Labirynt na końcu świata
Marcello Simoni

Ostatni tom trylogii, ale również zaskakujący co poprzednie części. tym razem Ignacio jest podejrzewany, że jest magistrem z Toledo - przywódcy "sekty". W ślad za nim rusza Konrad z Marburga. Oczywiście Ignacio z synem Uberto będzie próbował rozwiązać ta tajemnicę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Miało być mocne 4, ale dam słabe 5 - dlaczego? Za takie smaczki, które ucieszyły moje oczy, jak chociażby wzmianka o Fibonaccim. Lubię, gdy w przeróżnych książkach pojawiają się postacie, czy wydarzenia, z którymi miałam do czynienia już wcześniej, więc tutaj muszę dać plusa. Chociaż ciężko było z ostatnią częścią przygód Ignacia. Od samego początku treść jakoś mnie nie zaciekawiła i nie umiałam wgryźć się w historię. Na szczęście pod koniec było w tej książce coś wciągającego. Gdzie mój Willalme? Z każdą kolejną stroną, każdym kolejnym rozdziałem moja nadzieja była deptana i niszczona. Przebrnęłam przez ponad 350 stron i ani słowa o dzielnym towarzyszu Ignacia z poprzednich części (oczywiście pamiętam, że na koniec drugiego tomu ich drogi się rozeszły, ale po cichu liczyłam, że Willalme wróci). Zdecydowanie zabrało mi to część radości z czytania, bo nie lubię przywiązywać się do bohatera, który nagle na koniec długiej przygody mnie opuszcza i nie mogę poznać jego dalszych losów, tak jak mam okazję poznać późniejsze życie jego przyjaciół. Nieładnie Panie Simoni... zranił Pan moje serce i zawiódł oczekiwania. Postać Sugera bardziej mnie drażniła, niż wzbudzała sympatię. Jego postawa była dość... kontrowersyjna. Nie do końca rozumiałam, co nim kieruje, po co wplątał się w sytuację, z której przy każdej możliwej okazji chciał się wyplątać i przerzucać odpowiedzialność na kogoś innego. Owszem po wydaleniu go z Paryża mógł przy okazji spełnić ostatnie życzenie "Szwaba", jednak mógł wziąć pod uwagę niebezpieczeństwo, jakie niosła za sobą powierzona misja. I jeszcze jego zachowanie w stosunku do Ignacia! Rozumiem chęć oddalenia od siebie podejrzeń, ale wymyślanie fałszywych dowodów na kogoś innego, kogo dodatkowo się nie zna, jest po prostu podłe. "W zawiniątku znajdowała się ludzka kończyna. Ściślej mówiąc, odrąbane przedramię. Całą dłoń pokrywały tatuaże. Symbole. - Zechciejcie mi wybaczyć. - Twarz Konrada z Marburga wykrzywił bezlitosny szyderczy uśmiech. - Nie mogłem tu przynieść całego trupa Gebearda z Kwerfurtu, obciąłem więc jego najistotniejszą część." Jak ja lubię takie fragmenty w książkach... zwłaszcza w tych, w których nie spodziewałam się ich znaleźć. Miły akcent i rekompensata za niemrawe pierwsze 100 stron książki. Konrad z Marburga... postać tak dziwna, że aż nie wiem, co o niej napisać. Z jednej strony intrygująca , z drugiej nawiedzona i wręcz opętana, z szaloną misją do spełnienia za wszelką cenę. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak strasznie uparł się, by dowieść win Ignacia. Nawet na samym końcu nie był w stanie się powstrzymać przez próbą pozbycia się "heretyka" i diabła wcielonego, za jakiego uważał Ignacia. Czy to wszystko z powodu jego możliwej przynależności do Trybunału Femicznego? Może za połową książki i treść i akcja jakoś bardziej mnie wciągnęły, ale mimo wszystko ze wszystkich trzech tomów ten był najsłabszy. Szkoda, bo miałam nadzieję na jakiś koniec trylogii z przytupem (niby oskarżenie Ignacia o herezję i przygotowanie mu stosu było dość mocnym akcentem, ale jednak nie tego się spodziewałam), a tutaj w sumie pozostał niedosyt (że to już koniec) i wręcz niesmak (że na koniec Ignacio znowu musi rozstać się ze swoją rodziną i spędzić większą część życia jako zakładnik magistra z Toledo, czyli Michele Scoto).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak w poprzednich częściach głównym tematem jest walka kościoła z herezją.
Ciężko było. Od samego początku treść jakoś mnie nie zaciekawiła i nie umiałam wgryźć się w historię.Ze wszystkich trzech tomów ten był najsłabszy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)