Kochankowie Burzy. Tom 8: W okowach mroku
Elżbieta Gizela Erban

"My wprost ko­cha­my chlu­bić się na­szy­mi klę­ska­mi i ob­no­si­my się z nimi po całym świe­cie, na próż­no ko­ła­cząc do za­mknię­tych drzwi i zim­nych serc."

Dobrze było wrócić do Makowa, chociaż to nie ten sam dwór, który poznałam wcześniej: tętniący radością, wystawnymi balami, szczęściem. Teraz już od progu można odczuć chłód smutku, rozgoryczenia, a przede wszystkim obezwładniający strach przed jutrem. Dotarliśmy do momentu, w którym zaufanie jest towarem deficytowym i niczego nie można być pewnym. Nina pogrążona w żałobie po śmierci bliskich, drży z niepokoju o kochanego męża i wyczekując wieści na temat jego oddziału. Obawia się również straty Makowa "Gdyby ka­za­no jej żyć z dala od tych uko­cha­nych stron, chy­ba­by umar­ła, jak ginie drze­wo od­cię­te od swo­ich ko­rze­ni."

Autorka z ogromną wrażliwością odmalowuje kawałek historii, w którym powstańcy borykają się z brakami w zaopatrzeniu i przepychankami wśród przywódców frakcji Białych i Czerwonych. Najbardziej jednak skupia się na emocjach i nastrojach społeczeństwa, które w obliczu walk i ciągłej niepewności żyje w strachu. Patrząc, z jaką determinacją Nina angażuje się w pomoc rannym i obronę Makowa, trudno poznać tę beztroską naiwną dziewczynę z pierwszych tomów. Z odwagą i tak charakterystyczną dla siebie przekorą na równi z innymi ciężko pracuje i nie zamierza się poddawać.

To bezpośrednia kontynuacja serii, a właściwie już 8 tom, więc zachęcam do poznania tej historii od samego początku, by mieć pełniejszy obraz całej sytuacji i łatwiej zrozumieć emocje bohaterów. 

Niezmiennie zachwycam się stylem, sprawia, że opisana historia wciąga od pierwszej chwili i oczarowuje klimatem. Niezwykle barwnie opisane realia życia w XIX wieku, sprawiają, że na moment zapominamy o rzeczywistości i wnikamy w dawną epokę. 

Polecam Waszej uwadze całą serię.

"Liczy się tylko moja miłość do ciebie, nie wolno ci w nią wątpić, cokolwiek głupiego bym zrobiła".

Z ogromną ciekawością ponownie przeniosłam się do trudnego, niepokojącego świata naszych bohaterów. Śmierć Borutyńskich wstrząsnęła wszystkimi, Emilka została zesłana, Ninie trudno się z tym wszystkim pogodzić. Młoda kobieta czuje wewnętrzny strach, jest przekonana i że wśród nich jest donosiciel, którego czyny niebawem sprowadzą kolejne zło na jej bliskich. Jakby tego było mało, młoda dziedziczka wciąż nic nie wie o Aleksie. Jest szantażowana, dociera do niej zaszyfrowany list od męża. Czy domyśli się co ten, chce jej przekazać? Nina jest osobą bardzo silną, zaradną, odważną, gospodarną. Jednak na jej barki spadło wiele, zbyt wiele, ma dopiero osiemnaście lat, a los okrutnie ją doświadczył. Przeciwności się mnożą, a ich końca nie widać, pomimo tego radzi sobie bardzo dobrze, a efekty jej dobrego gospodarzenia widać gołym okiem. Okoliczni mieszkańcy darzą ja coraz większym szacunkiem. Pozornie życie wraca do normalności, jednak echa niedawnych walk wciąż dają o sobie znać...

Nina jest gotowa na wszystko, by ratować męża i Makowo. Wielowątkowa opowieść, fabuła zajmująco utkana, z dużą dbałością o szczegóły, przenosi nas do burzliwych, niespokojnych czasów, ukazuje skomplikowane relacje międzyludzkie. Całość jest naturalna i bardzo klimatyczna. Wyraźnie czujemy emocje, porywy serca, wewnętrzne rozterki naszych bohaterów. A ci rewelacyjnie ukazani, złożoność charakterów daje nam ogromny przekrój ludzkich osobowości, z niektórymi bardzo się zżyłam. Do Niny początkowo miałam mieszane uczucia, teraz nic już niej nie zostało z samolubnej, kapryśnej dziewczyny. To odważna, silna, inteligentna, zaradna, sprawiedliwa, wzbudzająca szacunek młoda kobieta. Dba i troszczy się o wszystkich, dobrze wie, czego chce w życiu.

Postacie i fakty historyczne idealne współgrają z fikcją literacką. Powstanie styczniowe chyli się ku upadkowi, zryw przeciw zaborcy został okupiony wieloma wyrzeczeniami i przelaną krwią. Wyraźnie czujemy panujące wśród powstańców rozczarowanie, rozgoryczenie, przejmujący smutek. Nadzieja na wolną Polskę upada... Polegli, zamordowani, zesłani, opieka nad rannymi. Codzienność pełna kontrastów, szlachta żyjąca ponad stan i biedni, zacofani chłopi. Arystokratyczny świat, intrygi, spiski, jedni sympatyzują z zaborcą, czerpią z tego osobiste korzyści, drudzy wręcz przeciwnie, dumni, nieugięci, prawdziwi patrioci.

Pięknie napisana, poruszająca, słodko-gorzka opowieść. Czujemy klimat i atmosferę tamtych czasów. Honor, walka o wolność, trudne wybory, miłość, namiętność, zazdrość i niepewność jutra. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom. I to przepiękne wydanie, niezmiennie zachwyca! Bardzo polecam całą serię.

,,Kochankowie burzy. W okowach mroku" po raz kolejny przenoszą nas w czasy powstania styczniowego i pozwalają nam lepiej zrozumieć historię naszych przodków. Bo co jak co, ale nikt nie pisze tak ciekawie o historii jak Elżbieta Gizela Erban, która na kanwie prawdziwych wydarzeń tworzy powieści niesamowite i przepełnione ogromem emocji.

W tej części przyglądamy się trudom opieki nad rannymi, towarzyszymy bohaterom w ich ciągłym unikaniu wrogich wojsk i co najważniejsze widzimy zmiany w myśleniu społeczeństwa. Coraz częściej możemy dostrzec zderzenia się starych poglądów z myślami socjalistycznymi i przyglądamy się partyzanckim sposobom walki.

Natomiast obok wszystkich tych wydarzeń kwitnie miłość, rozwijają się wątki obyczajowe, przychodzą nowe namiętności łączące różne warstwy społeczne, a nawet jest zazdrość, która może prowadzić do tragedii jeżeli jej się nie opanuje. Zaś z tyłu głowy wciąż  pozostaje tęsknota i żałoba po tych co odeszli i już nie wrócą. 

Pełno tu najróżniejszych emocji od tych gwałtownych po najbardziej czułe. Ale to właśnie sprawia, że powieść ta pozostaje ludzka i bliska sercu Czytelnika. Dalsze losy bohaterów to jedna wielka niewiadoma. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu.