Echo z otchłani
Remigiusz Mróz

Jak będzie wyglądał powrót na zniszczoną Ziemię po kilkuset latach? Druga część serii "Chór zapomnianych głosów" podobnie jak pierwsza wciąga i trzyma w napięciu. Znajdziemy tu jeszcze więcej zabawnych dialogów między moimi dwoma ulubionymi bohaterami.

Pojawiają się też nowe ciekawe postacie. Chwilami będzie brutalnie, chwilami komediowo, czasem romantycznie, cały czas tajemniczo.

Jeśli chodzi o zastrzeżenia to podobnie jak w pierwszej części. O ile na początku wszystko idzie gładko do przodu i nawet wiele rzeczy się rozjaśnia, tak później znów robi się zbyt duże zamieszanie. Kiedy okazuje się, że śmierć i czas nie są przeszkodą, może wydarzyć się wszystko. Jest to mocno naciągane i choć w fantastyce można sobie pozwolić na wszystko, niektórym może przeszkadzać taka przekombinowana fabuła. Jednak myślę, że mimo to można przeżyć z książką niezapomnianą przygodę.

Pojawia się też znacznie więcej przemyśleń na temat ludzkiej egzystencji, nauki, wiary, tego, jakie wszechświat daje nam możliwości i ile tak naprawdę my jako gatunek dla niego znaczymy.

Równie popieprzone co Chór zapomnianych głosów, ale bardziej... "przyziemne" i pewnie dlatego bardziej mi się podobało.

Nasi ocaleni z misji Ara Maxima w końcu trafiają na ląd, który kiedyś był ich planetą, poznają "nowych" mieszkańców, religijnych szaleńców, a Dija Udin jak zawsze daje popis krasomówczej bajery! Hakon wierzy, że jego przyjaciel-zdrajca może zostać "nawrócony" i za wszelką cenę spróbuje zrealizować swój plan.

Ogólnie pomieszanie z poplątaniem, ale bardzo fajna kosmiczna przygodówka z jak zawsze zaskakującymi zwrotami akcji.

Chyba jeszcze nigdy nie oceniłam książki na 1. Ale z czymś takim w swojej karierze czytelniczej jeszcze sie nie spotkałam. Nieinteresująca fabuła, nieinteresujący, płascy bohaterowie, nie wiadomo dokąd to zmierza i po co. Straciłam czas. 

Kontyuacja „Chóru zapomnianych głosów” okazała się, niestety, pozycją znacznie słabszą od swojej poprzedniczki.
Relacje pomiędzy załogantami w większości przypadków wypadły moim zdaniem zupełnie nieprzekonująco, a co do decyzji i samego podejścia „pozytywnych bohaterów” do antagonisty – absurd gonił absurd. Być może miała wyjść z tego komedia na miarę skeczów z Monty Pythona, ale w moim odczuciu nie wyszła.
Po thrillerze też, niestety, wiele nie pozostało.
Czytało się szybko, ale po trzeci tom, gdyby powstał, nie sięgnęłabym. Nie odkryłam absolutnie niczego ciekawego w tej powieści i nic nie trzymało mnie w napięciu.
Plus za Jaccarda, którego niezmiennie uwielbiam i za słowa kończące powieść, które w jakimś sensie dały do myślenia i wywołały nikły uśmiech na mojej twarz.
Minus za jeszcze większą ilość wulgaryzmów w tej części historii.
Średniak-czytadło jak dla mnie

Mam mieszane odczucia co do tej książki...

Pamiętam jaka byłam zachwycona pierwszą częścią i nie mogłam doczekać się tej drugiej...

Zaczęło się dobrze, z przyjemnością odleciałam w kosmos na poznawanie dalszych przygód Hakona... Wrócili po kilkuset latach na orbitę ziemską, z nadzieją na powrót do domu... Tyle, że Ziemia nie przypomina tej co była... Wyjałowiona ziemia... Część ocalałych żyje pod ziemią a część, która nie chciała się stosować do reżimu żyje na wyspie... Tu jest ciekawy wątek co się może stać z grupą ludzi, która jest zbyt mała i się mnoży...

To nie jest książka dla każdego, jest dużo słówek, które mogą sprawiać trudność ale fani takich historii science-fiction nie będą mieli z tym problemu.

Ta książka w porównaniu do pierwszej części wypada blado. Pierwszą byłam zachwycona a tą już mniej, nie było aż tylu zwrotów akcji i intryg, dialogi były mniej zabawne. Miałam momentami wrażenie, że książka jest napisana jakby na siłę. Zakończenie nie zadowoliło mnie, teorie dotyczące czasu strasznie naciągane i zagmatwane, chyba sam Einstein by się w tym pogubił...