jest szeroko praktykowane w Nowym Orleanie. Pierwsi jego zwolennicy to migranci z rewolty niewolników na Haiti w 1791 r. i uwolnionej ludności kolorowej z Afryki Zachodniej. Połączyli swoje rytuały religijne z lokalnymi praktykami katolickimi. Królowie i królowe voodoo byli wpływowymi postaciami politycznymi w mieście w XIX wieku.
"Luizjańskie gumbo" to napisana z rozmachem i wielką pasją opowieść o zwyczajnym życiu w niezwykłym, naznaczonym ciekawą, intrygującą, a zarazem bolesną historią miejscu.
Zaglądając na mój blog, możecie zauważyć, że uwielbiam czytać książki podróżnicze. Są one dla mnie swoistym oknem na świat i dzięki nim mogę choć trochę poznać mentalność, kulturę i obyczaje innych narodowości, "zwiedzić" zabytki, wyobrazić sobie smak, barwę i zapach danego kraju. Poznać jego historię, geografię faunę i florę. Przy okazji podziwiając odwagę ludzi, którzy organizują sobie podróże sami od A do Z, niejednokrotnie zastanawiam się, czy ja znalazłabym w sobie tyle siły i odwagi, by wyruszyć w tak długą i bądź co bądź niebezpieczną, nieobliczalną, ale i zaskakującą podróż.
Tymczasem autor zabiera nas w fascynującą podróż zarówno po trudno dostępnych terenach małych miast, miasteczek, jak i wsi, bezkresach bagien i rozlewisk usianych tysiącami węży i aligatorów, oraz przeludnionych miast- gdzie tygiel kulturowy potrafi przywrócić o zawrót głowy, opowiadając przy tym fascynujące historie o ludziach i ich życiu, dzieląc się anegdotami, pokazując wyjątkowe zdjęcia i mapy, które przybliżają czytelnikowi rozmiar wyprawy.
Opisy te pobudzają wyobraźnię, intrygują i pozwalają marzyć. Przy okazji jest to także podróż w głąb siebie, ze względu na obszerne rozdziały poświęcone kolonizacji, niewolnictwu, rasizmowi książka ta zmusza do refleksji, przystanięcia na moment i zastanowienia się nad ludzkim charakterem i jego podłością w stosunku do drugiego człowieka.
Książkę czyta się fenomenalnie, napisana przyjemnym w odbiorze językiem barwnie opowiada o miejscach, które w jakiś sposób może i znamy, ale i o takich których nie znajdziemy w standardowym przewodniku.

Uwagę trzeba zwrócić również na cudowne wydanie tej książki. Twarda oprawa, mnóstwo barwnych fotografii genialnie oddających klimat tego stanu, mapy i ryciny przedstawiające drogę, jaką odbywali pierwsi osadnicy. Książka ta stanie się nie tylko piękną ozdobą biblioteczki, ale przede wszystkim w łatwy i bardzo przystępny sposób przekaże kawał dobrej historii.
Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczości pana Owczarskiego, ale zafascynowana "Luizjańskim gumbem" z wielką ciekawością sięgnę po poprzednie książki.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Świetnie napisany reportaż o Luizjanie i żyjących tam ludziach, o tym, co było, co jest i co będzie... Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Może to błahe co napiszę, ale bardzo warto się w nią zaopatrzyć, choćby po to, by pooglądać zdjęcia wewnątrz niej. Naprawdę rzadko czytam tego typu książki, ale tą po prostu bardzo chciałam mieć:-)
,,Gumbo to oficjalne danie Luizjany".

To prawdziwa mieszanka składnikowa w której znajdziemy warzywa, kurczaka, gulasz czy nawet zupę. Dosłownie wszystko. Jest odzwierciedleniem miejsca, gdzie żyje różnorakie społeczeństwo. Wymieszały się tam cywilizacje afrykańskie, europejskie i indiańskie. To miejsce bardzo bogate kulturowo. Jego historia uczy, że ,,koegzystencja w pokoju prowadzi do akceptacji, a czasem do asymilacji, w konsekwencji do tolerancji, aż w końcu do naturalności i poczucia wspólnoty, czego przykładem są współcześni Kreole". Autor przyrównuje Luizjanę do puszki w której różnorakie składniki tak bardzo się zmieszały, chodzi tu o społeczeństwo, aż wyszła z tego prawie jednolita papka. Mieszka tam 4,6 miliona ludzi, przy czym bardzo dużo miejsc jest niezamieszkanych. Znajdują się tam bagna, które bronią dziką przyrodę przed osadnictwem. Mieszkańcy żyją tu w skupiskach ze względu na przemysł rolnictwa. Są biedni i niewykształceni, choć aż 38 procent ludzi jest tam bardzo otyłych. Śmiertelność noworodków jest bardzo wysoka, a sama Luizjana jest na trzecim miejscu wśród najniebezpieczniejszych stanów! Dlaczego zatem i tak przyciąga do siebie rzeszę ludzi? Czy to możliwe, by było tam sześćdziesiąt collegeów i uniwersytetów?
Wybaczcie, ale tyle tam ciekawostek, że chętnie streściłabym wam całą książkę. A znajdziecie tam również mapy, zdjęcia bydła na podmokłych terenach, butelek z różnymi sosami, których nigdzie indziej nie ma. Mamy też krótki wywiad z właścicielem hotelu w New Iberia. Gdzie i jak przechowuje się miąższ z ostrych papryczek. Tu nadmienię, że pierwszy raz słyszę o jajkach w occie, które są popularną przekąską wśród Cajunów. Zobaczycie też zdjęcia dań z krabem w panierce, jak wyglądają bez skorupek, połowy krewetek i życie na bagnach. Zdjęcia zwierząt, martwych aligatorów. Od 148 strony do końca wielokrotnie się wzruszałam. Pierwszy raz widzę tak malowniczą książkę!

Czasami trafia się na książki dzięki, którym można odbyć podróż w różne miejsca świata. Czasami istnieją one w rzeczywistości a czasami są wymysłem autora. Tym razem pozwoliłam zabrać się w podróż w rejony, które istnieją.

Ta rewelacyjna książka podróżnicza otworzyła mi okno na kulturę, religię, historię i oczywiście kuchnię Luizjany.

Artur Owczarski świetnie opowiada, więc podróżowało mi się z przyjemnością, tym większą, że mogłam mnóstwo miejsc, ludzi i zdarzeń zobaczyć na zdjęciach. Autorowi udało się namówić do rozmowy wiele interesujących postaci, pozwolił sobie na odkrycie ciekawostek i ,,tajemnic".

Ta książka jest jak luizjańskie gumbo, pełna smaków i aromatów, różnorodna a jednocześnie tak spójna. Pokazuje to co budzi uśmiech, ale nie omija tego co napawa przerażeniem.

Dla mnie to jedna z najlepszych książek podróżniczych jakie czytałam, to doskonały reportaż, który pokazuje całokształt Luizjany, ale może posłużyć wręcz jako przewodnik. To tu dowiadujemy się na jakie miejsca warto zwrócić uwagę, co nas może zainteresować.

Panie Arturze, przygotował Pan doskonałe danie!!! Teraz w tę podróż wybierze się mój mąż i aż mu zazdroszczę, że ta wycieczka jeszcze przed nim.

Dodatkową notę przyznaję, że przepiękną oprawę słów Autora, książka jest wydana po prostu cudownie.