Krótka historia jednego zdjęcia. Kobiety
Paulina Tyczkowska, Jakub Kuza

"Opisując historie ukryte za kolejnymi zdjęciami, staraliśmy się zrobić to w sposób możliwie obiektywny, a nawet życzliwy, niezależnie od tego, jak wiele różni nas prywatnie od bohaterek."

Nie sięgam często po tego typu książki, lecz czasem dla odmiany literatury trzeba sięgnąć po zupełnie coś innego, niż zazwyczaj. Tym bardziej, że otrzymałam ten mini album jako dodatek do mojego zamówienia, a staram się aby swoje książki chociaż przejrzeć...
Tym razem, gdy tylko przeczytałam wstęp do książki "Krótka historia jednego zdjęcia. Kobiety", to już nie mogłam się od niej oderwać. To bardzo piękny album zawierający ponad setkę fotografii kobiet znanych i tych mniej znanych oraz krótki opis każdego zdjęcia. Pierwsze zdjęcie jest z 1840 roku ostatnie zaś z 2019, więc zakres jest bardzo duży. Oczywiście jest wiele jeszcze kobiet, o których nie wspomniano w tej publikacji, lecz właściwie jest to rzecz niemożliwa, bo jest ogromna ilość kobiet, które byłyby warte umieszczenia w takim zbiorze.
Czytając opisy zamieszczone obok fotografii jak i oglądając same zdjęcia trudno nie oprzeć się wrażeniu, że kobiety aby zostać zauważone w społeczeństwie do tej pory muszą się o to ciągle starać, udowadniać swoją wartość, gdyż inaczej zazwyczaj ich osiągnięcia bywają niedoceniane. Od wieków uznawano kobiety za słabszy i pewnie głupszy mówiąc dosadniej) gatunek, lecz nawet i dzisiaj nie wszędzie dopuszcza się kobiety do wielu dziedzin życia. Ostatnio i w naszym kraju zaczyna panować wśród niektórych osób przekonanie, że kobieta powinna tylko rodzic dzieci, dbać o męża (swojego pana i władcę) i dom. No może jeszcze powinna być gorliwą katoliczką, tak po polsku.

Kilka tych krótkich historii zdjęć bardzo mnie zainspirowało tak, że zaczęłam szukać dodatkowych informacji o kobietach, o których tak niewiele wiedziałam. Bardzo mnie wzruszyła historia najmłodszej sanitariuszki Powstania Warszawskiego a mocno zaciekawiła fotografia i opis Vivian Maier, która została pośmiertnie uznana za jedną z najwybitniejszych artystek fotografii XX wieku. Ze swojego dzieciństwa pamiętam program rozrywkowy "Tele-Echo" i panią Irenę Dziedzic, w tej książce jest również wzmianka o niej i o tym programie. Oczywiście nie mogło zabraknąć tu mojej ulubionej poetki, naszej noblistki, której twórczość czytałam i wracam do niej wielokrotnie, lubię ją także za jej niewyszukane poczucie humoru.

Polecam wszystkim, warto!