Kto będzie mnie czytał?
Klara Pola

Każdy z nas od czasu do czasu lubi sięgnąć po poezję. Poezja może być piękna, rytmiczna i znacząca.

Są wiersze długie i krótkie, wiersze zagmatwane i wiersze jasne, stare i nowe, osobiste i bezosobowe. Bez względu na to, o czym właściwie jest wiersz, języka użyto w innowacyjny sposób. Przeczytanie choćby jednego wiersza wniesie do Twojego dnia doświadczenie piękna, a może nawet radości.

„[...] księżyc i słońce
powietrze gorące
sądzą się o jej historię
sądzą że tamci sądzą fantasmagorie
absurdy i burdy
w dole pleców
ślad po zbroi
napis stoi:

Polska Walcząca
dziś jest płacząca”

Autorka obnaża życie Polaków bez koloryzowania, opowiada o szarzyźnie, przemocy i odzwierciedla oraz komentuje aspekty tego, z czym człowiek spotyka się na co dzień. W ten sposób próbuje nam pokazać, na co przymykamy oko. Rzeczywiście odzwierciedla społeczeństwo, jego dobre wartości i jego zło. Jednak tomik poezji podkreśla również potrzebę zrozumienia współczesnych problemów, takich jak konflikty międzyludzkie.

Niezwykła umiejętność obserwacji na ludzkie poczynania. Dzięki tej poezji mamy wgląd na to, co nas otacza.

Czytanie współczesnej poezji to sama przyjemność, której nie można przegapić! 🥰

Ten tomik nie jest lekki i nie jest dla każdego. Napisany został dosyć trudnymi słowami, określeniami. Nie wszystko się rymuje, chociaż większość tak.

Każdy z tych wierszy miał głębszy sens. Jeden  odczuwałam bardziej, drugi mniej. Niektóre musiałam przeczytać dwa razy i zastanowić się nad nim po przeczytaniu, bo nie od razu zrozumiałam jego przekaz. Ale zdecydowanie nie są to lekkie teksty. Dają do myślenia. Nie można przeczytać ich jednym tchem, bo one wręcz same na to nie pozwalają.

Czytałam te wiersze sobie na głos i jak tak czytałam to momentami miałam wrażenie jakbym łamańce językowe przerabiała. 

Ten tomik, to zbiór wierszy o codzienności. O tym co się obecnie wokół nas dzieje. O życiu. Bez filtrów i upiększania. Bez zginania rzeczywistości. Zostało opisane tutaj to co faktycznie się dzieje na świcie. A jak wiadomo, nie zawsze to co się rzeczywiście dzieje jest ładne, delikatnie mówiąc. Autorka tutaj przelała swoje myśli z nadzieją, że uda się jej Nas obudzić. Że przestaniemy patrzeć przez palce czy różowe okulary. Że przestaniemy omijać trudne tematy, które na co dzień mamy obok siebie. Autorka chce byśmy w tym tomiku, w tych wierszach ujrzeli rzeczywistość. Byśmy dojrzeli w jakim świecie naprawdę żyjemy. 

Komu polecam ten tomik? Każdemu. Każdemu, kto nie boi się spojrzeć prawdzie w oczy. Każdemu, które nie boi się zdjąć różowe okulary i każdemu, kto chce przestać patrzeć na świat przez palce. Każdemu, kto chce przestać się bać. Każdemu z osobna i wszystkim razem. 

To jak? Nie boisz się? Sięgniesz po ten tomik?