Dziedzic Zaklinaczy
Cinda Williams Chima

Czwarta część cyklu "Kroniki Dziedziców". Książka dobrze napisana - czyta się ją fajnie, zwłaszcza słuchając muzyki. Czytelnik szybko wciąga się w historię Emmy i Johana. Poznajemy też dalszą historię znanych nam postaci z wcześniejszych tomów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po lekturze trzeciej części ,,Kroniki Dziedziców", Dziedzicu Smoka, która według mnie była najsłabszym do tej pory tomem serii, przyszła pora na Dziedzica Zaklinaczy, który już czekał u mnie na półce. Czy lekki niesmak i zawiedzenie, które pozostało po poprzedniej części pozostało i przeniosło się na kolejną część? Atak na komunę Wajdlotów, nazwaną później masakrą w Thorn Hill, spowodował, że niewiele osób przeżyło. Jonah Kinlock, jako jeden z tych nielicznych również nie wyszedł z tego bez szwanku. Chłopak ma niezwykłą, największą jak się okazuje moc. Mając zaledwie siedemnaście lat staje się najgroźniejszym w Wilczej Jagodzie, organizacji, która to poluje na cienie. Pojawia się nowy bohater, Emma Claire Greenwood, która wiedzie nad wyraz spokojnie życie u boku dziadka, który uczy ją muzyki. To dość zbuntowana nastolatka, która robi, co chce i wraca do domu, kiedy chce. Dopiero pewne wydarzenie, które powoduje, że odnajduje go umierającego powoduje jej zmianę w zachowaniu. W dłoni dziadka odnajduje kartkę adresowaną do siebie, w której dziadek ostrzega ją, że jest w niebezpieczeństwie i powinna na siebie uważać. Od tej pory trafia do nieznanego dla niej świata Jonaha, pełnego magii i niebezpieczeństw. Tym razem nie nastawiałam się specjalnie pozytywnie na ten tytuł. Gdyby nie to, że chciałam po prostu poznać wszystkie części serii, pewnie nie sięgnęłabym po tę książkę. Jednak jak się okazało moje obawy były bezpodstawne. Historia zaczyna się dość spokojnie i nic nie wskazuje na to, że to się zmieni. Ach, jakież było moje zaskoczenie, gdy strony zaczęły przewracać się w niesamowicie szybkim tempie, a ja coraz mocniej wdrażałam się w lekturę. Pojawiają się wszyscy bohaterzy z poprzednich części, każdy ma swoje zadanie do wykonania. Jednak pojawia się również wiele niedomówień. Czy Thorn Hill to tak naprawdę pokojowa komuna? Kto stoi za morderstwami członków normatywnych gildii, przy których odnajdywane są kwiaty wilczej jagody? Komu zależy na tym, aby to członkowie Wilczej Jagody ponieśli odpowiedzialność? Dziedzic Zaklinaczy to historia pełna tajemnic, a niektóre nawet do końca historii nie są rozwiązane. Kolejną rzeczą, która różni tę część od poprzednich to to, że w tym wypadku zakończenie jest otwarte. Jakież było moje zdziwienie, gdy historia zakończyła się w tak spektakularnym momencie. Pozostawiło to niedosyt i świadomość, że to jeszcze nie koniec, że autorka jeszcze coś dla nas przygotowała, tylko trzeba uzbroić się w cierpliwość. Polecam gorąco Dziedzica Zaklinaczy, fabuła odbiła, przyspieszyła, pojawiła się bohaterka z niesamowita mocą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W zasadzie historia zakończyła się już w 3. tomie „Kronik dziedziców” . Tutaj mamy więc zupełnie nowych bohaterów, a ci „starzy” jedynie od czasu do czasu przewijają się gdzieś w tle. Historia skupia się wokół masakry z Thorn Hill i osób, które ją przeżyły. I choć cały czas liczyłam na to, iż w końcu dowiem się, co naprawdę miało miejsce w Thorn Hill, ogromnie się zawiodłam. Nikt ani odrobinę nie przybliżył się do rozwiązania tej zagadki. Poza tym książka urywa się w kluczowym momencie, bez żadnych wyjaśnień.  Mam nadzieję, że ostatni tom wszystko rozwikła.

 

Poza tym rzucił mi się w oczy brak logiki: dziesiątki pochlastanych trupów na moście? Spoko. Policja niby wszczyna jakieś śledztwo, ale do niczego ono nie prowadzi, nawet nic o nim nie wiadomo. Niepełnoletnia dziewczyna pozostawiona sama sobie? OK. Nikt „z zewnątrz” się nią nie interesuje. Niewyjaśniona śmierć znanego muzyka? Olejmy.

W poprzednich tomach jeszcze byłam skłonna wybaczyć takie rzeczy, ale tutaj…

 

Jedyne plusy to to, iż szybko się czyta, a główni bohaterowie są muzykami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)