Dziewczyny w ogniu
Robin Wasserman

Wydawało mi się, że książki typu Dziewczyny w ogniu nie przypadną mi do gustu. Tak na dobrą sprawę, nie wiem nawet, czy bym po nią sięgnęła, gdyby nie to, że byłam w akcie rozpaczy i nie miałam co czytać w drodze powrotnej do domu. Przeszukałam szybko telefon w poszukiwaniu jakiegoś e-booka, ale pech chciał, że wszystkie usunęłam po przeniesieniu ich na czytnik. Ale na e-mailu spoczywało kilka ciekawych pozycji od wydawnictwa Prószyński i Ska - większość nie w moim guście, ale na tej pozycji mój wzrok się zatrzymał. Okazuje się, że ten e-book nie tylko uratował moją spragnioną lektury duszę. Ta książka jest naprawdę dobra! Czy czyjaś śmierć może do siebie zbliżyć dwójkę ludzi? Czy tragedia może stać się początkiem chorobliwej przyjaźni? Oczywiście, że tak! W noc Halloween 1991 roku znika bez śladu najpopularniejszy chłopak ze szkoły, gwiazda drużyny koszykówki. Po trzech dniach znajdują go martwego, w środku lasu, z pistoletem w dłoni i krótkim liścikiem. Wszystko wskazuje na samobójstwo, ale to wydarzenie wzbudza ogromne kontrowersje i poruszenie społeczeństwa, zwłaszcza, że coraz częściej słyszy się o działających w okolicy czcicielach Szatana. W tym samym czasie Hannah Dexter i Lacey Champlain zbliżają się do siebie, wywiązuje się między nimi głęboka więź, która nie jest do końca tym, czym się wydaje być. Myślę, że nie będzie błędem stwierdzenie, że ta książka jest nieco psychodeliczna. Przenosimy się do lat 90, kiedy wszystko wyglądało inaczej niż teraz. Ludzie byli inni, świat był inny... Poznajemy cichą i spokojną Hannah Dexter, która okazuje się być bardzo podatna na wpływy innych, zwłaszcza Lacey Champlain. Obie stanowią swoje przeciwieństwo, ale każda widzi w drugiej więcej niż mogą dostrzec inni. Hannah podziwia Lacey za odwagę i przebojowość, Lacey ceni sobie spokój i rozsądek Hannah - te dwie dziewczyny wzajemnie się uzupełniają, ale Lacey zaczyna rozbudzać w swojej nowej przyjaciółce coś, co tkwi głęboko w niej. Sprowadza ją na mroczną ścieżkę, pełną buntu, alkoholu, imprez i seksu. Co ciekawe, dziewczyna szybko odnajduje się w nowej sytuacji, widzi w Lacey swoją mentorkę, być może budzi się między nimi nawet uczucie - być może, bo to stanowi jedną wielką niewiadomą do samego końca. Niewiadomą jest również śmierć nastolatka o imieniu Craig. Oraz gorąca nienawiść, jaką Lacey i Dex (bo takim imieniem ochrzciła ją przyjaciółka, gdyż Hannah jest nudne) darzą koleżankę ze szkoły, Nikki. Te dwie tajemnice łączą się w logiczną całość, ale odpowiedź na nurtujące nas pytania dostajemy dopiero na sam koniec. Akcja powieści toczy się w roku 1992, ale pojawiają się również retrospekcje, które wiele nam wyjaśniają - zwłaszcza związek pomiędzy Lacey, Nikki i Craigiem. Książka ta jest napisana w bardzo specyficzny sposób i nawet styl Robin Wasserman jest w istocie charakterystyczny - idealnie współgra z fabułą, która nie należy do najprostszych. To teoretycznie zwykłe życie nastolatków, którzy borykają się z problemem dorastania, ale tak naprawdę to coś znacznie więcej. To taka druga strona medalu, ta gorsza, pełna pasji i namiętności, ale nie do końca w dobrym tego słowa znaczeniu. Ujawnia tę stronę człowieka, którą zawsze staramy się trzymać na wodzy. Tą niezmiernie ciekawą tego, co by było gdyby... Jednak bohaterowie zmierzają w takim kierunku, że nie są to zwyczajne rozważania, a raczej psychiczne, w których nie brakuje niebezpieczeństwa, broni, brutalności, krwi i znęcania się. Robin Wasserman miała naprawdę genialny pomysł i świetnie przelała swoją wizję na papier. Doskonale poradziła sobie z kreacją bohaterów, przedstawieniem realiów tamtego okresu, zbudowaniem genialnej atmosfery oraz zadbała o to, aby czytelnik był trzymany w napięciu i niepewności aż do ostatniej strony. Ta książka i rozgrywające się w niej wydarzenia są nieprzewidywalne, podobnie jak zachowanie bohaterów. Tutaj może się zdarzyć dosłownie wszystko! Przekraczamy różnego rodzaju granice, nie brakuje tutaj ostrych słów, przekleństw czy mocnych scen, a przy tym wszystkim nie trudno zacząć się zastanawiać nad całokształtem tej powieści i pobudkami, które kierowały nastolatkami. To nie tylko ciekawość, to również wszystko to, co wynieśli z domu - jest to najlepiej widoczne w przypadku Lacey. Dziewczyny w ogniu to niezwykle intrygująca powieść, która przyznaję szczerze, urzekła mnie na swój sposób. Jest świetnie napisana, przeczytałam ją w mgnieniu oka i faktycznie mnie wciągnęła. Podoba mi się wizja autorki na przedstawienie problematycznych nastolatków, bo wydawałoby się, że w takiej tematyce nic nas nie może zaskoczyć. A tutaj jest wręcz przeciwnie. To mocna, porywająca i trudna historia, w której pojawia się wiele różnych wątków, począwszy od przyjaźni opartej na manipulacji, na rodzinnej patologii kończąc. Wierzcie mi, z takim podejściem się jeszcze nie spotkaliście! Ta lektura sprawi, że zaczniecie się zastanawiać, kto w tym wszystkim był tak naprawdę ofiarą, czy mogło się to skończyć inaczej, czy na pewno podjęto odpowiednie decyzje, czy to wszystko było konieczne? Myślę, że każdy znajdzie tutaj jakiś morał. Książka porusza - być może w nieco inny sposób, niż znane mi dotychczas lektury, ale jestem naprawdę zadowolona, że na nią trafiłam. www.bookeaterreality.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Byłam smutna od tak dawna, że aż o tej samotności zapomniałam." Powieść wywarła na mnie silnie wrażenie, tym bardziej intensywne, że sama mam nastolatków w domu i doskonale wiem, jak bardzo wrażliwe i niebezpieczne są te lata w rozwoju dziecka, które już jedną nogą wchodzi w dorosłość, a jeszcze wciąż nie dysponuje odpowiednią wiedzą życiową. Książka napisana wyjątkowo przekonująco, intryguje, wzrusza, wysysa emocje, przygnębia, momentami wręcz paraliżuje, uświadamia i stanowi przestrogę. Wyraźnie i dobitnie wskazuje na istotne problemy związane z poszukiwaniem własnej tożsamości przez młodego człowieka, ostrzega przed niebezpieczeństwami czyhającymi za zasłoną toksycznej przyjaźni, chęcią zaimponowania za wszelką cenę, niedojrzałością emocjonalną. Bardzo ciężka i trudna historia, jedna z tych ponurych i mrocznych, która mogłaby się wydarzyć naprawdę. Przeraża mnie obraz młodzieży buntującej się w ten sposób, ustalającej hierarchię życiowych wartości według wątpliwego klucza, niezwykle skłonnej do ulegania wpływom i zogniskowanej tylko na własnych potrzebach. Na szczęście, świat nastolatków, który mnie otacza w prawdziwym życiu, charakteryzuje się ciepłymi barwami i emocjami. Akcja powieści rozpoczyna się od odnalezienia ciała Craiga Ellisona, gwiazdora koszykówki w pensylwańskim liceum. Chłopak popełnił samobójstwo, choć tak naprawdę nikt ze społeczności lokalnej zdaje się nie wiedzieć dlaczego, nawet jego dziewczyna Nikki Drummond. Wydawało się przecież, że wszystko układało się po myśli Craiga. W klimacie zaniepokojenia i obaw po tragedii, rodzi się przyjaźń między koleżankami Craiga, Hannah Dexter i Lacey Champlain. Zacieśnia się zażyłość, która z czasem przybiera bardzo groźne i niebezpieczne cechy. Opiera się bowiem ona na podporządkowaniu, uzależnieniu, negatywnym wpływom i szantażom emocjonalnym. Obserwujemy zagubienie i rozdarcie, wypełnianie samotności i alienacji pozorną bliskością i zrozumieniem, stopniowe zatracenie się łagodniejszej osobowości w tej silniejszej i mroczniejszej. To spirala sprzecznych uczuć, obsesja wyjątkowo trującego przywiązania, wiele w niej bólu, cierpienia i okrucieństwa. Stopniowo wyłaniają się głęboko skrywane tajemnice, sekrety, nieznane fakty i okoliczności wydarzeń z początku lat dziewięćdziesiątych. A zakończenie mocno wstrząsające i zaskakujące. Jak z pozoru niewinnie i stosunkowo szybko można uwikłać się w coś groźnego i krytycznego, zniszczyć własne i cudze życie, pozostać z ogromnymi i niedającymi się wymazać z pamięci ciężarem poczucia winy, wyrzutami sumienia, lękiem i strachem przed ujawnieniem prawdy? bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Młode. Odważne. Pewne swego. Złaknione przygód. Szukające siebie. Próbujące odnaleźć ład w chaosie. Podążające za tajemnicami. Walczące z rówieśnikami. Buntowniczki i uwodzicielki. Młode kobiety próbujące wzniecić iskrę. Lubujące się w mocnych wrażeniach. Dziewczyny w ogniu.

Skłamałabym, gdybym napisała, że to książka łatwa i przyjemna, a kolejne strony upływają nam niepostrzeżenie. Wręcz przeciwnie. To lektura, która wymaga zaangażowania i mocnych nerwów. To powieść, w której trzeba, a nawet należy się zatracić. To książka, która wtapia się w pamięć i szarpie nasze nerwy. To opowieść, której nie sposób zapomnieć.

„Tak długo się chowałam, że zapomniałam, gdzie mam siebie szukać”.

Przyznam szczerze, że dosyć długo miałam problem ze zrozumieniem, dlaczego ktoś mógłby zakwalifikować „Dziewczyny w ogniu” do kategorii thriller/kryminał. Odbierałam ją raczej jako dosyć specyficzną i oryginalną młodzieżówkę dla osób szukających mocniejszych wrażeń. W pewnym momencie przekonałam się jednak, że nic bardziej mylnego. Duszna atmosfera małego miasteczka zaczęła mnie przytłaczać. Lokalna społeczność, gdzie każdy zna każdego, budziła we mnie niepokój. Coraz śmielsze zachowania bohaterek przywoływały gęsią skórkę. A wątek dotyczący kultu Szatana lekko wyprowadzał mnie z równowagi. Kolejne elementy zaczęły sprawnie wskakiwać na swoje miejsce, tworząc misterną, tajemniczą i klimatyczną układankę.

Kreacje bohaterek zrobiły na mnie duże wrażenie. Dziewczyny są wyraziste, pełnokrwiste, zbuntowane, a także gotowe do poświęceń w imię własnych przekonań. Swobodnie przesuwają poprzeczkę, balansując na krawędzi moralności. Ich podejście do zasad szokuje, wymaga komentarza, zmusza do refleksji. Na usta czytelnika cisną się pytania, ale szybko reflektujemy się, na chwilę wracając do własnej przeszłości. I w tym miejscu zaczynamy się zastanawiać, jak wiele dojrzałości i odwagi jest w tym pozornym banale. Jak daleko można się posunąć w poszukiwaniu siebie. I czy żeby się odnaleźć, nie trzeba się najpierw poświęcić.

„Dziewczyny dorastają, dziewczyny idą w tango. Nie znają samych siebie, nie rozumieją kąsania lęgnących się w duszy pragnień”.

Miałam z tą książką problem. Wielokrotnie potrzebowałam oddechu, miałam chęć na przerwę, czasami ciężko było mi się zaangażować. Ale kiedy już to zrobiłam, to czułam się tak, jakbym wpadła w trans- nie sposób było mnie od niej oderwać. Z jednej strony czułam się emocjonalnie zniszczona, zmęczona zaangażowaniem w życie bohaterek, z masą pytań i podeptaną moralnością, z drugiej byłam naprawdę zaintrygowana, a wszelkie okropności, brutalność, tajemnice działały na mnie jak magnes. Te uczucia sprawiają, że obok tej powieści nie sposób przejść obojętnie.

„Ludzie chcą wierzyć, że są piękni, inteligentni i dowcipni. Wyjątkowi. Nigdy nie polubią osoby, której twarz ujawnia prawdę”.

Wasserman stworzyła dosyć ciężką, ale z pewnością niebanalną powieść. Od początku historii czytelnik ma świadomość, że w opowieści coś zwyczajnie nie gra, jednak łatwo daje się zapędzić w kozi róg. Autorka świetnie odnajduje się w tej historii, widać, że jest w swoim żywiole. Czuć emocje, siłę, temperament. Nie brakuje mocnych słów, zdarzają się wulgaryzmy i czuć młodość, kierującą się własnymi prawami. A kiedy już jesteśmy pewni, że udało nam się ją przechytrzyć i że teraz my znajdujemy się na prowadzeniu, autorka niszczy naszą pewność siebie, zdradzając kolejne niepokojące szczegóły i lubując się w niszczącym nas zakończeniu.

Ta książka mnie zaskoczyła. Naprawdę. Zaszokowała, zmieszała, przywołała lęki i wspomnienia. Okazała się czymś zupełnie innym, niż mogłabym się spodziewać, sprawiając jednocześnie, że zapomniałam, co miałoby to być. Jestem przekonana, że trafi zarówno na zwolenników, jak i osoby, które szybko nabiorą chęci, by się jej pozbyć. Jednego natomiast możesz być pewien drogi czytelniku, już na zawsze utkwi Ci w podświadomości. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)