Dziki rozmaryn
Monika Rebizant-Siwiło

Tajemniczymi, leśnymi ścieżkami, brzegiem szemrzącym strumieni, tuż obok kapliczek przydrożnych, poprzez wrzosowiska i bagna - wiedzie nas Monika Rebizant-Siwiło swym ukochanym Roztoczem i sprawia, że serce samo otwiera się na tę piękną krainę. To tutaj wciąż hulają złe moce, a wydarzenia z historii pozostają żywe w pamięci ludzi. Zauroczyło mnie to piękne miejsce już w czasie lektury ,,Wrzosowisk" i wiedziałam, że kiedyś tutaj powrócę. Póki co na kartach książki, ale kto wie? Dziki rozmaryn to kontynuacja losów bohaterów poznanych w powieści Wrzosowiska, a przedstawiane wydarzenia następują bezpośrednio po tych znanych z poprzedniej części. Jakub i Julia starają się spędzać ze sobą jak najwięcej czasu, aby nadrobić stracone lata. Tymczasem Emilia przygotowuje się do nocy, gdy w końcu będzie można zdjąć klątwę z rodu wiedź z Wrzosowisk. Zawstydzona swoim postępkiem i nieszczęśliwa Natalia kryje się w zaciszu mieszkania rodziców, ale gdy nadchodzi czas - świadomie albo i nie - przybywa na wezwanie babki... Podobnie, jak i w poprzedniej części cyklu, tak i tutaj poznajemy wydarzenia z perspektywy różnych bohaterów. Nie od razu lektura Dzikiego rozmarynu była dla mnie satysfakcjonująca, z początkiem książki jej akcja niemal zamiera, a autorka nawiązuje do wydarzeń z poprzedniej części albo wiedzie swych bohaterów na przechadzki po okolicy i przytacza różne opowieści i legendy. Później jednak akcja nabiera rozpędu i funduje czytelnikowi intrygujące zdarzenia związane ze zdejmowaniem klątwy rzuconej na wiedźmy z Wrzosowisk. Nie brakuje także tajemnic i nawiązań do ciekawych zdarzeń z przeszłości, także wojennej. Wielkim atutem powieści pani Moniki jest ten tajemniczy, niepowtarzalny klimat Zamojszczyzny. Nie poznałam jeszcze autorki, która potrafiłaby tak pięknie odmalować tło powieści, tutaj czytelnik - szczególnie ten obdarzony bujną wyobraźnią - ma wrażenie, że po prostu wchodzi do powieści i przemierza ścieżki, które wskazuje mu autorka. Dziki rozmaryn nie był dla mnie aż tak zachwycający, jak Wrzosowiska, jednak przeczytałam książkę z przyjemnością, dla relaksu. Pozycja ta jest obowiązkowa dla osób, które zauroczyły Wrzosowiska. Jeśli jeszcze ich nie czytaliście, a lubicie takie tajemnicze, troszkę oderwane od ziemi klimaty, zachęcam do poznania serii od początku. Na kartach Dzikiego rozmarynu rozwiązują się niektóre tajemnice z poprzedniej części, jednak pojawiają się kolejne, co każe nam oczekiwać trzeciej odsłony cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka urzeka swoim klimatem, zagadkowością, tajemnicą. Autorka zadbała o bardzo sugestywne opisy, które sprawiają, że aż pragnie się tam być. To powieść o strachu przed nieznanym i próbie oszukania przeznaczenia. Sugestywność opisów natury i magicznego Roztocza aż zaprasza do jego odwiedzenia i poczucia tego wszystkiego na własnej skórze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka urzeka klimatem i zagadkowością bohaterów. Można zatopić się bez reszty w sugestywnych opisach. Aromat świeżych ziół miesza się ze wspomnieniami,A szmer leśnych strumyków z wojenną kanonadą. Połączenie histori obyczajowej,wątków historycznych i elementów  baśniowych. Wciąga bez reszty.

Jest takie miejsce w sercu Roztocza,gdzie pradawne siły igrają z ludzkim losem. Otych okolicach krążą legendy,!a Czartowe Poke wciąż strzeże swych mrocznych tajemnic. Jedynie przydrożne kapluczki zdają się bronić mieszkańców przede magicznymi mocami. Na Zamojszczyźnie legendy nie są zwykłymi bajaniami,wydarzenia z ostatniej wojny -sentymentalnymi wspomnieniami,A klątwa ciążąca nad rodem wiedźm z Wrzosowisk -wymysłem starej kobiety. 

Nadszedł w końcu czas,by wyjawić skrywane przez lata sekrety. Jakub pozna kobietę,która od lat nawiedza go w snach.Julia odnajdzie syna. Natalia postanowi stawić czoła klątwę,by raz na zawsze złamać jej moc. Zło zawsze zostawia swój ślad.....

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niestety nie czytałam pierwszego tomu, może więc dlatego nie wszystko było dla mnie zrozumiałe i jasne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)