Dziesięć tysięcy żyć
Michael Poore

Najpierw żyjemy. Potem umieramy. A potem… dostajemy następną szansę. 
Dziesięć tysięcy szans, dokładnie rzecz biorąc. Dziesięć tysięcy żywotów, żeby stać się Jednością ze Wszystkim.
Reinkarnacja to pogląd, według którego dusza po śmierci może wcielić się w nowy byt fizyczny. Może to być ciało nowo narodzonego dziecka, zwierzęcia a nawet rośliny. Krótko mówiąc reinkarnacja to powtórne wcielenie.

Niektórzy płacą niemałe pieniądze żeby się przekonać o swoich przeszłych wcieleniach, poddając się hipnozie. W wielu religiach wierzy się w wędrówkę dusz, a zdarzają się osoby, które (podobno) pamiętają któreś ze swoich wcieleń.

Milo, bohater powieści Dziesięć tysięcy żyć ma za sobą prawie dziesięć tysięcy wcieleń i tyleż samo umierania i to na bardzo różne sposoby. Niestety nie udało mu się do tej pory zbliżyć do Doskonałości. A właśnie Doskonałość jest mu potrzebna, by mógł pozostać w Zaświatach z kobietą swojego „życia”, Suzie. Suzie jest co prawda Śmiercią, ale to przecież szczegół. Jak widać nawet Śmierć może przybrać postać pięknej, uwodzicielskiej kobiety. Czas Milo nie jest nieograniczony i właśnie dobiega końca. Pozostało mu tylko pięć żywotów, aby zrealizować swoje zamierzenia. Czy mu się to uda? Ja już się dowiedziałam - jeśli też chcecie wiedzieć, musicie przeczytać.

Przyznam, że mam problem z tą powieścią. Problem polega na tym, że nie potrafię jej jednoznacznie sklasyfikować. Bo przecież jest to zdecydowanie powieść obyczajowa, posiada elementy fantastyki, filozofii i religii. Jest fascynująca, niewiarygodna, niezwykła, ale też momentami całkowicie absurdalna. Powoduje wesołość (nie mylić z nieokiełznaną radością), będąc jednocześnie lekturą bardzo smutną.

Michael Poore jest amerykańskim pisarzem, autorem wielu opowiadań i dwóch powieści. Jego debiutancka powieść Up Jumps the Devil została uznana przez New York Review of Books za literackie arcydzieło. Przyznaję, że z wielką ochotą sięgnęłabym po ten debiut, zwłaszcza po przeczytaniu Dziesięciu tysięcy żyć.

Jeżeli faktyczne nasze dusze po śmierci podróżują, by „zagnieździć się” w kolejnym ciele… i znów kolejnym… to chyba dobrze stało się, że ja nie pamiętam żadnych ze swoich wcieleń. Nie chciałabym wiedzieć, nie chciałabym porównywać obecnego życia z przeszłością, choćby nie wiem jak piękna była.

Milo ma to nieszczęście, że wie kim był i jak zakończył swoje żywoty, jeden po drugim. Poore w swojej książce ukazuje nam nie tyle reinkarnację (choć oczywiście opowieść jest o tym), ale przemijanie – przemijanie naszego życia i jak je najlepiej wykorzystać. Milo próbując dojść do Doskonałości pokazuje nam w jaki sposób przeżyć życie, żeby było coś warte. Michael Poore zaprasza nas na lekcję, z której dobrze by było gdybyśmy wyciągnęli odpowiednie wnioski.

Dziesięć tysięcy żyć to bardzo ciekawa historia. Mamy okazje przeżywać wraz z bohaterem wiele z jego ucieleśnień, być w różnych wymiarach, nie tylko na ziemi. Powieść napisana jest prostym językiem, ale jednocześnie sprawia, że nie sposób się od niej oderwać. Ja wsiąknęłam w tę opowieść całkowicie. Zarwałam noc, nawet niejedną, a książkę czytałam nieśpiesznie, bo na takie powolne tempo zasługuje. Jestem zaczarowana, choć uważam, że nie jest to literatura z najwyższej półki. Gdybym wystawiała oceny, to na pewno dałabym jej mocne siedem w skali dziesięciostopniowej.

Jeżeli poszukujecie książki niebanalnej i oryginalnej, to powieść Michaela Poore’a powinna trafić w wasz gust. Nie pozostaje mi nic innego jak polecić wam opowieść amerykańskiego pisarza. Może po lekturze będziecie chcieli zmienić coś w swoim dotychczasowym życiu, by być lepszym. Tego wam życzę, za Poore’em – postarajcie się czynić dobro, aby nie pogrążyć się w Nicości.

Co czeka nas po śmierci? Niebo pełne wszystkiego co kochamy lub piekło, gdzie przez wieczność pokutujemy za swoje grzechy? Może kiedy zaczerpniemy ostatni oddech czeka nas nicość. Nasza świadomość zaniknie wraz z ostatnim uderzeniem serca? Może jednak czeka nas kolejne życie i kolejna szansa? Wiele osób skłania się przy możliwości istnienia reinkarnacji, według której to po śmierci nasza dusza odradza się w nowym ciele. Tym też motywem zainspirował się Michael Poore w swojej nowej książce Dziesięć tysięcy żyć.

Dziesięć tysięcy szans, dokładnie rzecz biorąc. Dziesięć tysięcy żywotów, żeby „zrobić to, jak należy”. Odpowiedzieć na wszystkie wielkie pytania. Osiągnąć pełnię mądrości. I stać się Jednym ze Wszystkim. 
Milo miał do tej pory dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt pięć takich szans. Zostało mu jeszcze pięć żywotów na zdobycie sobie miejsca w kosmicznej duszy. Jeśli mu się nie uda, rozpłynie się w nicości. 

Zakochałam się w książce Michaela Poore’a. Nie potrafię stwierdzić w jakim gatunku została napisana. Nie mogę wskazać dokładnych elementów, które na to zaważyły. Już po opisie wiedziałam, że Dziesięć tysięcy żyć będzie tą książką i nie pomyliłam się.
Milo ma już za sobą 9995 żyć i nie jest ani trochę bliżej Doskonałości, do której dąży każda dusza. Za to w Zaświatach przy każdym powrocie może spędzić czas z Suzie - jedną ze Śmierci. Jednak jako najmądrzejszy człowiek na świecie i na niego przychodzi czas - staje przed próbą zostania Jednym ze Wszystkim.

Książka zawiera wiele opisów żyć Mila. W jednych jest dobrym człowiekiem, w innych złym. Raz socjopatą, a kolejny raz świerszczem. Poznajemy nie tylko jedno oblicze bohatera, ale też wszystko na co składa się jego mądrość. Jednak główna uwaga skupia się na jego pięciu ostatnich żywotach i istocie Doskonałości. Czym ona jest? Bezgranicznym poświęceniem dla ludzkości? Wyrzeczeniem się wszystkiego co sprawia nam radość? Może po prostu bycie dobrym człowiekiem? Wraz z autorem szukamy odpowiedzi na te i inne pytania. 

Nastrój całej fabuły nasila się stopniowo. Początkowo śmieszna i beztroska, z biegiem stron zamienia się w filozoficzną opowieść o istocie istnienia. Wraz z dodaniem tam rozdziałów z perspektywy Suzie tworzy to wręcz filozoficzne dzieło. Rozumiem też zdecydowanie skąd na okładce porównanie do Terrego Pratchetta czy Gaimana. W początkowych rozdziałach wyczuwało się tam ironiczny styl Pratchetta, który lubił tworzyć żarty z ukrytą mądrością. Za to w momencie zmierzania do finału można było zobaczyć elementy warsztatu Neila. Dodajmy do tego romans oraz poszukiwania własnej tożsamości przez Śmierć i już możemy bez problemu stwierdzić, że tę książkę warto przeczytać! 

Jest brutalnie i uroczo. Jest pełno miłości i nienawiści. Jest śmierć i narodziny. Ta książka pokazuje nam czym jest życie i zabiera nas w podróż po przeszłości, teraźniejszości i dalekiej przyszłości. Czy reinkarnacja jest możliwa? Nie wiem. Jednak po przeczytaniu tej książki chciałabym, żeby była.

Miała być ciekawa historia o życiu w wielu wcieleniach, a wyszła nie do końca ciekawa opowieść o reinkarnacji i miłości między duszą a śmiercią. Uważam, że autor poszedł na łatwiznę pokazując życia w przyszłości, gdzie mógł ją tworzyć, jak chciał. Ostatecznie nie przemówiła do mnie.