Gawędy o sztuce sakralnej
Bożena Fabiani

 

W ulotce, którą można było otrzymać w kościele z okazji niedzieli Słowa Bożego, mogliśmy przeczytać, że jedną „z korzyści” czytania Biblii jest zrozumienie sztuki. A ponieważ coraz mniejsza jest jej znajomość w społeczeństwie coraz trudniej jest zrozumieć wystawianą w europejskich muzeach sztukę, która przecież głównie przedstawia tematy sakralne. Zauważyła to też polska historyk Bożena Fabiani, która po serii swoich gawęd o europejskim malarstwie postanowiła poświęcić jeden tom tylko sztuce sakralnej.

Oczywiście trzeba od razu doprecyzować, czemu został poświęcony ten tom. Pojęcie jest bardzo szerokie, malarze przecież inspirowali się Biblią, apokryfami czy żywotami świętych. Fabiani koncentruje się w tej książce wyłącznie na życiu Jezusa ukazanym w Ewangeliach oraz scenie Zwiastowania i Nawiedzeniu Elżbiety (w których przecież Jezus też był obecny).

Każdy rozdział został napisany w takim samym układzie. Na początku cytowana jest jedna z Ewangelii, w której opisany został omawiany epizod z życia Chrystusa. Później możemy zapoznać się z komentarzem historyka, jeżeli oczywiście może on coś dodać. Bo np. historyk może nam przedstawić jak wyglądał dom Maryi, jak mieszkano w Ziemi Świętej, natomiast trudno liczyć na komentarz historyka jeśli chodzi o zmartwychwstanie czy wskrzeszenie Łazarza. A następnie Fabiani omawia kilka wybranych przykładów malarskich ilustrujących konkretny epizod z życia Jezusa.

 
Książkę czyta się bardzo szybko i jest to prawdziwa przyjemność, szczególnie, że Fabiani przytacza liczne anegdoty. Nie jest to więc typowy podręcznik historii sztuki a raczej próba spojrzenia na sztukę sakralną z perspektywy wybranych dzieł sztuki. Warto dodać, że na końcu książki znajdują się reprodukcje wszystkich omawianych dzieł, nie trzeba więc ich szukać na własną rękę (to oczywiście duże ułatwienie). Kolejnym plusem jest fakt, że Gawędy o sztuce sakralnej zostały nagrane w formie audiobooka.

Warto dodać, że tej książki nie trzeba czytać od deski do deski. Można wybrać jedną z gawęd (np. przedstawiającą wydarzenie, które przeżywa kościół) i tylko ją przeczytać, obejrzeć obrazy i trochę pomedytować.

Życzę miłej lektury i odkrywania przy jej pomocy piękna sztuki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szczerze nie wiem, co mogę napisać o tej książce. Nie traktowałam jej jako nudnego wykładu, raczej jako coś, co w jakiś sposób poszerzy moją wiedzę, ale również sprawi, iż nie będę się nudziła przy lekturze. Na szczęście rzeczywiście przy czytaniu się nie nudziłam. Raczej z ciekawością odkrywałam kolejne strony, z którym dowiadywałam się o malarzach, ich obrazach, fragmentach ewangelii oczami historyka. Przyjemna lektura, z której wiele można się dowiedzieć. Niektóre obrazy, o których autorka pisze, już znałam czy to z lekcji w szkole, czy z ciekawych lektur czy np. z filmów. Raczej każdy z nas kojarzy "Ostatnią wieczerzę" namalowaną przez Leonarda da Vinci. Jednak chociaż niektóre obrazy były znane, to i tak autorka potrafiła napisać o nich rzeczy, o których ja nie miałam pojęcia. Więc okazuje się, że nawet coś znanego może być nadal nieznane. Bardzo spodobał mi się podział książki. Na początku autorka książkę podzieliła na części. Każda część to dotyczy innych wydarzeń. Mamy więc części poświęcone Maryi, Janu Chrzcicielowi oraz poszczególnym etapom z życia Jezusa. Następnie, w każdej części są rozdziały nazwane gawędami (świetny pomysł). I właśnie każda gawęda ma określony schemat: - piórem ewangelisty, czyli zawsze jest to cytat z Pisma Świętego na dany temat; - okiem historyka, czyli co historia mówi na ten temat; - pędzlem malarza, czyli już konkretnie o obrazach: ich historii, znaczeniu, symbolice itp. Autorka ma lekkie pióro. Potrafi pisać tak, że wciąga czytelnika w swoją pasję. Widać, ogromnie widać, iż autorka pasjonuje się obrazami, że to nie tylko jej praca, ale przede wszystkim hobby. Książkę czytało się świetnie, wręcz genialnie. Byłam pewna, że będę się nudzić przy lekturze. Na samym początku zresztą myślałam, że cała książka będzie w formie nudnego wykładu, przy którym można zasnąć. Jednak tak nie było. Można by rzec, że był to wykład o sztuce sakralnej, lecz podany w formie ciekawej, pobudzającej wiedzę i sprawiającej, że chce się dowiedzieć na ten temat więcej, o wiele więcej. Książka nie jest nudna, jest ciekawa. Ba, było nawet zabawnie, bo autorka dodawała wątki, dzięki którym uśmiech pojawiał się na twarzy. Uważam więc, że jest to książka dla każdego, bowiem każdy może znaleźć w niej coś dla siebie. Atutami na pewno są: forma książki, styl, który sprawia, iż nie jest nudno i wiedza, którą można zdobyć, dzięki lekturze. Dodatkowym plusem są zdjęcia obrazów, które autorka dała na końcu książki. Kilkanaście stron obrazów, które są opisane. Łatwo je znaleźć podczas czytania książki. Później, po lekturze, też można obejrzeć jeszcze raz same obrazy. Chociaż nie powiem, bo... chciałabym kiedyś zobaczyć je na żywo w muzeach czy też w galeriach... :) Teraz pozostaje mi tylko zapoznać się z innymi książkami autorki, bo z tego, co zauważyłam, ma ona kilkanaście innych książek. Niektóre również zwane są gawędami. Wydaje mi się, że jeśli są podobne do tej (a może i lepsze) to mój czas będzie przyjemnie spędzony przez długie godziny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)