Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało
Marcin Pietraszewski

To nie jest laurka. Wiele spraw przedstawionych przez autorów stawia Wielickiego w złym świetle. Egoizm w górach, relacje rodzinne. Ale z drugiej strony, można spokojnie postawić tezę, że himalaiści to egoiści. Można na spotkaniach, festiwalach, w prasie czy książkach głosić piękne wizje braterstwa i partnerstwa w górach. W ostatecznym rozrachunku, gdy jesteś sam na sam z możliwością wejścia na szczyt (i bezpiecznego zejścia) wybierasz swoje cele i nie patrzyć na innych. Bo sponsorzy, bo "mózg człowieka pracuje inaczej w strefie śmierci", bo każdy jest dorosły i odpowiada za siebie. Tyle razy było to przerabiane.  

Wielicki wpasowuje się idealne w ten szablon. Nie umniejsza to oczywiście jego wielkości i statusu legendy.

"Mam szczęście że żyję ". Tak mówi Krzysztof Wielicki,jeden z najwybitniejszych wspinaczy w historii himalaizmu. Jego biografia to opowieść o detrminacji w dążeniu do celu,sztuce cierpienia na ośmiotysięcznikach,śmierci,związanych z nią dylematach moralnych,miłości,a A także cenie jaką trzeba zapłacić za sukces. 

To historia jednego z ostatnich "lodowych wojowników ". Człowieka,który zdobył wszystko i znalazł powód,aby powiedzieć sobie dość. To także opowieść o tym,jak bardzo zmieniło się środowisko himalaistów. Niegdyś pełni pasji wspinacze amatorzy,a dziś dominują w nim skupieni na siebie profesjonaliści.

Urodzony w 1950 roku Krzysztof Wielicki jest piątym człowiekiem na świecie,który zdobył wszystkie czternaście ośmitysięczników.Jest też członkiem The Explorers Club. To legenda himalaizmu,obok Reinholda Messnera,Wojtka Kurtyki i Jerzego Kukuczki uważany za najlepszego himalaistę naszych czasów. Jako pierwszy człowiek na świecie (wraz z Leszkiem Cichym)zimą 1980 roku zdobył najwyższy szczyt Ziemi Mount Everest .Również jako pierwszy wszedł na Lhotse(zimą,samotnie i w gorsecie,który musiał nosić po uszkodzeniu kręgosłupa). Zimą wspiął się również na Kanczendzongę(w1986 roku wraz z Jerzym Kukuczką). Samotnie w ciągu jednej doby pokonał baza-szczyt-baza na Broad Peaku.

Wielicki był wielokrotnie nagradzany za swoje osiągnięcia. W 2019 roku otrzymał Złoty Czekan-potocznie zwany wspinaczkowym Ostarem..Za całokształt dokonań wspinaczkowych.

"Piekło mnie nie chciało,niebo

zignorowało"

 Annapurna, Manaslu, K2 ,Dhaulagiri ,

Nanga Parbat, Makalu, Lhotse, Mont Everest, Broad Peak, Gaszerbrum ll Kanczendzondze,Sziszapanga 

"Byłem wyczerpany... człowieka niesie już nie siła mięśni, ale wola przetrwania. Potężna siła, która wprowadza w trans."

Kto zagląda na Bookendorfinę wie, że od czasu do czasu pojawiają się na niej wrażenia spisane po zapoznaniu się z książkami gatunku literatury górskiej, a zwłaszcza wysokogórskiej, i biografii ciekawych osobowości docierających tam, gdzie niebo spotyka się z ziemią, a człowiek staje się swoistym pośrednikiem. Uwielbiam zaglądać do takich książek, bo dzięki nim otrzymuję chociaż maleńką cząstkę smaku i kolorytu fascynującej pasji, tak bardzo odległej dla mnie do realizacji. Przyglądam się z uwagą i zaangażowaniem, jak inni podążają tropem niezwykłej fiksacji, łamią bariery, przekraczają granice i przekuwają marzenia w czyn, a mnie udzielają się emocje.

To trzecia książka duetu, Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski, po którą sięgnęłam, bez wahania, gdyż poprzednie propozycje, "Cena nieważkości. Kulisy lotu Polaka w kosmos" i "Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście", znakomicie wpasowały się w mój gust czytelniczy, zwłaszcza drugi z przytoczonych tytułów. W spotkaniu z Krzysztofem Wielickim także dominowały nuty posiadania wyjątkowych cech charakteru niezbędnych do zmierzenia się z wysokogórskimi wyzwaniami. Jak mocno trzeba mieć poukładane w głowie, a jednocześnie wykazywać się więcej niż szczyptą szaleństwa, aby decydować się na tak niebezpieczne misje? Ale czyż można oprzeć się czemuś, co tak magnetycznie przyciąga, daje poczucie spełnienia, stanowi o tożsamości człowieka, staje się siłą napędową, czymś niezbędnym i niezastąpionym?

Śledzimy drogę rodzenia się zainteresowania wspinaczką, etapy entuzjastycznego zagłębiania się w nałóg nieustannego dostarczania organizmowi adrenaliny, kulisy wypraw, oraz próby połączenia pasji z życiem osobistym. Patrzymy jak wiele sprzeczności się rodzi, jakie trudności należy pokonać, co się udaje, a co nie. Łut szczęścia powoduje, że wiele prób sił znajduje szczęśliwy finał, ale inne wciąż pozostają otwartą księgą do zapisania. Imponujący dorobek himalaistyczny, znajdujący uznanie w oczach miłośników gór z całego świata, znany również publiczności mniej zainteresowaną tą tematyką. Mnóstwo dylematów moralnych, które choć trudne do rozważenia nie powinny być poddawane ocenie, w końcu każdy sam wybiera drogę, która daje mu szczęście.

Przyjemna narracja, swobodnie prowadzi po scenariuszu życia "lodowego człowieka", wnikając w książkę nie chcemy tracić czasu na zbędne przerwy. Bo i historia niezwykła, zdobycie czternastu ośmiotysięczników, pierwsze zimowe wejście na wierzchołek Ziemi, przemierzanie świata w poszukiwaniu satysfakcji, a przy tym odnajdywanie się w specyficznej politycznej i gospodarczej sytuacji kraju pozbawionego pełnej wolności. Autorzy nie poddali gloryfikacji postaci Krzysztofa Wielickiego, postawiono na szczerość i rzetelność, uciekano od osądów i opinii. Ukazano nie tylko pozytywne cechy charakteru, ale również braki w umiejętności nawiązania relacji z bliskimi. Przyjemnie było poczytać o alpinizmie zespołowym, prawdziwym duchu zdobywania wierzchołków Ziemi, niestety ustąpił on miejsca indywidualizacji i komercjalizacji wspinaczki. 

bookendorfina.pl