Dwanaście srok za ogon
Stanisław Łubieński

Ja chyba nie rozumiem tej książki. O co w niej chodzi i po co autor ją napisał. Świetnie się czyta, jest napisana prosto i lekko, a jednocześnie dla mnie nic z niej nie wynika. Nie interesuje mnie czytanie o ornitologii, nie wiem jaki jest cel tych opisów. Po prostu nie wiem, nie dla mnie. Nie daję gwiazdek, bo to nie dla mnie lektura. Jedno, w czym się upewniłam, to że nadal nie jestem fanką wydawnictwa Czarnego, mimo, że jest modne.

Autor pisze o swojej pasji dotyczącej obserwacji dzikich ptaków (ang. birdwatching). Opisuje kształtowanie się hobby w dzieciństwie, wycieczki, prowadzenie dziennika obserwacji, ale też inne aktywności związane z ptakami jak liczenie bocianów, obrączkowanie, miejskie patrole interwencyjne. Dowiadujemy sie wiele o ptakach wędrownych i czyhających na nie zagrożeniach, z człowiekiem i przemysłem na czele. Poznajemy specyficzne środowisko hobbystów - ich rywalizacje, a nawet lekkie spaczenia (twitching). Dla urozmaicenia oglądamy ptaki na obrazach polskich malarzy i w literaturze. Pisane bardzo przystępnym językiem i z humorem. Nie dziwię się, że książka warszawskiego autora zdobyła Nike Czytelników 2017.

"Dwanaście srok za ogon" jest książką niewątpliwie sprawiającą kłopot w ocenie. Bo jak ma ją ocenić osoba, która o ptakach nie ma zielonego pojęcia? 

Sama nie wiem, dlaczego sięgnęłam po tę powieść. Prawdopodobnie zachęciła mnie okładka, może opis. Książka długo czekała na to, aż w końcu po nią sięgnę. Przyszedł jednak czas i na nią.

I cóż... Początkowo było ciężko. Nawet lekki i przyjemny styl pisania autora nie sprawił, że czytało mi się to dobrze. Może to przez to, że najzwyczajniej na świecie nudziłam się w niektórych momentach, nie zainteresowało mnie to, o czym czytam.

Potem było lepiej- z przyjemnością odwracałam strony i dowiadywałam się coraz to nowszych informacji. Ciekawostek jest tu naprawdę sporo i to zasługuję na pochwałę. Oprócz tego odwołania do sztuki, do obyczajowości, do historii. Świetnie.

Po przeczytaniu zapoznałam się z wszystkimi ptakami, o których autor wspomniał. A było ich mnóstwo! I może to trochę podczas czytania mnie przytłoczyło- ilość nazw i gatunków wymienianych sprawiała, że trochę się gubiłam.
Sama nie wiem, jak powinnam ocenić tę pozycję. Z jednej strony- szczególnie do gustu mi nie przypadła. Z drugiej- miałam ochotę, po jej przeczytaniu zagłębić temat i iść do lasu oglądać ptaki. A chyba takie miała zadanie prawda?