Gry szpiegów
John Altman

Oto jeden z dinozaurów w mojej biblioteczce - zaginiona na tyłach książka wydana w 2000 roku, którą kiedyś bardzo chciałam przeczytać. Debiutanckie "Gry szpiegów" Johna Altmana, mistrza thrillerów szpiegowskich zaliczonych do klasyki gatunku, odnalazłam dzięki generalnym porządkom. Co o niej myślę?

Akcja thrillera rozgrywa się w latach 1942-43, czyli w czasie II wojny światowej na terenie Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Wielkiej Brytanii, choć Prolog cofa nas do roku 1933.

W angielskim Salisbury dochodzi do spotkania dwóch profesorów - Andrew Taylora oraz Harry'ego Winterbothama. Andrew ma dla przyjaciela propozycję, by wziął udział w tajnym projekcie, ale nie jest pewny czy może mu zdradzić wszystkie szczegóły. Chodzi o operację "Podwójny Agent" a kartą przetargową ma być żona Harry'ego.

Z Los Alamos w Nowym Meksyku ucieka żona jednego z pracujących tam naukowców, która przez 10 lat nie kontaktowała się z przełożonymi. Po prostu zniknęła. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że to niemiecki szpieg... Szpieg, który pragnie donieść o śmiertelnym zagrożeniu, czyli bombie atomowej. Jednak jej droga nie będzie łatwa, bowiem są ludzie pragnący przechwycić ją, zanim dotrze do punktu spotkania z U-bootem.

Na czym polega operacja "Podwójny Agent"? Do czego jest zdolny Harry, by odzyskać żonę? Na co jest gotowa Katarina w drodze do Fritza? Jaki będzie finał tej książki? 

Szczerze mówiąc to nie można przewidzieć jak zakończy się ten thriller. 
Komu uda się przeżyć?
Gdzie dostrzeżemy tajemnice?
Każdy prowadzi jakąś grę...
Grę o wysoką stawkę
Grę o losy wojny
Grę o życie

To książka z rodzaju tych, które czyta się powoli, akcja nie wciąga na maksa, choć jest ciekawa to rozkręca się w dość ślimaczym tempie. Byłam negatywnie zaskoczona wręcz nadludzkimi mocami Katariny, która w pojedynkę potrafiła pokonać wielu wyszkolonych żołnierzy czy agentów. Sporym minusem były wypowiedzi obcojęzyczne (angielskie i niemieckie), których nie przetłumaczono - czułam się nieco niedoinformowana.

Do fabuły autor wstawił znanych z historii bohaterów jak Himmler czy Hitler, jest również Ministerstwo Wojny czy Wilczy Szaniec. Trup ściele się gęsto, decyzje wielokrotnie zaskakują i nie wiadomo któremu agentowi można wierzyć. Akcja intryguje dopiero po pewnym czasie i wtedy czytelnik staje niewolnikiem lektury i nie odłoży, póki nie skończy.

Generalnie polecam!

Niedawno miałam przyjemność przeczytać szpiegowską książkę. Wówczas bawiłam się cudownie. Główny bohater, Sam, strasznie mi przypadł do gustu. Dlatego, gdy tylko zobaczyłam, że na mojej półce leży następna książka typowo szpiegowska, musiałam ją przeczytać. Zresztą, pomyślałam, że 174 stron pochłonę szybko (co też się stało). I tak oto zapoznałam się z "Grą szpiegów".

Przyznam, iż całkiem inaczej czytało mi się "Grę szpiegów" niż "Fałszerza". W tej pierwszej książce fabuła skupiona jest na akcji, w drugiej natomiast zadbano o drobne szczególiki. To się wydaje oczywiste, gdyż każdy autor ma przecież swój styl.

Historię poznajemy z punktu widzenia dwóch głównych bohaterów. Jednym z nich jest uczony, profesor uczelni, który dostał propozycje pracy w wywiadzie. Dość nietypową. Drugim, a raczej drugą bohaterką, bo to kobieta, jest niemiecka agentka (szpieg). Doskonała, idealna, wyszkolona na najwyższym poziomie. Ona mieszka w Stanach, on w Anglii. Ich losy jednak w pewnym momencie musiały się zetknąć.

Książka nie zawsze dba o realizm (tak szczerze, to rzadko o niego doba). Tutaj liczy się przede wszystkim akcja. Niczym w filmie akcji, w którym najważniejszy jest bohater i wychodzi cało, nawet gdy cała armia do niego strzela. W powieści tej jest podobnie. Co by się nie działo, wszystko autor potrafi dopasować tak, by było jeszcze więcej akcji. Z jednej strony możemy potraktować to jako plus, bo dzięki temu książkę się szybko czyta. Z drugiej natomiast, nie przypadła mi do gusta ta niedbałość o realizm. To nie o to chodzi, by wszystko zgadzało się z jakimiś faktami, tylko jednak chciałoby się, by bohater(ka) nie był(a) superherosem, który wszystko może.

Powieść ma swój fajny klimat. Można poczuć się w niej jakby się wkroczyło na niebezpieczną, aczkolwiek ciekawą drogę. Nie ma w lekturze niepotrzebnych, ciągnących się opisów. Krótkie opisy miejsc, osób oddają nam i tak cały klimat danego miejsca.

Plusem też są rozterki bohaterów. Katarina, choć jest czynnym agentem i potrafi zabijać bez mrugnięcia okiem, zastanawia się też nad swoimi ruchami, a nawet czasem wątpi w ich słuszność. To jest akurat fajne, bo widzimy postać, które nie jest bezmyślną marionetką.

Profesor też ma swoją, ciekawą historię. Bez problemu można zrozumieć jego motywy i uznać je za słuszne lub nie. Ma taką ciekawą iskierkę, przez którą polubiłam tego bohatera.

Za to zakończenie było takie nijakie. Bez pomysłu. Chyba szybko zapomnę, jak książka się skończyła, bo zakończenie było po prostu jakby wymuszone. A mogło być tak jak i cała książka, mocne.

Niemniej jednak, jako czytadło jest to dobra pozycja. Książkę czyta się szybko. Bohaterowie są dość dobrze skonstruowani, a cała powieść ma szpiegowski klimat. Choć raczej historia szybko zatrze się w pamięci.

Jest to jednak z tych książek, które byłby dobrym materiałem na film. Pełna akcji, rozgrywająca się podczas II wojny światowej. W tle ważne wydarzenia historyczne, choć historia skupia się przede wszystkim na dwójcie bohaterów, którzy działają według własnych zasad. Taa, z chęcią bym obejrzała taki film. :)