Dzikie królestwo
Gin Phillips

Gin Philips swoją debiutancką książkę napisała w 2009 roku. „Dzikie królestwo” to jej pierwsza przetłumaczona na język polski i wydana nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka. Książka uzyskała już tytuł międzynarodowego bestsellera i czeka na ekranizację.

„ – Pamiętasz, że czasem źli ludzie się cieszą, kiedy krzywdzą innych?

- A więc ci ludzie się śmiali, bo myśleli, że zabawnie jest krzywdzić innych? – pyta Lincoln.

- Tak – odpowiada Joan.” [s. 90]

Jak sama Gin mówi, pomysł na książkę zrodził się z połączenia wyobraźni z życiowym doświadczeniem. Jako mama 5-letniego dziecka jest częstym gościem w ogrodzie zoologicznym. Głównym celem książki było ukazanie macierzyństwa w innym odcieniu niż ciągle je postrzegamy. To zamierzenie udało jej się spełnić w „Dzikim królestwie” w stu procentach.

Każdy odbiorca może mieć inne wrażenia z tej lektury. Inaczej będzie ją oceniała świeżo upieczona matka, a inaczej matka dorastającego dziecka. Ich odczucia będą zintensyfikowane w stosunku do czytelnika, który będzie odbierał emocje Joan tylko przez empatię. Dla tego ostatniego odbiorcy „Dzikie królestwo” to po prostu trzymający napięcie thriller z minimalistyczną scenerią. Dla każdej matki będzie to natomiast książka, która dodatkowo uświadomi im, jak bardzo ich uczucia są zbieżne z reakcjami Joan w tych strasznych momentach.

Bardzo dobry przekład wykonany przez Zbigniewa Królickiego sprawia, że „Dzikie królestwo” czyta się błyskawicznie, pochłaniając każdą stronę z rosnącym napięciem. Tłumaczowi udało się oddać klimat strachu, który przyspiesza bicie serca podczas lektury. Świetnie zobrazowane są także sceny, w których wszystko nagle się uspokaja. Widać wyraźne wyciszenie akcji i zaczyna się myśleć o szczęśliwym zakończeniu tej mrożącej krew w żyłach sytuacji. Czy tak faktycznie się stało dowiecie się czytając „Dzikie Królestwo” Gin Philips.

Całość na zukoteka.blox.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To miał być zwyczajny wypad do zoo, jeden z wielu na które Joan zabierała swojego 4-letniego synka Lincolna. Gdy w ogrodowym zacisznym zagajniku bawili się plastikowymi żołnierzykami chłopca nie przypuszczali, że za chwile wydarzy się tam tragedia. Joan i Lincoln zostają uwięzieni na terenie ogrodu zoologicznego przez grupę psychopatycznych morderców. W mroku nocy mogą polegać tylko na sobie i na gruntownej znajomości terenu.    Akcja powieści toczy się w miejscowości Belleville w Stanach Zjednoczonych i obejmuje dokładnie             3 godziny i 10 minut, podczas których Joan stara się uchronić zarówno siebie jak i swojego synka przed strzałami zamachowców.   Rzadko kiedy czytam thrillery, bo jakoś nic nie potrafi mnie wystraszyć, a bez tego trudno mi się wciągnąć w książkę. Niestety, z „Dzikim królestwem” było podobnie – samo sedno akcji, czyli ucieczka Joan i Lincolna, niezbyt mnie zainteresowało – ot, biegali sobie między wybiegami dla zwierząt i szukali coraz to lepszych kryjówek.   Na szczęście treść książki nie ogranicza się do tego pościgu, lecz najważniejszy jej element stanowią opisy stanów wewnętrznych bohaterów – przede wszystkim Joan, ale też dwóch napotkanych przez nią kobiet, które stają się towarzyszkami niewoli, oraz jednego z morderców.   Opowieść o tym, co odczuwają ukrywające się w zoo kobiety w obliczu śmiertelnego zagrożenia tworzy przed czytelnikiem studium lęku, paraliżującego i pobudzającego do działania zarazem. Joan, Kayleen i Margaret okazują się zdolne do zachowań, jakich w sytuacjach zwyczajnego życia nigdy by się po sobie nie spodziewały.   Przy okazji, w krótkich chwilach odpoczynku analizują też swe dotychczasowe życie, czym potwierdzają teorię, że tuż przed śmiercią przewija się ono przed oczami. Opisując minuta po minucie działania kobiet autorka buduje otaczający je świat na podstawie reakcji wyczulonych do granic możliwości zmysłów – zwłaszcza słuchu, węchu i dotyku, gdyż w zapadniętym zmroku wzrok nie jest najlepszym doradcą.   Oprócz przemyśleń trzech ofiar Gin Phillips przytacza też myśli ich prześladowcy, również analizującego swą przeszłość, a zwłaszcza sytuacje, który wpłynęły na to, że stał się zły.   Niewątpliwie najważniejsza w tej powieści jest jednak Joan i jej uczucia względem Lincolna – chęć chronienia go potęguje zarówno jej lęk, jak i wolę przetrwania. By uratować swe dziecko jest gotowa poświęcić życie innych doprowadzając do sytuacji, których wstydzi się sama przed sobą (za jedną z nich można ją wręcz znienawidzić!). Będąc pomiędzy zwierzętami sama Joan zachowuje się jak dzika samica gotowa gryźć i drapać byle tylko ochronić swe młode. Tworząc postać Joan Gin Phillips dokonuje również analizy macierzyństwa i bezwarunkowej miłości matki do dziecka.   Choć po pobieżnej lekturze książki Joan może wydawać się ideałem matki, jednak po głębszej analizie jej zachowania możemy dostrzec kilka rys na tym idealnym wizerunku. O tym, że ratując swego syna jest gotowa bez wahania poświęcić życie innych (także innych dzieci!) już pisałam, ale czy byłaby gotowa poświęcić własne życie? W wielu momentach chce wykonać jakiś ruch, który być może pomógłby wydostać się jej z terenu zoo, ale zawsze powstrzymuje ją myśl, że być może wówczas zginie. Oczywiście kobieta zaraz tłumaczy się, że jeżeli ona umrze to pewna śmierć czeka także Lincolna, ale czy chłopiec nie staje się wówczas tarczą osłaniającą jej tchórzostwo i chęć ratowania przede wszystkim własnego życia? Po drugie, owładnięta miłością do Lincolna Joan często zachowuje się irracjonalnie, wielokrotnie nie mogłam zrozumieć jej postępowania, a czasami wręcz miałam wrażenie, że chce jak najdłużej pozostać z chłopcem w tym mrocznym miejscu, gdyż tylko wówczas i tylko tam może mieć go wyłącznie dla siebie, natomiast poza granicami ogrodu zoologicznego musi już dzielić się synkiem z innymi osobami i instytucjami (mężem, przedszkolem itp.). Nie bez znaczenia w tym momencie jest fakt, że wspominając swoją przeszłość Joan wspomina postać swej własnej matki, która nigdy nie miała dla niej czasu. Aby nie popełnić tego błędu sama pragnie poświęcić chłopcu całe swoje życie, przez co popada w inną skrajność – kocha za bardzo i zbyt zaborczo.   Recenzja pochodz z mojego bloga Świat Powieści:  http://swiat-powiesc.blogspot.com/2017/10/dzikie-krolestwo-gin-phillips.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dzieci kochają ogrody zoologiczne, a czteroletni Lincoln wręcz ubóstwia to miejsce. Joan spędza kolejny piękny dzień wraz z synem i kiedy zmierzają do wyjścia, doznaje ogromnego szoku. Dźwięki, które zaniepokoiły ją kilka minut prędzej, okazują się strzałami, a kobieta od tego momentu myśli tylko o bezpieczeństwie swojego syna. Ucieka w głąb pełnego zakamarków ogrodu, by przetrwać najgorsze zagrożenie i ocalić Lincolna. Czy uda jej się ukryć przed łowcami?   „Dzikie królestwo” intryguje opisem, piękną okładką i fabułą, którą każdy rodzić uzna za kuszącą! Joan i Lincoln są głównymi bohaterami i to na nich całkowicie skupia się czytelnik. Matka i syn, oraz bezgraniczna miłość. Sytuacja w jakiej się znaleźli ukazuje ogrom oraz bezwzględność tego uczucia. Tak naprawdę to zwyczajna rodzina i kolejny wypad do zoo. Każdy rodzic był w takiej sytuacji, jednak dalsze wydarzenia stawiają tę dwójkę w kryzysowej sytuacji i tylko opanowanie może ich ocalić. Uwierzcie mi, czterolatek jest nieprzewidywalny! Śmiech w mgnieniu oka może przerodzić się w płacz, co w zaistniałej sytuacji nie jest pożądane. Bardzo realnie odzwierciedlone rozmowy matki z synem. Bez upiększania, co bardzo pozytywnie wpływa na odbiór całej powieści.   Wszechwiedzący narrator lawiruję miedzy oprawcami, a uciekinierami. Jest przy tym tajemniczy, a czytelnik analizuję postępowanie strzelców. Akcja jest dość powolna. Bardzo dużo rozmów Joan z synem i częste upominanie, spowalnia akcję, co początkowo utrudniało mi w pełni cieszyć się lekturą. Z biegiem wydarzeń i wzrostem zagrożenia, moja ekscytacja rosła. Nie czułam strachu, ale nieustannie byłam zniecierpliwiona i pobudzona, bo tak młody bohater, jakim jest Lincoln, wpływa na uczucia czytelnika i wzbudza masę emocji. Druga część książki znacznie lepsza, bo po prostu dzieję się więcej.

 

   Trwają prace nad ekranizacją powieści, a w roli głównej wystąpi znana z "Wilk z Wall Street","Tarzan: Legenda" oraz genialnej roli szalonej Harley Quinn z "Suicide Squad" Margot Robbie. Nie jestem zdziwiona, że zdecydowano się na ekranizację, gdyż powieść jest jedną z tych, które mają potencjał i na ekranie mogą okazać się lepsze od książki. Mało jest takich przypadków, ale trafiają się i „Dzikie królestwo” może być jednym z nich.  

 

„Dzikie królestwo” to thriller dla każdego i łatwo zaczytać się tej powieści. Porywająca akcja i szaleństwo emocji potrafią oczarować najbardziej wymagającego czytelnika. W swojej prostocie jest to książka urokliwa i z pewnością warta polecania. 7/10

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Czy nie masz imienia, kiedy umierasz?".


To prawda, że nie znamy samych siebie, gdyż ekstremalne sytuacje wyzwalają w nas przeróżne zachowania, których byśmy się po sobie nie spodziewali. Mam nadzieję jednak, że takie przeżycia, jak opisane w tej książce, nie przytrafią się nikomu. Czasami lepiej nie wiedzieć tego, do czego jesteśmy zdolni w obliczu zagrożenia.

Gin Phillips to amerykańska autorka, która dorastała w Montgomery w Alabamie, ukończyła studia w Birmingham-Southern College.

Joan i jej czteroletni syn spędzają ostatnie chwile w ogrodzie zoologicznym. Na kilka minut przed zamknięciem obiektu, bohaterka zdaje sobie sprawę, że nie będzie mogła z niego wyjść. Uwięziona wraz z synem w zoo, staje się zwierzyną łowną. Joan postanawia więc za wszelką cenę chronić życie swojego dziecka.

"Dzikie królestwo" to książka okrzyknięta międzynarodowym bestsellerem, najlepszym thrillerem według "Guardiana" oraz thrillerem miesiąca według "Observera". Od jakiegoś czasu dość sceptycznie podchodzę do tego typu rekomendacji, gdyż moje subiektywne odczucia dość często się z nimi mijają. W przypadku powieści Gin Phillips nie mogę napisać, że jest to najlepszy thriller tego roku, jaki czytałam, ale za to z pewnością jeden z lepszych. Byłabym jednak ostrożna w wysuwaniu na pierwszy plan warstwy dreszczowca, gdyż mam wrażenie, że o wiele ważniejsza i bardziej wyeksponowana jest w tej powieści zupełnie inna płaszczyzna.

To bezwarunkowa miłość matki do swojego dziecka i co za tym idzie, pełne poświęcenie, stanowią według mnie główną oś fabularną tej książki. Gin Phillips pokazała bowiem w pełnej krasie, że ramy macierzyństwa - uczucia, które może zrozumieć jedynie matka, są elastyczne i przesuwalne, w zależności od sytuacji życiowej. Zachowanie Joan, dla jednych wydawałoby się szokujące, dla innych zupełnie zrozumiale, wyzwala szereg pytań o moralne granice ochrony własnego dziecka. Po skończonej lekturze cały czas nurtuje mnie pytanie o to, czy główna bohaterka zostałaby uznana za niewinną, biorąc pod uwagę niecodzienne okoliczności towarzyszące jej decyzjom? Czy bezwarunkowa miłość do dziecka usprawiedliwia brak pomocy innym i kierowanie się wyłącznie instynktem? Tak, postawa Joan nie jest łatwa do zaakceptowania, gdyż większość z nas uważa się za bohaterów, którzy w kryzysowej sytuacji, będą służyć pomocą innym. Czy jednak oby na pewno?

Podczas czytania tej książki wyczuwałam stale rosnące napięcie. Klimat swoistego polowania i ucieczki podsycały ciągle wtrącane opisy newralgicznych miejsc w zoo, w tym wybiegów dla zwierząt, czy też karuzeli. Trudno także nie współodczuwać wraz z bohaterką targających nią emocji. Trudno podejmować decyzje.

Nie dziwię się, że już niebawem będzie można obejrzeć ekranizację "Dzikiego królestwa" w kinach. Ta książka to bowiem idealny scenariusz na film, który może okazać się jeszcze lepszy niż wersja prozatorska.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początkowo w ogóle nie miałam ochoty zapoznawać się z tą powieścią. Owszem, migała mi nie raz przed oczami, ale stwierdziłam, że nie warto. Okazuje się jednak, że ta niepozornie wyglądająca książeczka niesie ze sobą coś naprawdę ciekawego. To nie tylko typowy dreszczowiec, to powieść, która w bardzo dosadny sposób ukazuje motyw macierzyństwa, nie tylko jego piękno, ale również zachowanie matki w obliczu zagrożenia. Pojawia się też kwestia tego, jak ludzie zachowują się w chwilach zagrożenia życia – czy egoistycznie dbają tylko o siebie, czy pamiętają jednak o tym, że w obliczu niebezpieczeństwa jesteśmy jednością i musimy sobie pomagać?
Akcja tej powieści rozgrywa się w przeciągu zaledwie kilku godzin. Kilku godzin, które dla Joan i jej czteroletniego synka zdają się być wiecznością. Uwielbiają spędzać czas w ogrodzie zoologicznym, w którym Lincoln uwielbia się bawić. To dziecko bardzo ciekawe świata, zadające mnóstwo pytań – taka typowa dziecięca ciekawość, zafascynowanie wszystkim tym, co go otacza. Uwielbia superbohaterów, ale poddaje ich zachowanie szczegółowej analizie. Któregoś razu Joan i Lincoln zmierzają powoli do wyjścia z zoo, gdyż zbliża się godzina zamknięcia, jednak dochodzi do tragicznych wydarzeń. Mężczyzna z karabinem strzela do ludzi i zwierząt, bez uprzedzenia, dla sportu. Joan i Lincoln uciekają i ukrywają się przed oprawcą. Jednak czy uda im się przetrwać?
Muszę przyznać, że choć ta książka to taka raczej krótka historia na jeden wieczór, to czytało mi się ją naprawdę dobrze. Najważniejsze motywy tej powieści są znakomicie przedstawione, a zdecydowanie umiejscowienie akcji sprawdziło się tutaj świetnie i dodało całej sytuacji dramatyzmu. Niejednokrotnie da się poczuć tę napiętą atmosferę, strach i grozę. To charakterystyczne uczucie, które towarzyszy każdemu człowiekowi podczas ukrywania się przed niebezpieczeństwem. Jest to wręcz namacalne, a przedstawiona historia w ogóle nie jest czymś abstrakcyjnym. Coś takiego naprawdę mogło by mieć miejsce, kto wie, czy kiedyś nie miało. Autorka wygrywa nie tylko dobrym pomysłem, ale przede wszystkim realizmem swojej historii.
Myślę, że motyw macierzyństwa jest genialnie przedstawiony. Zwłaszcza na tle rozgrywającej się w zoo tragedii. Jak daleko jest w stanie posunąć się matka, aby chronić swoje dziecko? Czy jest w stanie podjąć ryzyko, gdy jej czteroletni synek płacze o jedzenie? Czy potrafi nadal racjonalnie myśleć, aby zapewnić sobie i jemu bezpieczeństwo? A co gdy na horyzoncie pojawią się inni, bezbronni ludzie? Czy każdy będzie myślał o sobie, czy jednak uruchomiony zostanie wspólny instynkt przetrwania? W trakcie lektury można się zastanawiać nad wieloma tego typu rzeczami. Można spróbować się postawić w sytuacji Joan, pomyśleć, jaką decyzję by się podjęło. Adrenalina zawsze pobudza nas do działania, ale również w pewnym stopniu potrafi być zgubna.
Wiem, że celem tej książki nie było zaprezentowanie tych złych postaci, choć rozgrywające się wydarzenia poznajemy częściowo również z ich punktu widzenia. Zabrakło mi jednak takiego logicznego sensu w tym, co oprawcy robili. Dlaczego? Po co? Czy tylko dla sportu? Co działo się dalej? Zakończenie tej książki jest takie… niepewne. Otwarte. Nie mamy pewności, czy to jest happy end, bowiem autorka pozostawia nam spore pole do popisu – możemy snuć domysły. Z jednej strony jest to bardzo ciekawe zagranie, nieczęsto spotykane, wiec myślę, że można to uznać za kolejną zaletę tej powieści. Choć wydaje mi się, że niektórzy poczują niedosyt, będą żądali konkretnej odpowiedzi.
„Dzikie królestwo” to książka ciekawa, choć krótka. Mimo wszystko pojawia się tutaj ciekawy rozwój wydarzeń, a Gin Phillips bardzo dobrze odwzorowała matczyne instynkty, a także dziecięcą ciekawość i lekką naiwność. Ładny, całkiem przyjemny dreszczowiec, którego klimat towarzyszy nam przez cały czas. Wyobraźnia pracuje, wyzwala w nas podobne reakcje, co w głównej bohaterce. Choć mogłoby się wydawać, że powieść ta nie ma zbyt wiele do zaoferowania, to jest to złudzenie. Świetny i barwny język, dobra kreacja bohaterów i świetne umiejscowienie akcji, a także ten dreszczowy klimat… To wszystko tworzy dobrą całość, której warto dać szansę.
www.bookeaterreality.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)