Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera
Joanna Lamparska

"Lekarze od zabijania. Medyczna gwardia Hitlera" Joanny Lamparskiej to wstrząsająca lektura, mocny reportaż skupiający się na postaciach takich jak:

Gerhard Buhtz
Friedrich Entress
Kark Babor
Willibald Jobst
Friedrich Weigel
Heinrich Rindfleisch
Heinz Thilo
Josef Mengele

Lekarze SS, naziści w fartuchach, medyczna gwardia Hitlera "urzędująca" w obozach koncentracyjnych. Choć byli wykształconymi medykami to nie nieśli pomocy chorym, nie dawali ulgi w cierpieniu a wręcz odwrotnie ... to oni zadawali ból, torturowali, okaleczali kobiety i dzieci, prowadzili obrzydliwe eksperymenty medyczne, skazali na śmierć tysiące ludzi. Byli twórcami okrucieństwa w najgorszej postaci. To zbrodniarze, potwory, a ich działalność nie różni się niczym od krwawego horroru.

W swojej książce autorka poświęca każdy rozdział innej postaci. Jest to intensywnie udokumentowana dawka historycznych informacji, gdzie nie tylko straszne są opisy praktyki lekarskiej a też groza emanuje już z samej świadomości, że to działo się naprawdę.

W pewnym momencie Joanna Lamparska przyznaje:

"Książka taka jak ta niezwykle wyczerpuje piszącego, szczególnie gdy nie jest naukowcem, nie odgradza go od tematu zimne spojrzenie badacza, więc daje się złapać w pułapkę rozmyślań emocji. A to sporo kosztuje."

Myślę, że podobne odczucia może mieć czytelnik tej książki. Wymiar zła wyrządzonego ludziom uwięzionym w obozach przytłoczy każdego. Niełatwo ogarnąć to rozumem. Dobijający jest jeszcze fakt, że nie wszystkich zbrodniarzy spotkała zasłużona kara a nawet jeśli, to żadna kara nie była równoważna do tego, co robili.

Jest to książka do czytania z przerwami, właściwie każdy rozdział szokuje. Ale warto docenić pracę jaką wykonała autorka, aby to wszystko zebrać i opisać.

Nie jestem wielbicielką literatury obozowej, a już wszelkich "........ z Auschwitz" unikałam zawsze jak diabeł święconej wody. Nie lubię popularności żerującej na tak trudnych tematach, ani gonitwy za sensacją opartą na epatowaniu brutalnymi opisami prawdziwych wydarzeń. Zatem czym skusiła mnie ta lektura? Otóż autorka nie opiera swojej historii na okrutnych obrazkach, tylko opowiada o ludziach, choć to określenie ciężko przechodzi przez gardło. Bo to byli ludzie, tacy jak my. Urodzili się, mieli rodziców, zdobyli wykształcenie, pozakładali własne rodziny. A przede wszystkim wyuczyli się zawodu, który zgodnie ze złożoną przysięgą miał służyć ludziom a nie im szkodzić. Co zatem musiało się zdarzyć, że w obliczu wojny stawali się potworami, które nie tylko bez mrugnięcia okiem wysyłały innych na śmierć, ale w ramach samokształcenia bądź rozrywki dokonywały na innych okrutnych i bezsensownych doświadczeń medycznych. Co robili w przerwach między selekcjami? Jak się bawili, jak wypoczywali i jak potoczyły się ich losy po wojnie. Czy w ich dzieciństwie czy młodości wydarzyło się coś, co ich tak psychicznie zniekształciło?
Było ich 300, nie licząc pomocników, sanitariuszy, czy pielęgniarzy, którzy często wywodzili się z noszących zielony winkiel kryminalistów. Autorka, sama zapewne cierpiąc psychiczne katusze, przeprowadziła wnikliwą analizę historycznych dokumentów dotyczących kilku "lekarzy" z obozów Auschwitz i Gross Rosen, za co należą się Jej ogromne brawa i podziękowania.
A ja, mimo że rzadko sięgam po tego typu książki, zawsze po lekturze zastanawiam się, parafrazując cytat z "Medalionów" Zofii Nałkowskiej, czy to na pewno "ludzie ludziom taki los zgotowali"