Dziewczyna z pomarańczami
Jostein Gaarder

Dlaczego sięgnęłam po książkę norweskiego pisarza? Odpowiedź jest prosta. Biorę udział w wyzwaniu, o którym już pisałam - ,,Książkowa podróż", a organizator wyzwania jest bardzo kreatywny. Tym razem zadaniem jest przeczytanie książki autora piszącego o swoim kraju, a kraj z którego autor pochodzi musi w maju obchodzić święto niepodległości. Jednym z takich państw jest właśnie Norwegia. Teraz już wiecie skąd wzięła się na blogu książka wydana w 2003 roku. Ale zadanie na tym się nie kończy. Muszę jeszcze umieścić krótką informację dotyczącą obchodów dnia niepodległości. To do dzieła. Postanowiłam napisać o Norwegii oczywiście. Po co miałoby być za łatwo. Dzień niepodległości w Norwegii jest świętem państwowym, obchodzonym 17 maja, a Norwegowie nazywają je syttende mai. Konstytucja została podpisana w Eidsvoll 17 maja 1814. Obchody tego święta narodziły się całkiem spontanicznie, a zapoczątkowane zostały przez studentów. W 1828 roku król zabronił odchodów święta [od początku podchodził do niego z wielką rezerwą]. Pierwsze oficjalne uroczystości odbyły się dopiero w 1833 roku obok pomnika byłego premiera Christiana Krohga. Obecnie w Oslo dzieci ze wszystkich szkół uczestniczą w paradzie przed Pałacem Królewskim, a monarcha pozdrawia je machając dłonią. Oczywiście nie tylko dzieci biorą udział w uroczystościach, dorośli także poddają się temu wyjątkowemu nastrojowi. Nawet obcokrajowiec, który trzyma w ręce norweską flagę może brać udział w święcie. Teraz wypadałoby napisać trochę o książce, którą w ramach tego wyzwania przeczytałam. Dziewczyna z pomarańczami, bo o niej będę pisać, jest pozycją dla młodzieży naprawdę niewielkich rozmiarów [180 stron], ale wyróżnia ją ciężar gatunkowy poruszanych spraw. Pomyślicie, krótka książeczka dla młodego czytelnika, chwila moment i po sprawie. Otóż nie - Dziewczyny z pomarańczami nie czyta się wcale tak łatwo, ani szybko. Książka to wyjątkowy list, a w zasadzie zwierzenia nieżyjącego ojca do syna. W momencie śmierci ojca Georg miał cztery lata, dziś ma piętnaście, jest nastolatkiem, któremu bardzo właśnie teraz byłby potrzebny tata. List ułatwia chłopakowi zobaczenie ojca na nowo. Wspomnienia praktycznie nie istnieją, a towarzyszą mu tylko, gdy ogląda zdjęcia. I teraz czyta pełną miłości historię Dziewczyny z pomarańczami, którą przedstawia mu umierający ojciec. Cóż tu pisać? Nic co napiszę nie odda tego, co czułam czytając książkę norweskiego pisarza. Dziewczyna z pomarańczami zrobiła na mnie ogromne wrażenie, jestem wzruszona, poruszona i zauroczona. To przepiękna opowieść, nie tylko o miłości. Mądra książka o sensie i przemijaniu życia, ale napisana lekko, dzięki czemu czyta się naprawdę dobrze i szybko. Jednak jest to pozycja, której nie da się łatwo zapomnieć, gdyż wzbudza dużo emocji. Jak to u Gaardera bywa nie zabrakło w książce filozofowania, ale nie zajmuje ono pierwszego miejsca. Nie psuje więc wyjątkowego klimatu wzruszającego i bardzo refleksyjnego. Szczerze mówiąc chciałabym dostać taki list zza grobu. Mam wciąż żywe wspomnienia, ale taki artefakt byłby dla mnie najważniejszą relikwią. Obojętnie czy macie rodziców, czy ich brak, ta książka może zmienić wasze postrzeganie świata. Wiem na pewno, że jeszcze wrócę do Dziewczyny z pomarańczami, a wam gorąco polecam. A tymczasem chciałabym zobaczyć film, który powstał na podstawie książki Gaardera pod tym samym tytułem w reżyserii Evy Dahr z 2009 roku. Może ktoś z was wie gdzie mogę go obejrzeć?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jostein Gaarder ustanowił zupełnie inny poziom literatury młodzieżowej. Sama młodzieżą już nie jestem, ale postanowiłam jak najszybciej nadrobić braki w lit. młodzieżowej, zanim wyrosnę z niej całkowicie. Cieszę się, że sięgnęłam właśnie po tego autora, bo w jego przypadku zdecydowanie lepiej późno niż wcale. Zauroczył mnie jego subtelny styl i język oraz wyjątkowa fabuła, z wyczuciem i delikatnością poruszająca trudne tematy. Co ważne, Gaarder nie stara się pisać lekko i ważko, nie próbuje ważnych spraw przemycić mimochodem, ale podchodzi do młodego czytelnika z szacunkiem i szczerością. Rozmawia z nim, wymagając skupienia i otwartości, a w zamian oferuje przyjaźń i przekazuje mądrość. Jostein Gaarder to wyżyny lit. młodzieżowej, na które warto się wspinać. Młody czytelniku, polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ksiazka napisana prostym językiem. Wzruszajaca . Wciągająca.Daje ona dużo do przemyśleń na temat życia i śmierci. Jest to także historia pięknej miłości od pierwszego wejrzenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna i wzruszająca opowieść.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwszy raz przeczytałam ją, gdy miałam około 14 lat. Od lat wracam do niej co jakiś czas, za każdym razem tak samo mnie wzrusza i przypomina, co jest w życiu naprawdę ważne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mądra, piękna i wzruszająca opowieść o życiu, miłości i przemijaniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka porusza trudny temat śmierci rodzica. W kwestiach z tym związanych jest naprawdę doskonała i poleciłabym ją każdemu. Jednak pomiędzy tym wkradają się trochę "przegadane" dłużyzny przypominające podręcznik (typowe dla tego autora) i jednak mi tu nieco przeszkadzały. Mimo to jednak warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)