Drzewo życzeń
Katherine Applegate

Drzewo życzeń
Katherine Alice Applegate
Ilustracje: Sara Olszewska @olszewska_sara

Wydawnictwo: Dwie Siostry @dwiesiostry

Wartościowa opowieść z przesłaniem. Historia ucząca szacunku wobec ludzi, natury i jej darów.
Narratorem w historii jest stary dwustuletni dąb czerwony, drzewo, które wiele widziało i wiele słyszało. Jest to drzewo niezwyczajne, bo drzewo życzeń, na którym każdego roku w maju ludzie wieszają zapiski ze swoimi pragnieniami.
Przepiękna okładka, wspaniałe minimalistyczne ilustracje

"Naprawdę lubię ludzi. Ale... Mam dwieście szesnaście słojów, ale jeszcze nie udało mi się ich zrozumieć" - Dąb.

„Drzewo życzeń” skusiło mnie piękną okładką i intrygującym opisem wydawcy, informującym że narratorem tej powieści jest… drzewo. I bardzo dobrze się stało, że dałam się skusić (zresztą ,w przypadku książek o to nietrudno!), bo to jedna z najpiękniejszych historii, jakie czytałam – i nie są to puste słowa, a czytam bardzo dużo! Powinna stać się lekturą obowiązkową dla każdego dziecka i każdego dorosłego…

Bardzo mocną stroną tej książki jest wspaniała szata graficzna – piękna twarda oprawa, świetnej jakości papier, bardzo ładne obrazki – wszystko to zachęca do tego, żeby wziąć ją w ręce i czytać (o wąchaniu nie wspomnę…). Bardzo często bywa tak, że piękna szata graficzna skrywa średnią treść (dlatego nie oceniamy książki po okładce), ale to nie ten przypadek! To piękna opowieść, która uczy wrażliwości, wyciska łzy, wywołuje wzruszenie, śmiech – i całą paletę emocji.

Tak jak wspomniałam na początku, autorka zastosowała bardzo ciekawy zabieg, czyniąc narratorem swojej opowieści drzewo. I to nie byle jakie – Dąb, który ma ponad dwieście lat! Ten Dąb opowiada nam o świecie, który zna, przedstawia swoich lokatorów (swoją drogą: niesamowite towarzystwo: rodziny oposów, borsuków, skunksów, wiewiórek, sów, no i wrona Bongo – prawdziwa gwiazda tej powieści!). Jest w tej historii także miejsce dla ludzi – mamy małą dziewczynkę, która rozpaczliwie szuka przyjaciela, mamy jej rodziców, którzy są tutaj „obcy” – więc spotykają się z niechęcią i bardzo nieprzyjemnymi demonstracjami. Jest też właścicielka Dębu – Fransesca, dla której drzewo, na którym raz w roku mieszkańcy wieszają karteczki i szmatki z wypisanymi życzeniami, staje się coraz bardziej uciążliwe. Trzeba sprzątać liście i usuwać te wszystkie karteczki, korzenie uszkadzają hydraulikę, drzewo rzuca cień i zasłania słońce… Czy kobieta zdecyduje się je wyciąć i położyć kres tym problemom?

Nie będę Wam więcej zdradzać odnośnie fabuły, bo po prostu musicie przeczytać tę książkę i sami ją poznać. To przepiękna opowieść o tolerancji, pamięci, przyjaźni, solidarności i… małych cudach, które są w zasięgu naszych oczu, tylko musimy uważniej się rozejrzeć. Gwarantuję, że będziecie się wzruszać, martwić, denerwować, śmiać i płakać. Oprócz wiedzy o nas samych i naszych uprzedzeniach, lękach, marzeniach i obawach, dostajemy też dawkę informacji (podanych tak, że same nam wpadają do głowy) o świecie zwierząt i roślin. To lektura, która sprawi, że drzewa staną się Wam bliskie – przynajmniej mam taką nadzieję.

„Drzewo życzeń” jest napisane pięknym językiem – autorka wspaniale się wczuła w postać Dębu i opisuje nam przyrodę tak, że niemal czujemy przepływ soków pod korą, kucie dzięcioła, łaskotanie pazurków wiewiórki, ciepło ciałek śpiącej rodzinki oposów. Ale bez obaw: to nie poemat romantyczny! To historia, która wciąga, bawi, wzrusza i pobudza wyobraźnię.

Komu ta książka może się spodobać? Nie będę jej kategoryzować jako powieści dla dzieci, bo uważam, że jest dla wszystkich. Jeśli interesuje Was przyroda, jeśli lubicie poznawać intrygujące historie innych ludzi, czytać nieoczywiste powieści – to świetnie trafiliście. „Drzewo życzeń” to opowieść dla każdego i każdej z nas – bo wszyscy znajdziemy w niej coś, co do nas przemówi. Jest uniwersalna i piękna. I ma głębokie przesłanie. Jeśli chcecie uwrażliwić swoje dziecko na przyrodę, na problemy ekologii, ale też – otworzyć je na drugiego człowieka i nauczyć tolerancji, przyjaźni, solidarności – to polecam gorąco. I nie bójcie się nadmiernego dydaktyzmu – nie ma go tutaj wcale. Jest mądra, ale nie – przemądrzała.

Podsumowując: przepiękna baśń dla dzieci i dorosłych, którą przeczytać powinien każdy.

Głównym bohaterem tej opowieści jest drzewo, które pamięta wiele wiele histori i zdarzeń w swojej okolicy. Dla jednych jest bezpiecznym schronieniem innym przeszkodą na drodze. I gdy właściwie już podjęto decyzję o tym że ma zniknąć zaczęto przypominać sobie różne historie z drzewem życzeń w roli głównej. Ciepła przemiła opowieść o znaczeniu naszej przeszłości i kontakcie z przyrodą. Dodatkowe atuty  za wątek tolerancji różnych kultur. W moim odczuciu adekwatna dla dzieciaków 11-14 lat.