Droga do zapomnienia
Eric Lomax

Bardzo wzruszająca historia, tym bardziej, że prawdziwa. Ciężko uwierzyć, że mogło to wszystko zdarzyć się naprawdę. Wciągająca fabuła. Książkę czyta się jednym tchem. Polecam również obejrzeć film, ale po uprzednim przeczytaniu książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspomnienia Erica Lomaxa. Wspomnienia niełatwe ale prawdziwe. Ukazujące jakim horrorem jest wojna i jaką pustkę po sobie zostawia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wojna, to czas w którym każdy człowiek musi zmierzać się ze śmiercią, strachem i bólem. II wojna światowa dla nikogo nie jest łatwą historią , ci którzy ją przeżyli nigdy nie będą w stanie zapomnieć, wszystko to co się wydarzyło w ich życiu na zawsze wyryło głębokie ślady na ich duszy. Erica Lomax w 'Drodze do zapomnienia" pozwala nam zobaczyć świat oczami jeńca wojennego, który aby przeżyć musiał sprzedać własną duszę. Na kartach poznajemy młodego 20-letniego człowieka wcielonego do wojska i wrzuconego w wir wydarzeń. Autor w wyjątkowy sposób przedstawia nam historię angielskich żołnierzy, którzy podczas nalotu zostali pojmani i przetrzymywani w obozach jenieckich. Jest to bardzo wzruszająca i pełna emocji historią, którą warto przeczytać aby zrozumieć z czym muszą zmagać się ci którzy podobnie jak Lomax musieli zrobić wszystko aby przeżyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Droga do zapomnienia leży za wodospadem łez. "Droga do zapomnienia" jest autobiografią Erica Lomaxa, brytyjskiego oficera z czasów II wojny światowej, który stał się więźniem obozu jenieckiego Outram Road na Dalekim Wschodzie. Urodzony w 1919 r. Eric Lomax, urzędnik pocztowy i telegrafista, od najmłodszych lat facynował się koleją. Znał jej historię i podziwiał każdą maszynę, którą było dane mu zobaczyć. Kiedy wybuchła II wojna światowa, Eric zgłosił się jako ochotnik do wojska i wkrótce wyruszył do Singapuru. Po jego upadku, w lutym 1942 r., został pojmany przez Japończyków, gdzie - jako jeniec - zmuszany był do katorżniczej pracy przy budowie Kolei Śmierci. Liczbę ofiar tego przedsięwzięcia szacuje się dziś na ok. 100 tys. osób! Następnie autor trafił do Outram Road, gdzie był wieloktornie przesłuchiwany, torturowany, głodzony i upodlany. Po jakimś czasie wychudzony, pobity i osłabiony, ledwo trzymał się na nogach. W końcu celowo postanawia doprowadzić się do jeszcze gorszego stanu, a wszystko po to, żeby trafić do szpitala obozowego Changi. Był tam dwukrotnie i w końcu tam doczekał końca wojny. "Mój świat był nadal czarno-biały. Przyzwyczaiłem się do ukrywania prawdy, do maskowania swojego prawdziwego bólu - wolałem żyć nadzieją, że kiedyś minie, tak samo jak łudziłem się, że tortury mam już za sobą i że będę w stanie zapomnieć o Outram Road." Koniec wojny i powrót do rodzinnych stron, do narzeczonej, nie oznacza jednak powrotu do normalnego życia. Eric jest zamknięty w sobie, życzy oprawcom jak najgorzej. W pamięci ma zwłaszcza twarz młodego tłumacza - Takashi Nagase, który był obecny przy jego torturach. Teraz dopiero rozpoczynał się dla autora czas, kiedy należy rozliczyć się z przeszłością i zacząć żyć na nowo. Czy jednak naprawdę można to zrobić? Czy można wybaczyć oprawcom, ludziom, którzy wyrządzili nam krzywdę? Czy można pokonać chęć zemsty, pozbyć się koszmarów i demonów przeszłości? "Nie było jednej dominującej postaci, na której mógłbym skupić swój gniew, ale ze względu na znajomość mojego języka tłumacz stał się dla mnie łącznikiem z tamtymi wydarzeniami. To on grał główną rolę w moich wspomnieniach, stał się moją prywatną obsesją. Jego bełkotliwy, łamany angielski; niekończące się pytania, którymi nas zamęczał; ciągłe powtórzenia; to, że dawał głos wielkiemu, krnąbrnemu podoficerowi - reprezentował ich wszystkich i dla mnie był uosobieniem najgorszych męczarni". Eric Lomax i Takeshi Nagase spotkali się w 1995 r. na moście na Rzece Kwae Yai. "Droga do zapomnienia" bardzo mi się podobała. Jest to opowieść o człowieku, który pokonał w sobie chęć zemsty i wybaczył oprawcy. Opowieść o człowieku pokaleczonym przez życie, który jednak odnalazł w sobie siłę, aby zapomnieć i przebaczyć. Drugim bohaterem jest właśnie Takeshi Nagase, który również przez 50 lat zmagał się z przeszłością. I jego prześladowało przez cały czas to, czego się dopuszczał. Kiedy Eric szukał drogi do zapomnienia, Takeshi Nagase pragnął... przebaczenia. I to dali sobie nawzajem, kiedy się spotkali. Spokój duszy. Po przeczytaniu byłam naprawdę poruszona! Tym bardziej dlatego, że ta opowieść zdarzyła się naprawdę. Nie oglądałam jeszcze filmu na podstawie książki Erica Lomaxa, jednak z pewnością to uczynię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy czytałam „Drogę do zapomnienia” – historię Erica Lomaxa, brytyjskiego więźnia japońskich obozów jenieckich podczas II wojny światowej, przypomniała mi się inna książka czytana kilka lat temu. Mam na myśli „Niezłomnego” Laury Hillenbrand. Obie poruszają problematykę okrucieństwa oprawców, koncentrują się na alianckich więźniach w Japonii (dla Polaków, trzeba chyba przyznać, to trochę egzotyka), pokazują niezłomność głównych bohaterów, zachowanie zimnej krwi i względnego sprytu, a potem rzeczy chyba jeszcze trudniejszej niż egzystencja w obozie – radzenia sobie z traumatycznymi wspomnieniami i obezwładniającymi obrazami już po wojnie. Historia Ercia Lomaxa jest pokrzepiająca… i na swój sposób piękna (choć nie polecałabym jej najmłodszym czytelnikom). Wydarzenia opisane z dystansu tracą na sile a narracja przesiąknięta jest spokojem. Wspaniała, pouczająca lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)