Flirtując z życiem
Danuta Stenka;

Aktorka, ale nigdy tania celebrytka.

Polecam fascynującą autobiografię  niezapomnianej Judyty z  Nigdy w życiu czy George Sand z Chopin. Pragnienie miłości. Intrygująca i tajemnicza komisarz Anna Oster z serialu Instynkt. Tak, mam na myśli Danutę Stenkę i Flirtując z życiem. Książka jest świetna, artystka i Łukasz Maciejewski rewelacyjnie ze sobą współpracują. Oboje potrafią siebie słuchać i prowadzić interesującą konwersację, co nie jest takie częste w przypadku tego typu publikacji.

Znakomita aktorka, kobieta z klasą o dużej inteligencji i szerokich zainteresowaniach, pochodząca z Kaszub. Stworzyła wiele ciekawych kreacji, znakomita w dramatach psychologicznych.

Jestem zdania, że gdy rozmawiają ze sobą osoby na odpowiednim poziomie intelektualny i nie plotą ''trzy po trzy", to zawsze wyjdzie z tego coś dobrego. I tak też się stało w tym przypadku. Pytania są dobre i przemyślane.  Rozmowa jest konkretna, pani Danusia rozprawia o aktorstwie. Zaznaczyć muszę, że jeśli ktoś szuka smaczków czy taniej sensacji, będzie zawiedziony. Podkreślam też, że nie jest to cukierkowy i sielankowy obraz pani Danuty Stenki. To deser, po którym nabieramy apetytu na więcej...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo sobie cenię Danutę Stenkę. Niebywale zdolna kobieta, odważna i otwarta na role. A przy tym bardzo skromna, subtelna, ciepła. Nie szuka splendoru i za wszelką cenę. ,,Flirtując z życiem" to opowieść o dzieciństwie, rodzinie i pracy. Autorka opowiada o swoich sukcesach, porażkach, chwilach trudnych, wzruszających.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Warto przeczytac

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Danuta Stenka to jedna z moich ulubionych aktorek. Piękna, mądra, utalentowana i skromna kobieta, klasa sama w sobie. Z ciekawością przeczytałam wywiad rzekę, gdzie aktorka opowiada o latach dzieciństwa, ścieżce zawodowej, pracy w teatrze i na planie filmowym. Urocza opowieść kobiety, która pomimo sukcesu, pozostała wierna samej w sobie. Polecam - warto w dzisiejszych ,,nieskromnych" czasach przeczytać opowieść o tak skromnej osobie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wydawać by się mogło, iż zawód aktora równoważny jest z życiem lekkim, przyjemnym, wszak sława, popularność, pieniądze... Lektura ta jednak zbija nas z pantałyku... Okazuje się, iż to zawód jak wiele innych, któremu towarzyszy ciężka praca, łzy i poświęcenie. Danuta Stenka z piękną prostotą, wrażliwością, mądrością i wdziękiem bijącym z każdej stronicy książki opowiada nam o swojej ścieżce kariery, o radościach, szczęściu, sukcesach, ale i o porażkach, smutku, i "spacerze w dolinie". To wywiad-rzeka, do którego z pewnością powrócę, który poszerzył moje świadomościowe horyzonty na zawód aktora i utwierdził mnie w dawno już ugruntowanym przekonaniu, iż Danuta Stenka pięknym człowiekiem jest.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niesamowity wywiad rzeka z polską aktorką. Danuta Stenka bardzo odważnie i wprost mówi o swoim dzieciństwie o relacjach rodzinnych. Opowiada o tym jak to się stało że dziś jest kim jest. O początkach w zawodzie. O bardzo trudnym i kosztownym godzeniu pracy z byciem mama i żoną. O depresji. O swoich pasjach i wymarzonych rolach i o tych których zagranie przyszło niespodziewanie. Wreszcie o roli ,,Nigdy w życiu'' i o tym co pisały do niej kobiety po premierze. Intymnie, otwarcie,refleksyjnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Są osoby medialne, które nie dają nam na chwilę zapomnieć o swoim istnieniu. Pół biedy jeszcze, gdy przyciągają naszą uwagę szlachetnymi gestami, dobrymi rolami, pozytywnymi inicjatywami. Częściej jednak przypominają o swoim istnieniu mniejszymi lub większymi skandalami. W przypadku Danuty Stenki, bohaterki wywiadu-rzeki udzielonemu Łukaszowi Maciejewskiemu, mamy do czynienia z prawdziwą "gwiazdą" (skromną, utalentowaną aktorką), którą poznajemy dzięki rolom teatralnym i filmowym, a nie za pośrednictwem tabloidów i tym podobnych portali internetowych. Kim jest Danuta Stenka? Jak postrzega siebie samą? Jakie wartości są dla niej najważniejsze? Tego wszystkiego można dowiedzieć się z tej swoistej autobiografii. Aktorka ciepło wspomina rodzinny Gowidlin - małą kaszubską wioskę. Nie wstydzi się swoich korzeni, nie wypiera. Jej kariera może służyć za przykład dla młodzieży, że nawet mieszkając w małej miejscowości położonej na "końcu świata" można zaistnieć, spełnić swoje marzenia. Danuta Stenka nie ubarwia swojej autobiografii, nie kreuje siebie na osobę idealną, bez wad. Mówi również o swoich wadach, o tym co ją denerwuje w sobie, o depresji, na którą cierpiała. Aktorkę cenię nie tylko za jej kreacje teatralne i filmowe, ale również za "normalność". Wraz z mężem (również aktorem) nie kpią sobie z instytucji małżeńskiej. Ich popularność nie jest liczona kolejnymi związkami, ale latami wspólnego pożycia. Autobiografia opowiada o codzienności zwykłej-niezwykłej kobiety, nie znajdziemy w niej sensacji, do których przyzwyczaiły nas tabloidy i portale plotkarskie, mimo to czyta się ją przyjemnie. Przede wszystkim uświadamia nam, że w zalewie sensacji na temat życia sławnych ludzi, istnieją tacy, którzy prowadzą normalne życie, które niekoniecznie jest gorsze czy nieciekawe. Pokazuje również to, że nie ilość pojawiających się codziennie informacji o konkretnej osobie czyni ją popularną i pozytywnie odbieraną, ale jakość tych informacji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawa, pokazująca wiele ciekawych faktów z pracy aktora. Pewnie dobra dla fanów aktorki i teatru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na tę książkę czekałam z niecierpliwością. O ile nie czytam wywiadów z ludźmi show biznesu w czasopismach. wywiadu rzeki z moją ulubioną aktorką nie mogłam przepuścić. I nie rozczarowałam się. Książka podzielona na 10 tematycznych rozdziałów zawiera również chronologiczny spis dokonań artystycznych aktorki oraz wszystkich nagród. Danuta Stenka w piękny sposób opowiada o swoim dzieciństwie w kaszubskiej wsi, przedstawia życie młodej zakompleksionej "dziewczyny z prowincji". Ujawnia swój bunt przed pochodzeniem, długo wstydziła się tego, że pochodzi z Gowidlina, by wreszcie po latach zrozumieć, że przecież to jej korzenie, że ta mała wieś daje jej siłę. Bez wstydu ujawnia swoje zmagania się z depresją. Ta mroczna choroba zawładnęła jej życiem na jakiś czas. Aktorka opowiada o niej jak o zwykłej przypadłości, o której nie powinno się milczeć i którą da się wyleczyć. Tym samym daje siłę tysiącom ludzi, którzy zaczynają wierzyć, ze można pokonać upiory. Droga do aktorstwa Danuty Stenki nie była prosta, długo broniła się przed egzaminami na studia aktorskie, zawsze to inni widzieli w niej aktorkę, tylko nie ona sama. Wyłącznie determinacja osób z jej najbliższego otoczenia spowodowała, że Stenka wreszcie odważyła się stanąć przed komisją egzaminacyjną. Mimo późnego debiutu szybko okazało się, że wie o co w tym zawodzie chodzi. Jeden ze scenografów powiedział kiedyś, może niezbyt delikatnymi słowami: "Opłacało się to studium założyć, choćby tylko po to, żeby Stenka je skończyła. Co to jest za ścierwo, nic nie wie, nic nie umie, a rzucasz toto na scenę i gra" (s. 62). Role amantek, porzuconej żony, staruszek czy "zimnych suk" - we wszystkich Danuta Stenka zachwyca, wszystkie czuje i rozumie, powodując, że widzowie tłumami przychodzą na spektakle a podwożący ją kiedyś taksówkarz przyznaje się, że 7 razy był w kinie na "Nigdy w życiu". O tym filmie pięknie powie w wywiadzie "ten film zrobił mi dużo dobrego, bo odkurzył we mnie kolor, którego nie używałam przez lata" (s. 110). W książce dominuje wątek zawodowy. Pięknie ale zarazem bardzo skromnie snuje Stenka opowieść o swoim aktorstwie w teatrze czy filmie, z przyjaźnią opowiada o spotykanych na drodze reżyserach, scenarzystach czy kolegach po fachu. "W aktorstwie słabość zamienia się w siłę" (s. 216) - "uboga krewna z Gowidlina" zamienia się w "Matkę Boska Gowidlińską" jak powiedział o naszej bohaterce Andrzej Saramonowicz (s. 244) Drugim wątkiem toczy opowieść o swojej rodzinie i domu. "Dom człowieka jest jego twierdzą" tą definicją z XVI wieku udowadnia, że to jej azyl i nie pokaże światu wszystkiego. Oszczędnie opowiada o mężu i córkach, nie lubi bywać na salonach, nie prowadzi otwartego na ościerz domu, czas wolny najchętniej spędza z rodziną ładując akumulatory. Piękna to opowieść o skromnej osobie. Nie jest celebrytką, nie stoi w świetle jupiterów, nie lansuje się na siłę. Jak powiedział Jerzy Iwaszkiewicz: "wystarczy, ze się uśmiechnie i już jest ubrana" (s. 228). To ten uśmiech, który promieniuje z kartek książki podczas całej lektury, powoduje, że czyta się ją jednym tchem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Danuta Stenka to aktorka, o której nie poczytamy za wiele na portalach plotkarskich, aktorka, która popularność wypracowała sobie doskonałym warsztatem aktorskim, a nie sprzedawaniem mediom swojej prywatności. Wiele można się o niej dowiedzieć z tej książki, wiele od strony zawodowej, ale także prywatnej, intymnej. Wywiad utrzymany jest w tonacji luźnej, nieskrępowanej rozmowy między dwojgiem znajomych. Aktorka z czułością wspomina swoje dzieciństwo, rodzinną wieś. Zanurza się we wspomnieniach i odkrywa przed czytelnikiem piękne chwile ze swojego życia, przypomina wyzwania aktorskie, trudne i satysfakcjonujące momenty. Pytania oscylują głównie wokół jej kariery, ale, przy okazji odpowiedzi, aktorka opowiada o wielu szczegółach ze sfery prywatnej. W książce odnajdziemy również sporo ciekawostek o kaszubskich zwyczajach. Na końcu wywiadu widnieje spis wszystkich przedsięwzięć teatralnych i filmowych, w których wzięła udział Danuta Stenka, to bardzo pomocne dla jej wielbicieli zestawienie. Polecam serdecznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak pamiętacie zgodziłam się na zrecenzowanie tej książki przez wzgląd na moją mamę, która jest ogromną fanką tej aktorki. Ja sama miałam o niej mgliste pojęcie, kojarzyłam ją tylko z kilku filmów (w tym naszym ulubionym rodzinnym polepszaczu nastroju jakim jest „Nigdy w życiu!”).
Szczere rozmowy Łukasza Maciejewskiego z Danutą Stenką przybliżyły mi jej postać. Jak sama stwierdziła bez niego nie powstałaby ta książka – to tylko przed nim mogła być na tyle szczera, otwarta i swobodna. Aktorka opowiada o swoim dzieciństwie, które spędziła w rodzinnym Gowidlinie na Kaszubach, początku kariery (wcale nie chciała być aktorką!) i życiu osobistym. 
To co doceniłam w tym wywiadzie jest autentyczność i szczerość. Aktorka nie waha mówić się otwarcie o tym, ile kosztuje ją wybrany zawód. Permanentny stres, brak pewności siebie, problemy z wchodzeniem w rolę. Bardzo ważnym tematem, który poruszyła jest depresja. Doceniam osoby publiczne, które mówią o tej chorobie. Mam wrażenie, że jest traktowana ona jako coś wstydliwego i temat tabu, a powinno mówić się o nim jak najwięcej oraz uświadamiać społeczeństwo na jej temat. Ta choroba może przecież dotknąć każdego z nas i jest bliżej niż nam się wydaje.
Czytając miałam wrażenie, że siedzę obok pana Łukasza i pani Danuty, popijam z nimi kawę i przysłuchuję się rozmowie. Jest to bardzo ciepła rozmowa. Dowiedziałam się mnóstwa informacji na temat jej życia. Ja naiwna nie sądziłam, że ma tak bogate doświadczenie teatralne! Aż mam ochotę obejrzeć coś z jej udziałem. Sądzę, że byłoby to niezapomniane przeżycie.
Jeżeli ktoś liczył na szokujące informacje, plotki oraz pomówienia na pewno nie znajdzie tego w tej książce. Aktorka bardzo dobrze wypowiada się o swoich współpracownikach i ceni prywatność rodziny. 
Myślałam, że wywiady-rzeki, biografie czy autobiografie to nie moja bajka. Ta książka sprawiła, że zmieniłam swoje zdanie na ich temat. Książka urzekła mnie swoją naturalnością, skromnością i ogromną pokorą. Nie jest napisana z patosem. I teraz mam problem. Nie wiem czy bardziej lubię panią Stenkę jako aktorkę czy jako normalnego człowieka. Myślę, że to najlepsze podsumowanie moich wrażeń po tej książce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jaki spójny obraz. Lektura dopełniła moje dotychczasowe wyobrażenie Pani Danuty jako aktorki i kobiety. Autorzy wciągnęli mnie w nurt swojej rozmowy. Zaciekawili, zachęcili do przemyśleń. Ubogacająca, ciepła opowieść o tym, co było i o tym, co jest. O ludziach i radości obcowania z nimi, z teatrem, kinem. O pasji podróżowania. A przede wszystkim o wartości rodziny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)