Dziennik szalonego starca
Jun’ichirō Tanizaki

Zaskakująca, obrazoburcza i przejmująca opowieść o starości i śmierci jednego z najgłośniejszych pisarzy japońskich w XX wieku.

Zdaniem Jarosława Iwaszkiewicza jedno z najwybitniejszych dzieł literatury współczesnej.

Dziennik szalonego starca to zaskakująca, obrazoburcza i przejmująca opowieść o starości i śmierci. Wiele w tym dzienniku jest doświadczeń osobistych pisarza. Jun’ichirō Tanizaki z wyjątkową precyzją opisuje wszelkie rodzaje cierpienia, najrozmaitsze sposoby leczenia i walki z bólem.

Bohater zdecydowanie oświadcza, że nie ma już innych przyjemności poza jedzeniem i pożądaniem. Nie czuje lęku przed Absolutem i Transcendencją.  Żyje w panteistycznym świecie bez Boga i wiary w jakikolwiek absolut. Nie zna poczucia grzechu, wykracza poza ogólnie przyjęte normy i kieruje się przede wszystkim względami estetycznymi. Jest niewątpliwie heretykiem, który za jedyne bóstwo uznaje swą ostatnią kochaną kobietę – synową Satsuko. To uczucie do synowej pozwala mu trwać na tym świecie.

Tytułowy „szalony starzec”, tak jak i autor, jest epikurejczykiem, który nawet w cierpieniu i zbliżaniu się do śmierci potrafi odnaleźć sferę doznań pozytywnych. Zna dobrze japońską sztukę życia, pozwalającą przeżywać radość w zetknięciu z niemal każdym przejawem świata: zarówno przyrodniczym, jak i — a może przede wszystkim — kulturowym.

Dziennik szalonego starca jest zarazem tytułem arcyjapońskim, jak i powieścią uniwersalną o miłości i śmierci oraz próbach przezwyciężania śmierci przez miłość. Jarosław Iwaszkiewicz napisał: „Notatki dziennika odnoszą się do przeżyć, które nie są ani japońskie, ani polskie, ale są przeżyciami ogólnoludzkimi. Objawy starości, które notuje Tanizaki są powszechne dla wszystkich ludzi – i właśnie na tej powszechności i wspólnocie  polega dramatyzm tych not”. 

JUN’ICHIRŌ TANIZAKI (ur. w 1886 r. w Tokio, zm. w 1965 w Yugawara, Prefektura Kanagawa) — jeden z najgłośniejszych japońskich pisarzy XX wieku, uznawany za wybitnego znawcę japońskiej kultury i tradycji. W 1923 r. został wybrany do Japońskiej Akademii Sztuki, a w 1949 r. otrzymał Bunka-kunshō (Order Kultury). Jest autorem przekładu na język współczesny klasycznej japońskiej powieści z XI wieku Genji monogatari (pierwsze wyd. w latach 1940-1942, wielokrotnie przez niego poprawiane i wznawiane). Po okresie fascynacji Zachodem został piewcą tradycyjnej kultury japońskiej. Opublikował wiele opowiadań, dramatów i powieści. W Polsce ukazały się m.in.: opowiadania Ashikari, czyli źle mi bez ciebie i Shunkinsho, czyli rozmyślania nad życiem Wiosennej Harfy w zbiorze Dwie opowieści o miłości okrutnej(1971), powieść Niektórzy wolą pokrzywy (w jednym tomie z powieścią Dziennik szalonego starca (1972), Tajemna historia pana Musashiego (1996) i esej Pochwała cienia (2016).

Informacje dodatkowe o Dziennik szalonego starca:

Wydawnictwo: PIW
Data wydania: 2018-06-05
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-06-03419-6
Liczba stron: 200
Tytuł oryginału: Fūten Rōjin Nikki
Język oryginału: japoński
Tłumaczenie: Mikołaj Melanowicz