Książka o przyjaźni
Maciej Marcisz

Sama tematyka książki jak dla mnie bardzo fajna. Pokazuje jak ewoluuje przyjaźń na przestrzeni lat. Każdy kto zaczął czytać od razu we wspomnieniach wraca do swojej paczki przyjaciół i pewnie zastanawia się jak to wszystko się zaczęło. To samo miałam z tą książką zaczęłam czytać i myślałam co to będzie dalej. Byłam zaciekawiona i wciągnięta w fabułę. Jednak gdzieś w środku książki moje zaintersowanie wyparowało. Zaczęłam się nudzić. Jakby wszystko przestało mieć smak i polot. A może moje odczucia to właśnie metafora życia. Gdy się zaczyna jesteśmy pełni nadziei i ciekawości z czasem to wszystko gdzieś ulatuje. No cóż, książka przede wszystkim skłania do refleksji, otwiera oczy. Może ktoś dziś po jej przeczytaniu zastanowi się nad swoją przyjaźnią, zadba o nią jeszcze bardziej lub wznieci tą wygaszjącą. Może właśnie po to jest ta książka. Nic więcej nie przychodzi mi do głowy.

„Książka o przyjaźni” Macieja Marcisz jest książką niezwykłą. O przyjaźni tak naprawdę jest ciężko pisać. Zazwyczaj stanowi wyłącznie tło w różnych innych historiach. Jednak tym razem mamy okazję przeczytać o przyjaźni w pełnej okazałości. To jak zrobił to autor jest niezwykłe. 

Jednak, aby nie było tak kolorowo to muszę się wam przyznać, że początkowo historia trójki milenialsów, a zarazem przyjaciół mnie nie zachwyciła. Nie do końca mogła się wczuć w opowiadaną historią, ale strona za stroną wszystko się zmieniało. 

Narracja jest dość luźna i przeskakujemy w czasie poznając relację Kasi, Doroty oraz Michała na początku ich znajomości, podczas jej zacieśniania, jaki i już w dorosłym życiu. Bohaterowie należą do tych „z krwi i kości”. Momentami miałam wrażenie jakbym czytała o kimś z sąsiedztwa, bądź kimś kogo dobrze znam. Autor wykazał się świetnym zmysłem obserwacji otoczenia, dlatego  problemy bohaterów są realne i tak dobrze nam znane. Całość napisana jest lekkim językiem, który powoduje, że książka jest bardzo przyjemna w odbiorze. Dla niej zarwałam nockę i uważam, że naprawdę było warto. 

„Książka o przyjaźni” to książka tak naprawdę dla każdego z nas. Nie tylko pięknie mówi o przyjaźni, ale i o życiu. Jest w niej coś wzruszającego, ale i śmiesznego. Sądzę, że tak naprawdę każdy znajdzie w niej coś dla siebie. 

Ja po jej lekturze zastanowiłam się czy przypadkiem ostatnio nie zaniedbałam swoich przyjaciół i postanowiłam to naprawić. Zdecydowanie polecam! 

Są ludzie, którzy pojawiają się na naszej drodze i zostają z nami na dłużej. Stają się ważni, czasami najważniejsi i towarzyszą nam w chwilach radości oraz smutku. Akceptują nasze wady i tego samego wymagają od nas. Są obok, gdy ich potrzebujemy i ubarwiają życie. Sprawiają, że codzienność staje się miejscem lepszym, piękniejszym, bezpieczniejszym. Przyjaciele. Osoby, które stoją za nami murem, choć nie zawsze się zgadzają z naszymi myślami czy działaniami. Czasami się z nimi kłócimy, czasami nie utrzymujemy regularnego kontaktu, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż możemy na nich liczyć i wciąż oni mogą liczyć na nas.

Maciej Marcisz na naszych oczach przeprowadza wiwisekcję przyjaźni Kasi, Michała i Doroty. Relacji nieidealnej, ale zdecydowanie pięknej. Takiej, gdzie ludzie czasami zawodzą, ale jednak wciąż są na wyciągnięcie ręki. Wciąż potrafią być wsparciem czy oderwaniem od codzienności. Przyjaźń ich jest stanem elastycznym, zmieniającym się podczas trwania życia, ale wciąż jest żywa. Niezależnie od wydarzeń, a w ich życiach dzieje się wiele. Bohaterowie gubią się w świecie, boją się codzienności oraz przyszłości, próbują odnaleźć własną tożsamość seksualną, mierzą się z niespełnionymi marzeniami... Są ludźmi z krwi i kości. Przyglądamy się ich życiu oraz ich relacji na różnych etapach. Obserwujemy codzienność, która w pewnym stopniu jest odbiciem tej naszej.

„Książka o przyjaźni" jest wszystkim tym, co przychodzi nam do głowy po przeczytaniu tytułu. Jest tym, co znamy i co widzimy każdego dnia wokół nas. Momentami boleśnie szczera, pełna pięknych słów i pięknych myśli ujętych prostym językiem. To powieść z rodzaju tych, gdzie akcja toczy się powoli i gdzie najważniejsza jest codzienność. Gdzie z uwagą możemy przyjrzeć się psychice bohaterów i niewiele więcej dostaniemy, ale też nic więcej w tym przypadku nie jest potrzebne, by wowołać burzę w naszej głowie.

„Za wszystkimi heteronormatywnymi obyczajami kryła się obietnica wzajemności. Ty wydasz pieniądze na moje wesele, ja wydam na twoje. Dziś podaruję ci dziecięce ubranka, które oddasz mi, gdy sama będę miała dziecko. Zmuś się do zostania chrzestną, proszę, moja matka naciska, wytrzymam na chrzcinach twojego bobasa. Zorganizuję twoje panieńskie, wiedząc, że się odwdzięczysz, kiedy przyjdzie czas na mnie. "

Czy przyjaźń, która narodziła się w czasach licealnych ma prawo przetrwać lata? 

Każdy z nas wie, że odpowiedź na to pytanie jest prosta i twierdząca. Najlepsze przyjaźnie, te, które zostają z nami do końca to są właśnie te narodzone w czasach szkoły średniej oraz studiów. Gdy poznajemy, odkrywamy siebie. Razem z przyjacielem u boku. Warto tą przyjaźń pielęgnować tak jak na początku powieści robiła to trójka różniących się ludzi. 

Dorotę, Kasię i Michała połączyła przyjaźń w liceum. Różnili się, lecz pomimo tego zostali najlepszymi przyjaciółmi. Później ich drogi nieco się rozeszły, ale oni wciąż o sobie pamiętali. Jednak, jak to w każdej książce jest, w pewnym momencie pojawia się punkt, który w życiu bohaterów powoduje zmiany.

Książkę przeczytałam szybko. Akcja mnie wciągnęła. Bohaterów polubiłam. Nawet Dorotę, która w moim odczuciu została przedstawiona jako taki negatywny bohater. Przez co przez większość książki miałam do niej mieszane odczucia. Irytowała mnie momentami, a później jej współczułam. 

Spodziewałam się nieco innego zakończenie. Takiego bardziej słodkiego, który by sprawił, że poczułabym szczęście. Akurat dziś potrzebowałam bardziej przesłodzonego happy endu niż słodko - gorzkiego, bardziej prawdziwego zakończenia. 

Jednak książkę polecam. ? 

Dobrze się przy niej bawiłam. Dość dobre zrozumiałam trójkę głównych bohaterów i ich problemy. 

Troje bohaterów, którzy przyjaźnią się od czasów szkoły średniej. Przyjaźń, która przetrwała kilkanaście lat. Nie rozdzieliła odległość, różne życiowe drogi. Coś się jednak zmieni, gdy na jaw wyjdzie pewna tajemnica. 

Różne oblicza przyjaźni, zaufanie, kompromisy, oddanie, poświęcenie. Trudność w tworzeniu relacji z drugim człowiekiem.

Polecam gorąco.

Kasia, Michał i Dorota znają się od wieków, no może nie od wieków, ale od liceum. Ich przyjaźń przetrwała lata nauki, a nawet wyprowadzki do innych miast. Wszystko zaczyna się sypać, gdy na grupowym czacie pojawia się informacja, że jedna z przyjaciółek została zdradzona przez swoje męża. Czy po takim ujawnieniu, wieloletnia przyjaźń ma szansę przetrwać?

,,Książka o przyjaźni" to opowieść o współczesnych trzydziestolatkach, starających się znaleźć swoje miejsce w świecie. Mają dobre prace, kredyty, część z nich ma już dzieci. Mamy też wątek szukającego miłości homoseksualnego Michała. Trójka bohaterów musi zweryfikować swoje definicje przyjaźni i podjąć decyzję, czy warto o tę przyjaźń nadal walczyć. Historię obserwujemy przez pryzmat każdego z bohaterów i od każdego z nich otrzymujemy sporo przemyśleń na temat przyjaźni, ale także otaczającego nas świata.

Marcisz opowiada historię w sposób autentyczny, na miejscu Kasi, Michała czy Doroty mógłby się znaleźć każdy z nas, łatwo jest się wczuć w rolę każdego z nich.

W zalewie powieści obyczajowych ,,Książka o przyjaźni" wyróżnia się na polskim rynku wydawniczym swoją autentycznością. Powieść przenosi generacje Millennialsów i Z-tek w czasie, przez co czytelnik utożsamia się z bohaterami i weryfikuje swoje postawy.

Jeśli lubicie książki, w których możecie odnaleźć siebie, dajcie szansę powieści Marcisza.

Bardzo poruszająca, dotykająca problemów współczesnych młodych ludzi. Była warta przeczytania.